Στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου μέσω του θεσμού της επιφάνειας προχωρεί η Κυβέρνηση.
Με την επιφάνεια το Δημόσιο δεν πουλάει το έδαφος της ακίνητης περιουσίας του, παρέχει όμως ένα εμπράγματο δικαίωμα, επί και υπό το έδαφος, με όλα τα πλεονεκτήματα της κυριότητας (άρα και υποθηκευόμενο) στον αντισυμβαλλόμενο του, τον επιφανειούχο, μόνο για συμβατικά καθορισμένο χρόνο.
Μετά την παρέλευση του, επανέρχεται η πλήρης κυριότητα στο Δημόσιο, επαυξημένη με ότι κατασκεύασε στο έδαφος ο επιφανειούχος.
Το Δημόσιο μπορεί ή να επανασυστήσει επιφάνεια επί του ακινήτου που του επανήλθε με υψηλότερο αντάλλαγμα ή να αλλάξει π.χ. για περιβαλλοντικούς ή πολιτιστικούς λόγους την χρήση του.
Ο θεσμός της επιφάνειας που υπήρχε στο δίκαιό μας πριν τον ΑΚ του 1946, επαναφέρθηκε μόνο για τα Δημόσια ακίνητα, με τον Ν.3986/2011 εφαρμοστικό του Μεσοπροθέσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Πολιτικής, που ίδρυσε συγχρόνως και το Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου(ΤΑΙΠΕΔ).
Σύμφωνα με την Κυβέρνηση και την ηγεσία του ΤΑΙΠΕΔ με την επιφάνεια προφυλάσσεται αφενός η ακίνητη περιουσία του Δημοσίου από την πώληση της σε εποχή κρίσης, αυξάνεται η αξία της σταδιακά και διατηρείται για τις μελλοντικές γενιές και αφετέρου προτείνεται ένα συνηθισμένο, κατανοητό σχήμα και για επενδυτές και για τις διεθνείς αγορές.
