Τελικά, η δουλειά δεν είναι πάντα δουλεία.

Υπάρχουν και μέρες χαράς, μέρες γιορτής θα έλεγα, όπως αυτή προ ημερών στην πίστα των Μεγάρων με όλη την γκάμα του M division της BMW.

Εκεί, στην πίστα που για σχεδόν 10 χρόνια δώσαμε ζωή με τη Σχολή Ασφαλούς Οδήγησης «4ΤSafetrack», επιστρέψαμε σαν επισκέπτες για να θυμηθούμε τα σωστά πατήματα (που μας έμαθε ο «μετρ» Δημήτρης Μιχελακάκης) στο τιμόνι μερικών από τα κορυφαία μοντέλα της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας.

Στο πάρκινγκ της πίστας περίμενε ένας στόλος από BMW Μ2, Μ3, Μ4 & Μ5, στα χρώματα της ίριδας και χιλιάδες άλογα να «σιωπούν» κάτω από τα μεγάλα καπό, μας υποδέχθηκαν πρωί πρωί με τη δροσούλα σε ουράνιο φόντο που άφηνε υπονοούμενα για βροχή (ε ρε πάρτι που θα γινόταν…). Τελικά, το μόνο νερό που είδαμε ήταν στο skidpad, εκεί όπου όλοι προσπαθήσαμε να κάνουμε πάντες που όμως τις περισσότερες φορές κατέληγαν σε ατελείωτα μούτρα (υποστροφή) ή τετ α κέ.

Η πρόσκληση αφορούσε την οδήγηση όλων των διαθέσιμων μοντέλων, μέσα στην πίστα, σε γρήγορο ρυθμό, με μόνο περιορισμό το ότι απαγορευόταν να βγάλεις εντελώς εκτός λειτουργίας τα συστήματα ελέγχου πρόσφυσης, μια διαδικασία που απαιτεί να έχεις διαβάσει καλά το manual του κατασκευαστή.

Η αλήθεια είναι πως οι όποιοι περιορισμοί δεν είναι ευχάριστοι ειδικά για όσους νομίζουμε πως είμαστε «οδηγάρες», αλλά αν έχεις το μυαλό στα συγκαλά του, μόλις κάνεις δυο τρεις σβέλτες βόλτες μέσα στην πίστα, ακόμα και με στεγνό δρόμο, καταλαβαίνεις πως αν δεν υπήρχε ο περιορισμός, τουλάχιστον το 1/3 των πανάκριβων BMW M θα ήταν καθοδόν για το φανοποιείο ή για την ανακύκλωση.

Αυτοκίνητα με κίνηση στους πίσω ή στους τέσσερις τροχούς, sedan, cabrio, hatchback & estate, με ιπποδυνάμεις από 480 (Μ2) έως 727 (Μ5 Touring), κιβώτια ταχυτήτων χειροκίνητα ή αυτόματα 6 έως 8 σχέσεων, δεν είναι για παιχνίδια χωρίς περιορισμούς, καθώς πολύ εύκολα και πριν καταλάβεις το γέλιο του παιχνιδιού γίνεται το κλάμα της καταστροφής.

Από την άλλη, με τον μεγάλο αδελφό πλέον να καραδοκεί στους δρόμους απειλώντας να πάρει πορτοφόλια και κεφάλια των παραβατών, ο μόνος χώρος που μπορείς να ευχαριστηθείς και να καταλάβεις τις δυνατότητες αυτών των σπορ μοντέλων, είναι η πίστα. Δυστυχώς, η Ελλάδα έχει μόνο δυο πίστες, αυτή των Μεγάρων που δεν προσφέρεται ιδιαίτερα για να ξεδιπλωθούν οι ικανότητες αυτών των αυτοκινήτων και μια πίστα-αυτοκινητοδρόμιο, αυτή των Σερρών, που αν σας πάρει ο δρόμος φροντίστε να γνωρίσετε και ακόμα καλύτερα να οδηγήσετε, ειδικά αν έχετε σπορ αυτοκίνητο.

Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν χαλαστήκαμε καθόλου από τους όποιους περιορισμούς θέτει το μήκος και η σχεδίαση της πίστας των Μεγάρων, ανάμεσα στους οποίους είναι και η μικρότερη μέση ωριαία ταχύτητα που μπορείς να κινηθείς, κάτι σωτήριο αν δεν είσαι εξοικειωμένος με το αυτοκίνητο.

Από τη θέση του οδηγού

Ο ήλιος ήταν ακόμα πίσω από τα σύννεφα και η πρωινή δροσιά έκανε ευχάριστο το φόρεμα της μπαλακλάβας (πυρίμαχη κουκούλα που καλύπτει το κεφάλι) και του κράνους, που υποχρεωτικά πρέπει να φορά κανείς όταν πηγαίνει για γρήγορους γύρους σε μια πίστα.

Οι BMW M είναι τοποθετημένες σε θέσεις μάχης, με τους κινητήρες σε λειτουργία. M2, M3, M4 και M5 Touring. Κάθε μία διαφορετική, έτοιμη να σου παρουσιάσει τη δική της εκδοχή δύναμης, ακρίβειας και πάθους.

Το briefing των εχόντων την ευθύνη της επιχείρησης ξεκινά, αλλά ποιος τους προσέχει; Άντε να τελειώνουμε με τα λογύδρια, η πίστα περιμένει.

Λίγα λεπτά αργότερα, επιτέλους, δράση. Τοποθέτηση στα τύπου μπακετ καθίσματα, ρύθμιση εκεί που πρέπει να οδηγείς το αυτοκίνητο και όχι αυτό να σε πηγαίνει, δέσιμο της ζώνης ασφαλείας και κάλεσμα στην αδρεναλίνη. Ο εγκέφαλος μπαίνει σε «track mode». Όλα τα άλλα σβήνουν.

Δεν θυμάμαι σε ποιο μπήκα πρώτα και σε ποιο στο τέλος, ούτε βέβαια ασχολήθηκα με το σε πόσο χρόνο γύριζα τα 2,05 χιλιόμετρα της πίστας. Θυμάμαι απλά ότι, στα steptronic κιβώτια επέλεγα την χειροκίνητη λειτουργία ανεβοκατεβάζοντας ταχύτητες με τα paddles (πτερύγια τοποθετημένα αντιδιαμετρικά πίσω από το τιμόνι), φροντίζοντας να αλλάζω σχέση λίγο πριν τον κόφτη, διαδικασία στην οποία βοηθούσαν τα κόκκινα «νταμάκια» στο head up display που είχαν όλα τα μοντέλα.

Γνωρίζοντας καλά την πίστα λυπόμουν τα λάστιχα (δεν ήταν ειδικά για track day), ενώ είχα στην άκρη του μυαλού μου ότι, τον γύρο με τον γύρο, μπορεί να με «πουλήσουν». Όμως, ούτε οι γύροι ήταν πολλοί, ούτε ο ρυθμός τόσο γρήγορος ώστε να «μελώσουν» από τη θερμοκρασία και να χάσουν την πρόσφυσή τους με την ούτως ή άλλως τραχιά άσφαλτο.

Αντίθετα, στους ρυθμούς που κινήθηκα με την πιο μικρή (Μ2) έως την πιο μεγάλη (Μ5 Touring) «μπέμπα», τα ελαστικά ανταποκρίθηκαν αξιοπρεπώς, παρά τις κάποιες απότομες τιμονιές και την φουλ επιτάχυνση στην έξοδο των τροχών, εκεί που η ουρά – ακόμα και στις τετρακίνητες – εκδόσεις ήθελε να προσπεράσει.

Φτάνοντας λοιπόν στο δια ταύτα, ας πάρουμε τα μοντέλα με αύξοντα αριθμό.

Τα μοντέλα

Η BMW M2 είναι το άμεσο, «καθαρόαιμο» εργαλείο για όσους αγαπούν την απόλυτη αίσθηση του δρόμου. Ελαφριά, με το ιδανικό μεταξόνιο για πίσω κίνηση, αντιδρά σε κάθε κίνηση του οδηγού. Ένα καθαρά οδηγοκεντρικό αυτοκίνητο που κινείται εύκολα στα όρια, με την ουρά να χορεύει, αλλά να μην ξεφεύγει. Είναι η απόλαυση της καθαρής μηχανοκίνησης, ένα κλασικό fun to drive όχημα, ικανό και για καθημερινή χρήση. Ένα go-kart 400 ίππων, που σου μαθαίνει τι σημαίνει οδήγηση.

Συνέχεια με τη Μ3, το θρυλικό μοντέλο που μετά από 40 χρόνια παρουσίας βρίσκεται στην 6η γενιά και παραμένει «αντικείμενο του πόθου» για ψαγμένους οδηγούς κάθε ηλικίας. Ώριμη, επιθετική και αισθητικά «σοβαρή», κινείται από τον κορυφαίο 6κύλινδρο σε σειρά βενζινοκινητήρα με απόδοση 530 ίππων, που εφαρμόζονται σε ένα άριστο πλαίσιο με δυνατότητα διαβάζει το δρόμο σαν να προβλέπει το μέλλον. Είναι το αυτοκίνητο που διδάσκει ισορροπία, καθώς κάθε είσοδος στη στροφή πρέπει να είναι υπολογισμένη και κάθε έξοδος ακριβής. Στην περίπτωση λάθους, τα κεραμικά φρένα είναι εκεί για να προλάβουν ενδεχόμενη καταστροφή.

Η M4 coupe που συναντήσαμε στην πίστα, είναι ένα σπορ μοντέλο που παντρεύει την ωμή ισχύ με την αισθητική τελειότητα. Με 530 ίππους από τον 6κύλινδρο κινητήρα και σωστή ρύθμιση μέσω του M setup, οι ευθείες εξαφανίζονται και οι στροφές γίνονται σκηνές χορού. Η τεχνολογία των adaptive αναρτήσεων και του M differential μετατρέπει τον οδηγό σε μαέστρο μιας ορχήστρας που παίζει σε ρυθμό 7.000 στροφών το λεπτό. Η κορυφαία θέση οδήγησης και το πλαίσιο που “διαβάζει” σωστά την είσοδο, κρατά ουδέτερα στη μέση της στροφής και προσφέρει έξοδο με φουλ γκάζι και πρόσφυση που σπάνια συναντάς σε αυτοκίνητο παραγωγής, σε κάνουν να αισθάνεσαι κυρίαρχος του παιχνιδιού, αν και το μεγάλο βάρος δεν είναι ότι καλύτερο σε μια κλειστή πίστα σαν τα Μέγαρα.

Και ύστερα, η M5. Η μεγάλη κυρία. Εξωτερικά, ογκώδης, επιβλητική και «ήρεμη» με τα φουσκωμένα φτερά να προδίδουν τις προθέσεις της. Εσωτερικά, ένα πολυτελές σαλόνι που θα μπορούσε να σε πάει άνετα μέχρι το Μόναχο και ακόμα παραπέρα χωρίς στάση και εξάρσεις. Πολυτελής σαν business class, αλλά ικανή να συμπιέσει το σώμα σου στην πλάτη του καθίσματος, καθώς μόλις πατήσεις το γκάζι, ο κόσμος αλλάζει ταχύτητα. Οι 727 ίπποι ξυπνούν και το τετρακίνητο σύστημα κρατά το θηρίο σε ευθεία πορεία, όσο το τοπίο πίσω σου γίνεται θολό. Το σύστημα M HYBRID που συνδυάζει ωμή δύναμη με άμεση απόκριση και τα 1.000 Nm ροπής εκτελούν προσπεράσματα δεκάτων του δευτερολέπτου. Φυσικά και μπορεί να γράψει κορυφαίους χρόνους σε όποια πίστα, όμως δεν είναι αυτός ο προορισμός της.

Η M5 Touring δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα – είναι η απόδειξη.

Α, να μην το ξεχάσω. Οδήγησα για λίγο και μια M4 cabrio, αλλά δεν μου άρεσε. Ίσως, ήταν το χρώμα, ίσως το ότι την οδήγησα στο skidpad και με δυσκόλεψε, ίσως γιατί πριν είχα οδηγήσει τη coupe, ίσως… Απλά δεν μου άρεσε, οπότε διαβάστε συναδέλφους αν θέλετε να δείτε πως είναι.

Κλείνοντας, θέλω να προσθέσω ότι, η σειρά Μ της BMW δεν διαθέτει απλά αυτοκίνητα, αλλά εργαλεία αδρεναλίνης, φτιαγμένα για όσους δεν βλέπουν την οδήγηση ως μετακίνηση, αλλά ως τέχνη. Τα οδηγείς και όταν τελικά σταματήσεις γιατί κουράστηκες, καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις τελειώσει αλλά απλά χρειάζεσαι μια ανάσα για να ξαναρχίσεις.

Όσο για την προτίμησή μου: Μου αρέσει η Μ2 με την οποία μπορείς να περάσεις και απαρατήρητος. Όμως, αν μπορούσα να διαλέξω ένα από όλα, θα έδινα ασυζητητί τα σχεδόν 130 χιλιάρικα που κοστίζει η Μ3 sedan. Τι κρίμα να μου λείπουν τα περισσότερα από αυτά…