Είναι σχετικά λίγοι οι παίκτες που με την ποδοσφαιρική τους διάνοια έχουν συμβάλει στην εξέλιξη του αθλήματος και η μαύρη φανέλα με το Νο 1 της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης είναι αναμφίβολα ένας από αυτούς.

Κι αυτό γιατί στην προ Γιασίν εποχή, οι τερματοφύλακες περνούσαν 90 λεπτά κάτω από τα δοκάρια τους περιμένοντας υπομονετικά τη δράση να έρθει σε αυτούς. Ο Κολοσσός της Ρωσίας όμως έβαλε σκοπό να το αλλάξει αυτό, καθώς το να πιάνει τα πέναλτι και να σώζει ανέλπιστα την εστία του ήταν προφανώς πολύ λίγο γι’ αυτόν.

Κι έτσι οργάνωνε την άμυνά του, έβγαινε μακριά για να διώξει, έβγαινε για να μαρκάρει σαν σέντερ μπακ, όντας ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής της περιοχής. Μιλάμε εξάλλου για τον μόνο τερματοφύλακα της ποδοσφαιρικής ιστορίας που βραβεύτηκε με τη Χρυσή Μπάλα, καθώς ήταν ο Ευρωπαίος Παίκτης της Χρονιάς το 1963!

Η «Μαύρη Αράχνη» λοιπόν των γηπέδων, από τη μονίμως μαύρη στολή που φορούσε, ο κορυφαίος ίσως πορτιέρο όλων των εποχών, πέρασε 22 σεζόν στη Δυναμό Μόσχας, κατακτώντας 4 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα, παίζοντας σε περισσότερα από 300 ματς και εκμοντερνίζοντας ταυτοχρόνως τη θέση του γκολκίπερ. «Τι σόι τερματοφύλακας είναι αυτός που δεν βασανίζεται από το γκολ που έφαγε; Πρέπει να βασανίζεται! Γιατί αν είναι ήρεμος, αυτό σημαίνει το τέλος. Ό,τι κι αν έχει κάνει στο παρελθόν, δεν έχει κανένα μέλλον».

Και βέβαια μιλάμε για τον τερματοφύλακα που άφησε εποχή από τη λευκή βούλα, καθώς τα πέναλτι ήταν η μεγάλη του αγάπη! Τέτοια ήταν η συγκίνησή του όταν έπιανε άλλο ένα πέναλτι που θα τον κάνει να πει: «Η χαρά του να βλέπεις τον Γιούρι Γκαγκάριν να πετά στο Διάστημα ξεπερνιέται μόνο από τη χαρά του να σώζεις ένα πέναλτι»!

Ο Λεβ Γιασίν δεν ήταν λοιπόν απλά ένας απίστευτος τερματοφύλακας, αλλά μια από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες που κόσμησαν ποτέ τους αγωνιστικούς χώρους του αθλήματος. Με τον πλανήτη να τον μαθαίνει από τη συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958 στα γήπεδα της Σουηδίας, το πρώτο μάλιστα Μουντιάλ που μεταδόθηκε διεθνώς χάρη στον σοβιετικό δορυφόρο Σπούτνικ ΙΙ, ο Γιασίν θα γινόταν με τα ασύλληπτα αθλητικά χαρίσματά του θρύλος των δοκαριών.

Και ήταν ακριβώς η κατάμαυρη εμφάνισή του με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ένωσης που θα τον εκτόξευε στην κορυφή του κόσμου, σε μια πορεία 78 διεθνών συμμετοχών από το 1954-1970. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο εξάλλου ότι στις μέρες του ξεκίνησε η χρυσή εποχή του σοβιετικού ποδοσφαίρου, με την Ένωση να κατακτά την πρώτη θέση στους Ολυμπιακούς του 1956 αλλά και το Ευρωπαϊκό του 1960 στη Γαλλία, κατεβαίνοντας και τρεις φορές στα μεγάλα σαλόνια του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ήταν το 1958 λοιπόν όταν ο Γιασίν θα συμμετέχει με τη Σοβιετική Ένωση στο Μουντιάλ της Σουηδίας, κάτι που θα τον μετατρέψει από την αρχή σε σουπερστάρ της διοργάνωσης. Με τον Κολοσσό κάτω από τα δοκάρια της, η ΕΣΣΔ προκρίνεται στα προημιτελικά! Αν και το μεγαλύτερό ματς έμελλε να είναι στη φάση των ομίλων κατά της νικήτριας τελικά του θεσμού Βραζιλίας, που αν δεν ήταν ο Γιασίν βασικός τερματοφύλακας το 2-0 θα ήταν σαφώς πολύ υψηλότερο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι περιλήφθηκε στην all-star ομάδα του συγκεκριμένου Μουντιάλ…

Σειρά είχε κατόπιν το Μουντιάλ του 1962 στη Χιλή, με τη φήμη του να προηγείται πια και να θεωρείται κολοσσιαίος άθλος αλλά και παράσημο τιμής να σκοράρεις (ειδικά με πέναλτι!) κόντρα στον Γιασίν. Για τον ίδιο εξάλλου φημολογείται ότι στο σοβιετικό πρωτάθλημα είχε πιάσει 150 περίπου πέναλτι, ένας θρύλος ικανός να παγώνει τα πόδια των αντίπαλων σέντερ φορ.

Ο Γιασίν είναι και πάλι σε κέφια και κρατώντας το σκορ της άμυνας σε ταπεινά επίπεδα, η ΕΣΣΔ προκρίνεται στα προημιτελικά, πριν χάσει από τη διοργανώτρια Χιλή. Χαρακτηριστικό όμως του εν λόγω Μουντιάλ ήταν ότι έδειξε στα πέρατα του κόσμου την «ανθρώπινη» φύση του Γιασίν, καθώς μια σειρά από ασυνήθιστα για τον ίδιο λάθη τον αποκαθήλωσαν από το καθεστώς του απόρθητου και υπεράνθρωπου πορτιέρο! Τα λάθη του στο ματς με την Κολομβία, όταν από 4-1 υπέρ της Ένωσης η Κολομβία ισοφάρισε, έκαναν πολλούς να ισχυριστούν ότι αυτό ήταν το τέλος της καριέρας της «Μαύρης Αράχνης».

Παρά την απογοήτευση του 1962 και τα πικρόχολα σχόλια για την απόδοσή του, ο Γιασίν δεν είχε βέβαια ξοφλήσει και την αμέσως επόμενη χρονιά θα έγραφε άλλη μια χρυσή σελίδα στην καριέρα του ως ο πρώτος και ο μόνος μέχρι σήμερα τερματοφύλακας που τιμήθηκε ποτέ με τη Χρυσή Μπάλα (1963)!

Κι έτσι θα οδηγούσε για άλλη μια φορά το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της ΕΣΣΔ σε τελική φάση Μουντιάλ, με την τέταρτη θέση της Ένωσης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 στην Αγγλία να είναι η καλύτερη επίδοσή της όλων των εποχών.

Πάντα έτοιμος να συμβουλέψει τους συντρόφους του, ο Γιασίν ταξίδεψε για τέταρτη φορά με τη σοβιετική αποστολή στα γήπεδα του Μεξικού το 1970, ως τρίτη επιλογή πια για τα δοκάρια της Ένωσης, αλλά και σε νέα θέση, αυτή του βοηθού προπονητή.

Η ΕΣΣΔ φτάνει για άλλη μια φορά στα προημιτελικά, αν και ο Γιασίν δεν θα έπαιρνε λεπτά συμμετοχής, αφήνοντας τα στατιστικά του στοιχεία σε Παγκόσμια Κύπελλα στις 13 συμμετοχές, 4 εκ των οποίων χωρίς γκολ.

Κι όταν αποσύρθηκε σε ηλικία 41 ετών από τη Δυναμό Μόσχας, είχε στο ενεργητικό του 270 αγώνες χωρίς γκολ, με τις φήμες για τα 150 πέναλτι που είχε πιάσει να επισκιάζουν πια τα πάντα! Και σε κάτι που θα θυμούνται ενδεχομένως πολλοί, ένα παλιό τραύμα στο γόνατο τον ανάγκασε σε ακρωτηριασμό του ποδιού του το 1986, με τον κορυφαίο πορτιέρο να αφήνει την τελευταία του πνοή 4 χρόνια αργότερα…