Φτωχότερος είναι από σήμερα ο καλλιτεχνικός χώρος αφού ο σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης Κώστας Καζάκος πέθανε σε ηλικία 87 ετών σκορπίζοντας θλίψη. Ο Κώστας Καζάκος έζησε μια πλούσια ζωή γεμάτη ρόλους και αγάπη.
Ο σπουδαίος Έλληνας ηθοποιός, το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» καθώς αντιμετώπιζε σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα. Ανησυχία είχε προκαλέσει πριν λίγους μήνες η είδηση πως αποχωρεί από τη θεατρική παράσταση που ήταν προγραμματισμένο να πρωταγωνιστήσει για λόγους υγείας.
Κώστας Καζάκος: Η αριστερή πορεία του
Προσκείμενος στην αριστερή ιδεολογία, ο Κώστας Καζάκος έμεινε πιστός στο ΚΚΕ μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο Κώστας Καζάκος γεννήθηκε το 1935 στον Πύργο Ηλείας. Στα 18 του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει παιδαγωγός ωστόσο η αριστερή κληρονομιά του πατέρα του έγινε λόγος αρνητικής αντιμετώπισής του από το πανεπιστήμιο.
Του ζητούσαν χαρτί κοινωνικών φρονημάτων και επειδή δεν το είχε, δεν του επέτρεψαν την εγγραφή του στη σχολή. Έτσι, άλλαξε σταδιοδρομία και φοίτησε στην Σχολή Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου (1953-1956) και στην Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (1954-1957).
Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 και του Οκτωβρίου 2009 εκλέχθηκε βουλευτής με το ΚΚΕ, ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Ο Κώστας Καζάκος ήταν πάντα και σταθερά στο πλευρό του ΚΚΕ.
Κώστας Καζάκος: Το «αντίο» του ΚΚΕ
«Με βαθιά θλίψη και συγκίνηση αποχαιρετούμε έναν από τους μεγάλους του θεάτρου, τον αγαπημένο, τον πολύτιμο σύντροφό μας στα μικρά και τα μεγάλα, στα εύκολα και τα δύσκολα, στις χαρές και τις πίκρες της ζωής και του αγώνα, Κώστα Καζάκο» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ και τονίζει στη συνέχεια:
«Ο Κώστας Καζάκος δεν ήταν μόνο προικισμένος ηθοποιός, σκηνοθέτης και μεταφραστής θεατρικών έργων. Ήταν μια γενναιόψυχη προσωπικότητα, με διεισδυτικό στοχασμό και βαθιά συνείδηση της κοινωνικής αποστολής της τέχνης να εξανθρωπίζει τον άνθρωπο. Όσα σπουδαία κατάφερε στον χώρο της τέχνης δεν τα όφειλε απλά στα δώρα που του χάρισε η φύση, την κραταιά φωνή, την αγέρωχη αρρενωπή μορφή, το επιβλητικό παράστημα, αλλά κυρίως στις ψυχικές και πνευματικές αρετές, που σμιλεύτηκαν κι ωρίμασαν κοπιαστικά και με θυσίες από τα νεανικά του χρόνια στο καμίνι της βιοπάλης και μέσα από το πάθος του για τη μόρφωση και την πνευματική καλλιέργεια.
Η αγωνιστική κληρονομιά του πατέρα του και τα προσωπικά του βιώματα τον τοποθέτησαν από νωρίς στην πλευρά των αδικημένων, στην πλευρά εκείνου “του τμήματος του λαού που κουβαλάει το μεγαλύτερο κοινωνικό βάρος”, όπως έλεγε ο ίδιος αναφερόμενος στην εργατική τάξη και τον ρόλο της στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Η επιλογή του θεατρικού δρόμου ήταν συνειδητή, δεμένη άρρηκτα με την πορεία της ταξικής και ιδεολογικής του συνειδητοποίησης. Από την πρώτη του θεατρική εμφάνιση μετά την αποφοίτησή του από τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν, στο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ “Ο κύκλος με την κιμωλία”, αλλά και σε όλη τη διαδρομή του στο θεατρικό σανίδι και τον κινηματογράφο, ο Κώστας Καζάκος διένυσε μια εμβληματική πορεία, με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε έργα σπουδαίων συγγραφέων, κατορθώνοντας να “δαμάσει” με καθαρό και γι’ αυτό ουσιαστικά λαϊκό τρόπο, θεατρικά κείμενα -κλασσικής και σύγχρονης δραματουργίας- που απευθύνονται στα πιο μύχια συναισθήματα και στις πιο υψηλές σκέψεις της ανθρωπότητας. Ως θιασάρχης και σκηνοθέτης επέλεγε προσεκτικά τα έργα που ανέβαζε, με κριτήριο να είναι κοινωνικά και ιστορικά χρήσιμα, όπως η παράσταση – σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα “Το μεγάλο μας τσίρκο”.
Το 2023 θα συμπλήρωνε 70 χρόνια προσφοράς στο θέατρο. Ακατάβλητος μέχρι το τέλος υπηρέτησε τη δραματική τέχνη με πίστη και πάθος θεμελιωμένα στη βαθιά εκτίμηση για τη δύναμή της, στην άποψή του ότι το θέατρο “παρέχει παιδεία και είναι η πιο λαϊκή, επίκαιρη, άμεσα κατανοητή και ζωντανή τέχνη”, στην πεποίθησή του ότι “το θέατρο σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί όμως να αλλάζει τους ανθρώπους” όπως έλεγε.
Πιστός στον δημιουργικό και διαπαιδαγωγητικό ρόλο της προοδευτικής τέχνης και έχοντας εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνατότητες του εργαζόμενου λαού, ο Κώστας Καζάκος αφιέρωσε όλη του τη ζωή, τη σκέψη, το συναίσθημα και το ταλέντο του στο να μας βοηθήσει “να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας, να ανεβάσουμε το ηθικό μας και αποφασιστικά να αποκεφαλίσουμε το ανθρωπόμορφο τέρας που μας καταστρέφει τη ζωή“.
Αισθάνονταν πάντα την τέχνη ως αγώνα για ανάταση, πρόοδο, εξέλιξη που δεν σταματάει ποτέ και θεωρούσε σύμφυτη με τον καλλιτέχνη την αγωνιστική στάση ζωής, την οποία ο ίδιος ακολούθησε σταθερά και αταλάντευτα μέχρι το τέλος. Ανταποκρινόμενος στην ιστορική αναγκαιότητα της εποχής μας, ο Κώστας Καζάκος συστρατεύθηκε επί δεκαετίες, στην πρώτη γραμμή, με το ΚΚΕ, ακόμα και από τη θέση του βουλευτή του, πάντα παρών σε όλους τους αγώνες του εργατικού-ταξικού και του αντιϊμπεριαλιστικού κινήματος.
Η πολιτική δράση του ήταν μια αρμονική συνύπαρξη της ζωής και της καλλιτεχνικής πράξης. Η ιδεολογία του καθόριζε τη ζωή του και αυτό έβγαινε αβίαστα και στη δουλειά του. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε στον Κώστα Καζάκο την πολιτική δράση από την καλλιτεχνική του δραστηριότητα. Πρώτα από όλα με το έργο του υπηρέτησε τα προωθημένα κοινωνικά ιδανικά του και την τάξη- φορέα τους κι έπειτα, με την ενεργή παρουσία του σε όλες τις μεγάλες πολιτικές μάχες, επιβεβαίωσε όσα με το έργο του εννοούσε.
Ο σύντροφος Κώστας θα μείνει στις καρδιές μας, θα μείνει στις καρδιές όλου του κόσμου του λαϊκού, αυτού του “εχθρού λαού”, που τόσο αγαπούσε και τόσο του έμοιαζε με την απλότητα, τη ζεστασιά και τη λαϊκότητα της μεγάλης του ψυχής. Δεν θα ξεχαστεί, γιατί ήταν ένας γεμάτος πάθος και δύναμη πρωταγωνιστής, όχι απλά στη σκηνή, στα πλατό, στις εξέδρες των διαδηλώσεων, αλλά τελικά στην Ιστορία. “Λαχτάρησε μια χώρα” όπου ο λαός θα πάψει “να περιμένει μάταια τον καιρό”. Και αν οι λίγοι αυτό δεν του το συγχωρούν, είναι μια επιβεβαίωση ότι έκανε το καθήκον του σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος, είναι μια επιβράβευση της ζωής του. Οι μέρες που ο λαός “θα αρνιέται πια να βλέπει τον δρόμο του κλειστό”, οι μέρες που λαχτάρησε, αργά ή γρήγορα, θα ‘ρθουν. Θα φροντίσουν γι’ αυτό όλοι εκείνοι που συνεχίζουν τη ζωή του, παλεύοντας για έναν ανώτερο πολιτισμό σε μια ανώτερη κοινωνική οργάνωση.
Εκφράζουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια στην αγαπημένη του σύντροφο Τζένη, τα παιδιά, τα εγγόνια του και όλους τους δικούς του».
Κώστας Καζάκος: Ο μεγάλος έρωτας με τη Τζένη Καρέζη
Ο έρωτας της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου γεννήθηκε στα κινηματογραφικά πλατό, όπως και άλλοι και πάνω από ένα… τάβλι. Οι δυο τους γνωρίζονταν από παλιά και είχαν συναντηθεί πολλές φορές όμως η η κινηματογραφική τους συνάντηση στο «Κοντσέρτο» ήταν σα να επρόκειτο για την πρώτη φορά.
Το γύρισμα το οποίο αποδείχθηκε μοιραίο και για τους δύο, έγινε στον Ισθμό της Κορίνθου. Εκείνος ντυμένος λοχαγός περίμενε με την Καρέζη και τον Δημόπουλο να περάσει τη διώρυγα ένα πλοίο. Μέχρι να ξεκινήσει το γύρισμα, κάθισαν οι δυο τους κάτω από μία ελιά και ξεκίνησαν να παίζουν τάβλι. Αυτό γινόταν σε κάθε διάλειμμα των γυρισμάτων και η μία παρτίδα έφερε την άλλη και μετά τον έρωτα.
Ο γάμος τους έγινε έναν χρόνο μετά και συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 1968. Η ευτυχία τους ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 1969, με τον ερχομό του γιού τους, Κωνσταντίνου.
Καζάκος – Καρέζη: Το κόλπο για να μην κουμπαριάσουν με τη Χούντα
Τόσο ο Κώστας Καζάκος όσο και η Τζένη Καρέζη είχαν αριστερές πεποιθήσεις μάλιστα στα χρόνια της δικτατορίας έκαναν τον δικό τους αγώνα εναντίον του καθεστώτος. Και όμως, το ζευγάρι παραλίγο να κουμπαριάσει με την Χούντα. Πώς θα γινόταν αυτό;
Όσα παιδιά γεννιόντουσαν την 21η Απριλίου, τα βάφτιζε ο Παπαδόπουλος ή η σύζυγος του Δέσποινα ή κάποιος από την οικογένεια του Ζωιτάκη, που συμμετείχε στο πραξικόπημα. Λέγεται μάλιστα, πως το ζευγάρι είχε καταστρώσει ολόκληρο σχέδιο προκειμένου να αποφύγουν την κουμπαριά σε περίπτωση που ο γιος τους γεννιόταν την 21η Απριλίου.
Κώστας Καζάκος: Το πλούσιο βιογραφικό γεμάτο επιτυχίες
Ο Κώστας Καζάκος είχε ένα πλούσιο βιογραφικό γεμάτο επιτυχίες, τόσο στον κινηματογράφο, όσο και στην τηλεόραση και στο θέατρο.
Κινηματογράφος
| Έτος | Τίτλος | Ρόλος |
|---|---|---|
| 1956 | Αρπαγή της Περσεφόνης | Πλούτωνας |
| 1961 | Τα σαράντα παλικάρια | Κίτσος |
| 1962 | Πεζοδρόμιο | κακοποιός |
| Προδωμένη αγάπη | Στέλιος | |
| Ηλέκτρα | χωρικός | |
| 1963 | Ένας ντελικανής | Λεωνίδας |
| Λενιώ η βοσκοπούλα | Καραφώτης | |
| 1964 | Εξωτικές βιταμίνες | Μανώλης |
| Η Κύπρος στις φλόγες | Αλής | |
| Τα δάκρυα μου είναι καυτά | ||
| 1965 | Η στοργή | Αλέκος |
| Το μπλόκο | Κοσμάς | |
| Με πόνο και με δάκρυα | Βαγγέλης Κατραπάς | |
| Το πρόσωπο της ημέρας | Λέανδρος | |
| Απόκληροι της κοινωνίας | Χαράλαμπος | |
| Περιφρόνα με γλυκιά μου | Μιχάλης | |
| 1966 | Οι ένοχοι | Σωτήρης Ντάβος |
| Κοινωνία ώρα μηδέν | απατεώνας | |
| Ο γυρισμός του στρατιώτη | Πέτρος | |
| 1967 | Κοντσέρτο για πολυβόλα | λοχαγός Αλέξης Θεοδώρου |
| Οι σφαίρες δεν γυρίζουν πίσω | Τσάκος | |
| 1968 | Αγάπη και αίμα | Έκτωρ Αρβούζης |
| Η λεωφόρος του μίσους | Κώστας Κυριαζής | |
| Το παρελθόν μιας γυναίκας | Βασίλης Μουτούσης | |
| 1969 | Πανικός | Βασίλης Μακρίδης |
| Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα | Ορφέας | |
| Το κορίτσι του “17” | ||
| 1970 | Εν ονόματι του νόμου | Αλέξης Αλεβίζος |
| Μια γυναίκα στην Αντίσταση | λοχαγός Δημήτρης Ζορμπάς | |
| 1971 | Υποβρύχιο Παπανικολής | πλωτάρχης Μίλτος Ιατρίδης |
| 1972 | Λυσιστράτη | Κινησίας |
| Ερωτική συμφωνία | Πέτρος Κρίσπης | |
| 1973 | Ζήτημα ζωής και θανάτου | Αντώνης Μαράς |
| 1975 | Το κελί μηδέν | |
| 1977 | Ιφιγένεια εν Αυλίδι | Αναμέμνονας |
| 1980 | Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο | Κούλης |
| 1982 | Στη ζούγκλα της Αθήνας | Σωτήρης |
| Ταξίδι στην πρωτεύουσα | Μελέτης | |
| 1991 | Ο δραπέτης | μαστρο-Αντώνης Μπάρκας |
| 2013 | 1866 | Χατζημιχάλης Γιάνναρης |
Τηλεόραση
| Έτος | Τίτλος | Κανάλι | Ρόλος | Σημειώσεις |
|---|---|---|---|---|
| 1973 | Μαρίνα Αυγέρη | ΕΡΤ | Βασίλης | πρωταγωνιστικός ρόλος + σκηνοθεσία |
| 1976-1977 | Μεγάλη περιπέτεια | ΕΡΤ | Αλέξανδρος Αντύπας | πρωταγωνιστικός ρόλος + σκηνοθεσία |
| 1977 | Ο μεγάλος ξεσηκωμός | ΥΝΕΔ | Οδυσσέας Ανδρούτσος | πρωταγωνιστικός ρόλος |
| 1990 | Μαύρη χρυσαλλίδα | ΕΤ1 | Γκέρχαρτ φον Κρούγκε | πρωταγωνιστικός ρόλος |
| 1992-1993 | Κλειστά παράθυρα | ΕΡΤ | Βασίλης Βαλμάς | πρωταγωνιστικός ρόλος |
| 1993 | Τμήμα ηθών | ΑΝΤ1 | Κώστας | Επεισόδιο: “Η παγίδα” |
| 1994 | Το γελοίον του πράγματος | ΑΝΤ1 | παπά-Νεκτάριος | Επεισόδιο: “Μετά την κατάρρευση του Σοσιαλισμού” |
| 2000 | Εκτός πορείας | ΕΤ1 | Απόστολος | πρωταγωνιστικός ρόλος |
| 2004-2007 | Βέρα στο δεξί | MEGA | Διαμαντής Αμυράς | πρωταγωνιστικός ρόλος |
| 2007-2008 | Ζωή ξανά | ΑLPHA | Γιάννης Αργυρίου | πρωταγωνιστικός ρόλος |
| 2012 | Γεώργιος Ξενουδάκης (1816-1888) | αφηγητής (φωνή) | τηλεταινία |
Θεατρογραφία
| Έτος | Τίτλος |
|---|---|
| 1954 | Η μικρή μας πόλη |
| 1957 | Η αυλή των θαυμάτων |
| 1970 | Η κυρία δεν με μέλλει |
| 1971 | Ασπασία |
| 1973 | Το μεγάλο μας τσίρκο |
| 1977 | Πάπισσα Ιωάννα |
| Η Παναγία των δολαρίων | |
| 1978 | Πολίτες δεύτερης κατηγορίας |
| 1982 | Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; |
| 1987 | Jogging |
| 1999 | Τα σέβη μας, δόκτωρ Τσέχωφ |
| 2000 | Οι μικροαστοί |
| 2006 | Ήταν όλοι τους παιδιά μου |
