Τα απίστευτα κακά που έχει κάνει η Αμερική στους πολίτες της

Ο σημερινός υπερασπιστής της παγκόσμιας τάξης και νομιμότητας όταν δεν φέρνει την ειρήνη και τη δημοκρατία στην οικουμένη, στρέφεται στο εσωτερικό του αναγνωρίζοντας κινδύνους παντού. Κάθε αυτοκρατορία βέβαια έχει διεκδικήσει βαρύτατο φόρο αίματος από τους πολίτες της, αν και θα περίμενες στη σύγχρονη εποχή τα πράγματα να ακολουθούν άλλα μονοπάτια. Πόσο μάλλον όταν μια κυβέρνηση στρέφεται ανοιχτά κατά των πολιτών που την ψήφισαν, με τη δράση της να αυτονομείται και να μην υπόκειται πια σε καμιά νόρμα ελέγχου και δημοκρατικού σεβασμού. Και δεν μιλάμε καν για τα δεινά που φέρνει η σταυροφορία των ΗΠΑ κατά της τρομοκρατίας στο εξωτερικό. Είναι ο εσωτερικός κίνδυνος εδώ και άλλες σκοτεινές υποθέσεις που τη μετατρέπουν συχνά σε Νο 1 εχθρό της ευημερίας και της ζωής των ίδιων των πολιτών της…

Ο Μακαρθισμός

Μια από τις πλέον ζοφερές περιόδους της εσωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ θα έβλεπε την αντικομουνιστική υστερία να αγγίζει τον κολοφώνα της. Με οδηγούς τον «κομμουνιστοφάγο» γερουσιαστή Τζόζεφ Μακάρθι και τον φοβερό και τρομερό διευθυντή του FBI, Έντγκαρ Χούβερ, εκατοντάδες αμερικανοί πολίτες ρίχτηκαν στη φυλακή και έχασαν υπόληψη και δουλειά επειδή κλήθηκαν απλώς και μόνο να καταθέσουν στην ανίερη επιτροπή του! Η μομφή του κομμουνισμού σύντομα προσδέθηκε στο άρμα της συκοφαντίας και όποιος δεν ήταν της αρεσκείας του γερουσιαστή και του παράλογου κύκλου του κινδύνευε τώρα με τρόπο πρωτόγνωρο. Το Χόλιγουντ ήταν ένας από τους τομείς δράσης που μαστίστηκε ιδιαίτερα από τον μακαρθισμό, καθώς αναρίθμητοι συντελεστές της αμερικανικής κινηματογραφίας μπήκαν στη μαύρη λίστα και δεν ξαναδούλεψαν ποτέ στο σινεμά. Μέχρι και ο Τσάπλιν μπήκε στο στόχαστρο του διαβόητου γερουσιαστή, την ίδια ώρα που ο μακαρθισμός στράφηκε και κατά της ομοφυλοφιλίας, καθώς η σεξουαλική διαφορετικότητα θεωρήθηκε άλλος ένας «εθνικός κίνδυνος». Ο φόβος του αυτόκλητου τοποτηρητή της ηθικής τάξης για τον εκμαυλισμό της αμερικανικής κοινωνίας οδήγησε σε ένα εκτεταμένο δίκτυο παρακολουθήσεων που έφτασε μέχρι και τα ανώτατα κλιμάκια της κυβέρνησης, «ξετρυπώνοντας» πολλούς ομοφυλόφιλους και κατασυκοφαντώντας τους ότι δεν ήταν πιστοί κυβερνητικοί υπάλληλοι. Οι λευκοί Αμερικανοί δεν θα ξαναπερνούσαν ποτέ τέτοια δοκιμασία…

Το πείραμα της σύφιλης

Μια μελέτη που σκοπό είχε να καταγράψει τη φυσική εξέλιξη της σύφιλης στον φτωχό πληθυσμό των Αφρο-Αμερικανών μετατράπηκε σε άλλο ένα τρανό δείγμα κυβερνητικής κατάχρησης εξουσίας. Το συγκλονιστικό εδώ δεν είναι μόνο το γεγονός ότι οι αξιωματούχοι της δημόσιας υγείας συμφώνησαν σε ένα τέτοιο αντιδεοντολογικό και φονικό σχέδιο, αλλά το συνέχισαν για 40 ολόκληρα χρόνια! Συνεχίστηκε απτόητα μέχρι το 1972, όταν αποκαλύφθηκε τι έκανε η αμερικανική κυβέρνηση σε μερίδα των πολιτών της. Ήταν το 1932 όταν αποφασίστηκε να μελετηθεί η επίδραση της σύφιλης στους μαύρους των ΗΠΑ, καθώς τα μεγάλα κεφάλια της δημόσιας υγείας είχαν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι το φριχτό νόσημα θα είχε διαφορετικά αποτελέσματα σε μέλη άλλων φυλών: μια ομάδα 600 πάμφτωχων κολίγων από την Αλαμπάμα έγιναν εν αγνοία τους πειραματόζωα, με 399 από αυτούς να έχουν ήδη σύφιλη και να μη λαμβάνουν καμία θεραπευτική παρέμβαση ώστε να μην καταστραφεί ο πειραματικός χειρισμός! Το 1943, όταν γενικεύτηκε η χρήση των κατάλληλων αντιβιοτικών για την ασθένεια, οι μαύροι καλλιεργητές συνέχισαν να μη λαμβάνουν καμία αγωγή, χωρίς να ενημερωθούν ταυτοχρόνως για την κατάσταση της υγείας τους. Το 1972, όταν αποκαλύφθηκε το αποτρόπαιο κρατικό πείραμα σε πολίτες των ΗΠΑ (δεύτερης κατηγορίας, προφανώς), 28 είχαν πεθάνει από τη σύφιλη και άλλοι 100 από τρίτες παθήσεις που σχετίζονταν με τη νόσο. Επίσης, 19 παιδιά γεννήθηκαν με συγγενή σύφιλη…

Το Πρόγραμμα MKUltra της CIA

Το πείραμα με τη σύφιλη δεν ήταν η μόνη φορά που η κυβέρνηση των ΗΠΑ πειραματίστηκε στους πολίτες της. Ήταν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου όταν η διαβόητη μέχρι τότε Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών εγκαινίασε το αντιδεοντολογικό και απόρρητο «Project MKUltra» σε μια προσπάθεια χειραγώγησης των παραισθησιογόνων ναρκωτικών και εφαρμογής του στο πλαίσιο της πλύσης εγκεφάλου ή της απόσπασης μυστικών. Αρχικά η CIA χρησιμοποίησε θύματα «που δεν θα έλειπαν από κανέναν», όπως το ήθελε στα απόρρητα έγγραφά της, αν και σύντομα το πρόγραμμα θα γενικευόταν και σε μέλη του γενικού πληθυσμού. Ο χειρισμός της CIA εγκρίθηκε από ανώτατους κυβερνητικούς αξιωματούχους παρά το γεγονός ότι τα θύματα δεν είχαν δώσει καμιά συγκατάθεση για συμπερίληψή τους στο πείραμα ούτε είχαν βέβαια ενημερωθεί για τα αποτρόπαια βασανιστήρια που θα υποβάλλονταν. Οι μέθοδοι πλύσης εγκεφάλου περιλάμβαναν χορήγηση LSD, βαρβιτουρικών, αμφεταμίνης, ηρωίνης, μορφίνης και μεσκαλίνης, την ίδια ώρα που διάφορες ακόμα τεχνικές απόσπασης μυστικών χρησιμοποιήθηκαν, όπως στέρηση ύπνου, απομόνωση, αισθητηριακή καθήλωση, σωματική, ψυχολογική και σεξουαλική κακοποίηση και πολλά ακόμα «καινοτόμα» βασανιστήρια που θα γίνονταν χρόνια αργότερα κοινός τόπος στα κολαστήρια του Αμπού Γκράιμπ και του Γκουαντάναμο. Το χειρότερο της υπόθεσης ήταν ίσως το γεγονός ότι το Project MKUltra εκτελέστηκε σε σωρεία αμερικανικών νοσοκομείων και κλινικών, πανεπιστημιακών εργαστηρίων, φυλακών και φαρμακευτικών εταιριών, κάνοντας συνένοχους στο έγκλημα γιατρούς και πανεπιστημιακούς δασκάλους. Όσο για την τύχη των θυμάτων και το τέλος τους, μόνο αίσια δεν ήταν…

Το Πρόγραμμα Αντικατασκοπείας του FBI

Ως κυβερνητική απάντηση στο πρόβλημα της ριζοσπαστικοποίησης των καταπιεσμένων τμημάτων του πληθυσμού, το FBI ενορχήστρωσε, κάτω από τις απόλυτες ευλογίες της κυβέρνησης, το ζοφερό πλάνο COINTELPRO, με σκοπό να παρακολουθεί εξτρεμιστικές οργανώσεις και τα πλέον προβεβλημένα μέλη τους. Ο ίδιος ο Χούβερ παρήγγειλε στους πράκτορές του να «εκθέσουν, αποκαλύψουν, διαλύσουν, αποτρέψουν, δυσφημίσουν ή εξουδετερώσουν με κάθε τρόπο» τους ηγέτες των ομάδων που αποτελούσαν αγκάθι στην πολιτική της κυβέρνησης. Στόχοι δεν ήταν φυσικά άλλοι από οργανώσεις που μάχονταν για ισότητα και πολιτικά δικαιώματα, αλλά και οι υποστηρικτές τους ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος. Στο στόχαστρο δεν τέθηκαν μόνο οι ενώσεις των μαύρων ακτιβιστών, αλλά και το ινδιάνικο κίνημα, οι λευκοί ρατσιστές αλλά και όλες μα όλες οι αριστερές ενώσεις, φτάνοντας να παρακολουθείται ακόμα και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν (ως προβεβλημένος σοσιαλιστής)! Η ύπαρξη και οι αποτρόπαιες πράξεις του προγράμματος όχι μόνο ήταν γνωστές στον πρόεδρο Κένεντι αλλά γινόταν κάτω από τις ευλογίες του. Το FBI διείσδυσε στις ειρηνικές ομάδες, έβαλε λόγια στα μέλη τους, παρενόχλησε με κάθε τρόπο τους ηγέτες (μέχρι και με απειλές κατά της ζωής τους), σκαρώνοντας στην πορεία ψεύτικες ιστορίες για να κηλιδώσει τη φήμη τους. Πολλές ομάδες διαλύθηκαν από την έκνομη δράση του FBI, η οποία συνεχίστηκε μέχρι το 1971 και πιθανότατα δεν θα σταματούσε επισήμως ποτέ αν δεν γινόταν η περιβόητη διάρρηξη στα γραφεία του που θα οδηγούσε στην αποκάλυψη της απίστευτης σε έκταση και δράση επιχείρησης…

Η κρατική δολοφονία του ακτιβιστή Φρεντ Χάμπτον

Είναι τρομακτικό να πιστεύει κανείς ότι η εκλεγμένη κυβέρνηση ενός τόπου θα μπορούσε να σκοτώσει τους ίδιους τους πολίτες της, αν και αυτό ακριβώς συνέβη στην υπόθεση του κήρυκα της ισότητας Φρεντ Χάμπτον! Ακτιβιστής και γεννημένος ηγέτης, ο Χάμπτον ανέβηκε γρήγορα τα σκαλιά της ιεραρχίας των Μαύρων Πανθήρων, έχοντας ήδη δείξει τις ικανότητές του, όταν κατάφερε να φέρει την ειρήνη στις βίαιες συμμορίες που έσπερναν τον τρόμο στους δρόμους του Σικάγο. Ο χαρισματικός μαχητής της ισονομίας και ισοπολιτείας είδε τη διάλυση της οργάνωσής του ως άμεσο αποτέλεσμα της διχαστικής δράσης του FBI (με το COINTELPRO) και δούλεψε σκληρά για να κρατήσει την ομάδα ενωμένη, κάτι που δεν άρεσε φυσικά καθόλου στον Έντγκαρ Χούβερ. Τότε, το 1967, το FBI άνοιξε ειδικό φάκελο αποκλειστικά για τον Χάμπτον, ο οποίος θα έφτανε σύντομα τις 4.000 σελίδες κατασκοπευτικού υλικού. Το βράδυ του φόνου του, πράκτορας του FBI που είχε παρεισφρήσει στην οργάνωση έριξε βαρβιτουρικά στο φαγητό του και στις 4:00 τα ξημερώματα της ίδιας νύχτας οι αστυνομικοί τον δολοφόνησαν στην οικία του παρέα με άλλο μέλος της οργάνωσης. Στη συνέντευξη Τύπου, ο εκπρόσωπος της αστυνομίας δήλωσε ατάραχος ότι τα όργανα της τάξης δέχτηκαν επίθεση από «βίαιη ομάδα των Πανθήρων» και βρίσκονταν σε νόμιμη αυτοάμυνα, παρά το γεγονός ότι λίγο αργότερα θα απέσυραν όλες τις κατηγορίες για επίθεση και απόπειρα ανθρωποκτονίας από τα άλλα μέλη της οργάνωσης που συνελήφθησαν τη μοιραία νύχτα. Ήταν το πλέον διαβόητο κρατικό χτύπημα στο αφρο-αμερικανικό κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων…

Η θανατική ποινή

Την ώρα που η εσχάτη των ποινών συνεχίζει να αποτελεί θέμα αντιπαράθεσης σε πολλές γωνιές της οικουμένης, ένα από τα επιχειρήματα εναντίον της παραμένει αναντίρρητο: δεν είναι λίγες οι φορές που αθώοι πολίτες βρίσκονται στο απόσπασμα (ή την αγχόνη ή την ηλεκτρική καρέκλα κ.λπ.) και θανατώνονται πριν αποδειχθεί η αθωότητά τους. Πρόσφατη δικαστική έρευνα απέδειξε πως ένα καλό ποσοστό των θανατοποινιτών προκύπτει έπειτα από λάθος απόφαση, την ίδια ώρα που ένα 4,1% εξ αυτών θα απαλλάσσονταν από τις κατηγορίες αν προλάβαιναν τη φονική ένεση. Τα περιστατικά με αδίκως καταδικασθέντες αμερικανούς πολίτες που αντιμετώπισαν την κεφαλική ποινή πολλά και τραγικά, ιδιαίτερα σε υποθέσεις με δράστη μέλος μειονοτικών ομάδων, καθώς οι ένορκοι σπεύδουν να καταδικάσουν βασιζόμενοι σε στερεότυπα και προκαταλήψεις (όπως προκύπτει από σωρεία μελετών για το ποινικό σύστημα των ΗΠΑ). Το μη κυβερνητικό σωματείο Innocence Project έχει ξεψαχνίσει τέτοιες υποθέσεις αναγκάζοντας πολλές φορές τις δικαστικές αρχές των ΗΠΑ σε μετά θάνατον αθώωση του εγκληματία, βάζοντας τη συζήτηση για τα χρονικά της τιμωρητικής κοινωνίας ξανά στο στόχαστρο του δημόσιου διαλόγου. Δεν είναι λίγοι αυτοί που σκοτώνονται με συνοπτικές διαδικασίες για εγκλήματα που δεν διέπραξαν ποτέ, σε μια υπόθεση που και ένας ακόμα αθώος νεκρός θα ήταν πολύ…

Τα «παπαγαλάκια» και η παρακολούθηση όλων

Μπορεί η ελευθερία του λόγου να είναι ένας από τους πυλώνες του προωθημένου αμερικανικού Συντάγματος, κανείς δεν μπορεί όμως να μιλήσει πια στις ΗΠΑ κατά της κυβέρνησης. Όσοι προσπάθησαν να αποκαλύψουν απόρρητα ντοκουμέντα για τους τρόπους που παρακολουθούν οι ΗΠΑ τους πολίτες τους υφίστανται διώξεις, με τα ονόματα του Μπράντλεϊ Μάνινγκ (πλέον Τσέλσι Μάνινγκ) και του Έντουαρντ Σνόουντεν να μένουν εδώ ορόσημα. Ο Μάνινγκ αποκάλυψε τις αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν και τα όσα έκνομα έκαναν εκεί μέσα από 250.000 διπλωματικά τηλεγραφήματα και έφαγε 35 χρόνια φυλακή, την ίδια ώρα που Σνόουντεν έδειξε στην εμβρόντητη οικουμένη την απαράμιλλη έκταση των αμερικανικών παρακολουθήσεων ζώντας πλέον ως φυγάς. Η Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας της Αμερικής, η διαβόητη NSA, έστησε ένα δαιδαλώδες πλέγμα παρακολουθήσεων τόσο σε εθνικό όσο και διεθνές επίπεδο, υποκλέπτοντας πρακτικά τα πάντα, ακόμα και το 75% των τηλεφωνικών κλήσεων που γίνονται σε αμερικανικό έδαφος! Ο μηχανισμός είχε στήσει τα πλοκάμια του και στο διαδίκτυο, με τα διαβόητα κατασκοπευτικά λογισμικά της NSA (όπως το τρομακτικότατο «Prism» αλλά και ένα ακόμη που συγκεντρώνει μεταδεδομένα από κάθε τηλεφωνική κλήση που γίνεται στις ΗΠΑ!) να είναι σε θέση να εγκαινιάσουν με πρωτόγνωρη δυναμική την καλύτερη ενσάρκωση του «Μεγάλου Αδερφού» που είδαμε ποτέ. Κανείς Αμερικανός δεν είναι ασφαλής από την αδιακρισία της κυβέρνησής του…

Το Μονοπάτι των Δακρύων

Με τον ποιητικό αυτό χαρακτηρισμό έχει περάσει στην Ιστορία η αναγκαστική μετεγκατάσταση των Ινδιάνων το 1838, ο ξεριζωμός από τις παραδοσιακές εστίες τους δηλαδή προς όφελος του λευκού αποικιοκράτη. Οι Τσερόκι, οι Κρικ και πολλές ακόμα φυλές εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα ιερά χώματα και να στοιβαχτούν σε ινδιάνικους καταυλισμούς της σημερινής Οκλαχόμα, με το σταδιακό πλάνο των λευκών να έχει εγκαινιαστεί σε μικρότερη κλίμακα ήδη από το 1831. Οι περήφανοι Ινδιάνοι υπέφεραν πολύ στο ταξίδι που δεν θα είχε γυρισμό και αναρίθμητοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στον δρόμο, αποκαμωμένοι από την εξάντληση, την πείνα και τις κακουχίες. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι από τους 15.000 Τσερόκι περισσότεροι από 4.000 δεν έφτασαν ποτέ στην Οκλαχόμα. Μέχρι το 1837, κάπου 46.000 Ινδιάνοι των νοτιοανατολικών πολιτειών είχαν ξεριζωθεί από τα πατρώα χώματα, προσφέροντας έτσι με τη θυσία τους 25 εκατ. στρέμματα στον λευκό Ευρωπαίο του Νέου Κόσμου…

Τα στρατόπεδα κράτησης των Αμερικανο-Ιαπώνων

Η αμερικανική κυβέρνηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το μάντρωμα των αμερικανών πολιτών ιαπωνικής καταγωγής ήταν η καλύτερη λύση μεταξύ μιας μακράς σειράς κακών επιλογών το 1942. Κι έτσι 120.000 περίπου Αμερικανο-Ιάπωνες κατέληξαν σε στρατόπεδα κράτησης, με το προεδρικό διάταγμα του Ρούσβελτ να ξεριζώνει τους Ιάπωνες από τη Δυτική Ακτή και να τους φέρνει σε κατάσταση αιχμαλωσίας σε κέντρα με συρματοπλέγματα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου, οι Αμερικανοί ιαπωνικής καταγωγής θεωρήθηκαν εχθροί του κράτους ή στην καλύτερη ύποπτοι, γι’ αυτό και απομονώθηκαν από την κοινωνία. Παρά το γεγονός ότι το 62% εξ αυτών ήταν μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς που είχαν γεννηθεί σε αμερικανικό έδαφος!

Η Υπόθεση Ντρεντ Σκοτ

Οι ασύλληπτες περιπέτειες των Αφρο-Αμερικανών στον Νέο Κόσμο θα χρειάζονταν ιδιαίτερο άρθρο για να απαθανατιστούν στην πλήρη ζοφερότητά τους, αν και αρκεί να αναφερθεί για την ώρα η ετυμηγορία του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ το 1857, σύμφωνα με την οποία οι αφρικανικής καταγωγής άνθρωποι που σύρθηκαν στην Αμερική ως σκλάβοι και οι απόγονοί τους -ήταν δεν ήταν δούλοι- όχι μόνο δεν προστατεύονταν από τις διατάξεις του φιλελεύθερου Συντάγματος, αλλά δεν θα αποκτούσαν και ποτέ την αμερικανική υπηκοότητα! Την ίδια στιγμή, το ανώτατο δικαστικό σώμα κατέληξε ότι το Κογκρέσο δεν είχε καμία δικαιοδοσία να απαγορεύσει τη δουλεία στις ομόσπονδες πολιτείες του Νότου και οι δούλοι, επειδή ακριβώς ήταν δούλοι, δεν είχαν καμία νομική υπόσταση στα μάτια της δικαιοσύνης. Και επειδή οι σκλάβοι ήταν ακριβώς περιουσία των αμερικανών πολιτών, κανείς δεν θα μπορούσε να τους απελευθερώσει ή να τους απομακρύνει από τον κάτοχό τους χωρίς δικαστική μάχη (με έτοιμη την ετυμηγορία πάντα)! Το Ανώτατο Δικαστήριο κήρυξε δηλαδή αντισυνταγματικό τον νόμο του Κογκρέσου που έψαχνε να σπάσει τα δεσμά των αφρικανών σκλάβων, δημιουργώντας δεδικασμένο. Η δικαστική μάχη του δούλου Ντρεντ Σκοτ να κερδίσει την ελευθερία του έπαιξε τον δικό της ρόλο στα γεγονότα που οδήγησαν τελικά στον εμφύλιο πόλεμο των ΗΠΑ τέσσερα χρόνια αργότερα… Δείτε όλα τα θέματα του Weekend