Οι εμφύλιοι τελικοί του Champions League

Η πιο μεγάλη ώρα, η ώρα της σπουδαιότερης αναμέτρησης σε συλλογικό επίπεδο, κοντοζυγώνει. Ρεάλ και Ατλέτικο, οι δύο άσπονδες γειτόνισσες της Μαδρίτης, θα τεθούν αντιμέτωπες στον 61ο τελικό (Σάββατο 28/5, 21:45) του Champions League για δεύτερη φορά τα τελευταία τρία χρόνια. Από τη μια οι «μερένχες» του Ζινεντίν Ζιντάν, που έχουν ως στόχο αφενός το «Undecima», την κατάκτηση δηλαδή του βαρύτιμου τροπαίου για 11η φορά στην ιστορία του συλλόγου και αφετέρου την ολοκλήρωση μιας ταραχώδους σεζόν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Από την άλλη οι «ροχιμπλάνκος» του Ντιέγκο Σιμεόνε, που ψάχνουν εκδίκηση για τον χαμένο τελικό του 2014 στη Λισαβόνα και αποβλέπουν στο να «σκαρφαλώσουν» για πρώτη φορά στην κορυφή του ποδοσφαιρικού Έβερεστ. Με αφορμή λοιπόν την παρουσία ομοεθνών ομάδων στην ποδοσφαιρική «γιορτή» του Σαββάτου στο «Σαν Σίρο» (ή «Τζουσέπε Μεάτσα» αν προτιμάτε), το sportfm.gr σας παρουσιάζει τους πέντε εμφύλιους τελικούς της πρώτη τη τάξει διασυλλογικής διοργάνωσης. 24 Μαΐου 2000, «Σταντ ντε Φρανς»: Ρεάλ Μαδρίτης – Βαλένθια 3-0 Σε μια χρονιά αλλαγών για το Champions League (εισήχθη ένας επιπλέον γύρος στη φάση των ομίλων), την κούπα διεκδίκησαν για πρώτη φορά δύο ομάδες από την ίδια χώρα. Ρεάλ Μαδρίτης και Βαλένθια διασταύρωσαν τα ξίφη τους στον 45ο τελικό της διοργάνωσης, με τους «μερένχες» να επικρατούν 3-0 και να ανεβαίνουν στην κορυφή της Ευρώπης για 8η φορά στην ιστορία τους. Η ομάδα του Βιθέντε ντελ Μπόσκε, η οποία στην πρώτη φάση των ομίλων αντιμετώπισε και τον Ολυμπιακό του Αλμπέρτο Μπιγκόν, απέκλεισε στα προημιτελικά την κάτοχο του τροπαίου Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και στα ημιτελικά την Μπάγερν Μονάχου, ενώ η πρωτάρα σε ομίλους Βαλένθια του Έκτορ Κούπερ «πέταξε» εκτός την Λάτσιο στους «8» και την Μπαρτσελόνα στους «4», φτάνοντας στον τελικό του «Σταντ ντε Φρανς». Ο τελικός του Παρισιού διεξήχθη στις 24 Μαΐου, με 80.000 θεατές να γεμίζουν ασφυκτικά το γήπεδο. Η Ρεάλ άνοιξε το σκορ στο 39′ με κοντινή κεφαλιά του Φερνάντο Μοριέντες, διπλασίασε τα τέρματά της στο 67′ με σουτ του Στιβ ΜακΜάναμαν από το ύψος του «τόξου» της περιοχής και στο 75′ ο Ραούλ βγήκε τετ-α-τετ, πέρασε τον Κανιθάρες και με το 10ο γκολ του στη διοργάνωση διαμόρφωσε το τελικό 3-0. Στα αξιοσημείωτα του τελικού, το γεγονός ότι ο Στιβ ΜακΜάναμαν έγινε ο πρώτος Άγγλος που κατακτά το τρόπαιο με τα «μεγάλα αυτιά» με ομάδα εκτός Νησιού και πως αυτός ήταν ο πρώτος (!) τίτλος του Βιθέντε ντελ Μπόσκε, στην προπονητική του καριέρα. Ακολούθησαν ακόμα επτά ως τεχνικός ηγέτης της Ρεάλ Μαδρίτης και τρεις ως ομοσπονδιακός προπονητής της εθνικής ομάδας της πατρίδας του: Το Euro του 2008 και του 2012 και το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010. Ρεάλ Μαδρίτης (Βιθέντε ντελ Μπόσκε, 5-3-2): Ίκερ Κασίγιας – Ιβάν Ελγκέρα, Άιτορ Καράνκα, Ιβάν Κάμπο, Μίτσελ Σαλγκάδο (Φερνάντο Ιέρο 85′), Ρομπέρτο Κάρλος – Στιβ ΜακΜάναμαν, Φερνάντο Ρεδόντο, Ραούλ – Φερνάντο Μοριέντες (Σάβιο 72′), Νικολάς Ανελκά (Μανουέλ Σαντσίς 80′) *Στον πάγκο έμειναν ο μετέπειτα άσος του Ολυμπιακού (2001-2004) Κριστιάν Καρεμπέ, όπως και ο Καμερουνέζος δεξιός μπακ Ντζιντάπ Γκέρεμι, ο οποίος τη σεζόν 2010-2011 έκλεισε την καριέρα του αγωνιζόμενος στη Λάρισα. Βαλένθια (Έκτορ Ραούλ Κούπερ, 4-3-3): Σαντιάγκο Κανιθάρες – Ζόσελιν Ανγκλομά, Μίροσλαβ Ντούκιτς, Μαουρίτσιο Πελεγκρίνο, Χεράρδο Γκαρσία Λεόν (Αντιράν Ίλιε 69′) – Χαβιέρ Φαρίνος, Γκαΐθκα Μεντιέτα, Κίλι Γκονζάλες, Ζεράρ Λόπεθ – Μιγκέλ Άνχελ Ανγκούλο, Κλαούντιο Λόπεθ *Ο Έκτορ Ραούλ Κούπερ πέρασε αργότερα από τη χώρα μας, για λογαριασμό του Άρη. Ανέλαβε τα ηνία των «κιτρινόμαυρων» τον Νοέμβριο του 2009 και αποχώρησε τον Ιανουάριο του 2011, έπειτα από 26 νίκες, 14 ισοπαλίες και 22 ήττες σε 62 παιχνίδια. Κορυφαία στιγμή κατά τη διάρκεια της θητείας του οι δύο αξέχαστες νίκες επί της Ατλέτικο Μαδρίτης και η συμμετοχή του Άρη στη φάση των «32» του Europa League τη σεζόν 2010-2011, όπου αποκλείστηκε από τη Μάντσεστερ Σίτι. 28 Μαΐου 2003, «Ολντ Τράφορντ»: Γιουβέντους – Μίλαν 0-0 (2-3 πεν.) Ήταν ο τελικός των… ασυγκράτητων τερματοφυλάκων. Ντίνα και Μπουφόν σταμάτησαν συνολικά πέντε πέναλτι μετά την παράταση, σε όλα όμως, ήταν εκτός του ορίου της γραμμής τους! Γιουβέντους και Μίλαν έφθασαν λοιπόν ως τον τελικό του «Ολντ Τράφορντ», με την πρώτη να αποκλείει στα νοκ-αουτ την Μπαρτσελόνα και την Ρεάλ και τη δεύτερη τον Άγιαξ και τη συμπολίτισσα της, Ίντερ. Περίπου 60.000 θεατές βρέθηκαν στις εξέδρες του «Ολντ Τράφορντ» για να παρακολουθήσουν την ιταλική «τιτανομαχία» και τη Μίλαν να επικρατεί στα πέναλτι, κατακτώντας έτσι το τρόπαιο για 6η φορά. Ένα λανθασμένα ακυρωθέν γκολ του Αντρέι Σεβτσένκο, μια κεφαλιά του Αντόνιο Κόντε και ένα σουτ του Αντρέα Πίρλο στο δοκάρι ήταν οι μοναδικές αξιοσημείωτες ευκαιρίες του αγώνα, που οδηγήθηκε στην παράταση και εν συνεχεία στα πέναλτι. Εκεί ο Ντίνα σταμάτησε τις προσπάθειες των Νταβίντ Τρεζεγκέ, Μαρσέλο Ζαλαγιέτα και Πάολο Μοντέρο, ο Μπουφόν αυτές των Κλάρενς Σέεντορφ και Κάχα Καλάτζε (και στις 5 αποκρούσεις οι δύο γκολκίπερ ήταν εκτός θέσης), με τους Σερτζίνιο, Νέστα από πλευράς Μίλαν και τους Αλεσάντρο Μπιριντέλι, Αλεσάντρο ντελ Πιέρο από πλευράς «Γιούβε» να βρίσκουν δίχτυα. Ο Αντρέι Σεβτσένκο ανέλαβε την τελευταία εκτέλεση, νίκησε τον Μπουφόν και διαμόρφωσε το τελικό 3-2, χαρίζοντας το τρόπαιο στη Μίλαν. Παράλληλα, ο ίδιος έγινε ο πρώτος Ουκρανός ποδοσφαιριστής που κατακτά το τρόπαιο με τα «μεγάλα αυτιά». Γιουβέντους (Μαρτσέλο Λίπι, 4-4-2): Τζιανλουίτζι Μπουφόν – Λίλιαν Τουράμ, Τσίρο Φεράρα, Ιγκόρ Τούντορ (Αλεσάντρο Μπιριντέλι 42′), Πάολο Μοντέρο – Μάουρο Καμορανέσι (Αντόνιο Κόντε 46′), Αλέσιο Τακινάρντι, Έντγκαρ Ντάβιτς (Μαρσέλο Ζαλαγιέτα 65′), Τζιανλούκα Ζαμπρότα – Νταβίντ Τρεζεγκέ, Αλεσάντρο ντελ Πιέρο *Ο Ιγκόρ Τούντορ, ο οποίος έγινε αναγκαστική αλλαγή με την έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου, εργαζόταν μέχρι πριν από τρεις μήνες στη χώρα μας. Ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του ΠΑΟΚ στις 18 Ιουνίου του 2015 και απολύθηκε στις αρχές του Μάρτη, «…λόγω των ανεπιτυχών αποτελεσμάτων και των υποτιμητικών σχολίων για την ποιότητα της ομάδας». Μίλαν (Κάρλο Αντσελότι, 4-4-2): Ντίνα – Αλεσάντρο Κοστακούρτα (Ρόκε Τζούνιορ 66′), Αλεσάντρο Νέστα, Πάολο Μαλντίνι, Κάχα Καλάτζε – Τζενάρο Γκατούσο, Αντρέα Πίρλο (Σερτζίνιο 71′), Κλάρενς Σέεντορφ, Ρούι Κόστα (Μάσιμο Αμπροσίνι 87′) – Αντρέι Σεβτσένκο, Φίλιπο Ιντσάγκι *Ο Γκατούσο, ο οποίος αγωνίστηκε βασικός, πέρασε το 2014 (από τον Ιούνιο ως τον Οκτώβριο) από τον πάγκο του ΟΦΗ, ενώ ο Ριβάλντο, ο οποίος δεν χρησιμοποιήθηκε από τον Αντσελότι, φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού (2004-2007, δύο πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα) και της ΑΕΚ (2007-2008). 21 Μαΐου 2008, «Λουζνίκι Στάντιουμ»: Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Τσέλσι 1-1 (6-5 πεν.) Μετά την Ισπανία και την Ιταλία, ήταν η ώρα της Αγγλίας να έχει δύο εκπροσώπους στον τελικό του Champions League. Ένας ακόμη τελικός, που κρίθηκε στη «ρωσική ρουλέτα» των πέναλτι. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Τσέλσι αναμετρήθηκαν για πρώτη φορά σε διεθνές επίπεδο, με περί τους 65.000 οπαδούς των δύο ομάδων να ταξιδεύουν στο «Λουζνίκι Στάντιουμ» της Μόσχας για να παρακολουθήσουν από κοντά την αναμέτρηση, την οποία διαιτήτευσε ο νυν πρόεδρος του ΠΑΟΚ, Λούμπος Μίχελ. H Γιουνάιτεντ του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον προκρίθηκε 1η από τον 6ο όμιλο και εν συνεχεία απέκλεισε τη Λιόν στους «16», τη Ρόμα στους «8» και την Μπαρτσελόνα στους «4», χάρη σε ένα σουτ-«βολίδα» του Πολ Σκόουλς. Η Τσέλσι του Αβραάμ Γκραντ πέρασε επίσης 1η από τον 2ο όμιλο, στους «16» απέκλεισε τον Ολυμπιακό του Τάκη Λεμονή (0-0 εκτός, 3-0 εντός), στα προημιτελικά την Φενερμπαχτσέ και στα ημιτελικά την Λίβερπουλ, με την πρόκριση να κρίνεται στην παράταση. Το σκορ στον τελικό άνοιξε ο Κριστιάνο Ρονάλντο στο 26′, με τον Φρανκ Λάμπαρντ να ισοφαρίζει λίγο πριν την εκπνοή του πρώτου μέρους, εκμεταλλευόμενος την αδράνεια της άμυνας και το παραπάτημα του Έντβιν φαν ντερ Σαρ. Το σκορ παρέμεινε μέχρι το τέλος, στην παράταση άλλαξαν μονάχα οι αριθμητικές ισορροπίες (αποβλήθηκε ο Ντιντιέ Ντρογκμπά στο 116′ για χαστούκισμα στον Νεμάνια Βίντιτς) και το ματς οδηγήθηκε στα πέναλτι. Κάρλος Τέβες, Μίκαελ Κάρικ, Όουεν Χάργκριβς, Νάνι, Άντερσον και Ράιαν Γκιγκς ευστόχησαν από πλευράς Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (αστόχησε μονάχα ο Κριστιάνο Ρονάλντο, στην τρίτη εκτέλεση), Μίκαελ Μπάλακ, Τζουλιάνο Μπελέτι, Φρανκ Λάμπαρντ, Άσλεϊ Κόουλ, Σαλομόν Καλού βρήκαν δίχτυα από τους «μπλε», με τον Τζον Τέρι να γλιστρά και να αστοχεί στην πέμπτη εκτέλεση και τον Έντβιν φαν ντερ Σαρ να σταματά τον Νικολάς Ανελκά στην τελευταία εκτέλεση και να χαρίζει στην ομάδα του την τρίτη ευρωπαϊκή κούπα στην ιστορία της. «Δεν ήταν προγραμματισμένο να αναλάβει την εκτέλεση ο Τέρι, αν δεν είχε αποβληθεί ο Ντρογκμπά θα το έκανε εκείνος», είπε ο τότε βοηθός του Γκραντ και μετέπειτα προπονητής του Παναθηναϊκού, Χενκ τεν Κάτε, ενώ ο Ανελκά αποκάλυψε αργότερα πως είχε ζητήσει από το επιτελείο να μην εκτελέσει το τελευταίο πέναλτι, επικαλούμενους ελλιπή προθέρμανση. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έκανε το απόλυτο σε τελικούς (3/3 μετά τις κατακτήσεις το 1968 και του 1999), ενώ αξίζει να σημειωθεί πως το 2008 ήταν η 100η επέτειος από το πρώτο πρωτάθλημα της ομάδας, η 50η επέτειος από το αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου και η 40η επέτειος από τη νίκη 4-1 επί της Μπενφίκα στο «Γουέμπλεϊ» και την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου. Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, 4-4-2): Έντβιν φαν ντερ Σαρ – Γουές Μπράουν (Άντερσον 120+5′), Ρίο Φέρντιναντ, Νεμάνια Βίντιτς, Πατρίς Εβρά – Όουεν Χάργκριβς, Πολ Σκόουλς (Ράιαν Γκιγκς 87′), Μίκαελ Κάρικ, Κριστιάνο Ρονάλντο – Γουέιν Ρούνεϊ (Νάνι 101′), Κάρλος Τέβες Τσέλσι (Αβραάμ Γκραντ, 4-3-3): Πετρ Τσεχ – Μίκαελ Εσιέν, Ρικάρντο Καρβάλιο, Τζον Τέρι, Άσλεϊ Κόουλ – Κλοντ Μακελελέ (Τζουλιάνο Μπελέτι 120+4′), Μίκαελ Μπάλακ, Φρανκ Λάμπαρντ – Τζο Κόουλ (Νικολάς Ανελκά 99′), Φλοράν Μαλουντά (Σαλομόν Καλού 92′), Ντιντιέ Ντρογκμπά *Μοναδικός των δύο ομάδων με πέρασμα από την Ελλάδα είναι φυσικά ο Μίκαελ Εσιέν, ο οποίος τον περασμένο Ιούνιο υπέγραψε διετές συμβόλαιο συνεργασίας με τον Παναθηναϊκό. Ο 33χρονος Γκανέζος χαφ έχει αγωνιστεί σε 15 ματς σε πρωτάθλημα και Κύπελλο, έχοντας σκοράρει ένα γκολ. 25 Μαΐου 2013, «Γουέμπλεϊ»: Μπορούσια Ντόρτμουντ – Μπάγερν Μονάχου 1-2 Τέταρτη διαφορετική -και τελευταία μέχρι στιγμής- χώρα που είχε δύο ομάδες στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, ήταν η Γερμανία. Η εκπληκτική Μπορούσια Ντόρτμουντ του… νέου Γίργκεν Κλοπ, απέναντι στη Μπάγερν Μονάχου του… παλιού Γιούπ Χάινκες. Οι Βεστφαλοί προκρίθηκαν 1οι από τον 4ο όμιλο, στους «16» απέκλεισαν την Σαχτάρ Ντόνετσκ, στα προημιτελικά πέρασαν με τα χίλια ζόρια -και με τη βοήθεια της διαιτησίας- τη Μάλαγα και στους «4» πέταξαν εκτός τη Ρεάλ Μαδρίτης, χάρη στο 4-1 του πρώτου αγώνα και το καρέ τερμάτων του «σεληνιασμένου» Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι. Οι Βαυαροί πέρασαν 1οι από τον 6ο όμιλο και απέκλεισαν κατά σειρά Άρσεναλ, Γιουβέντους και Μπαρτσελόνα (με συνολικό σκορ 7-0). Η Ντόρτμουντ ήταν καλύτερη στο πρώτο μέρος, με τον Μάνουελ Νόιερ να επεμβαίνει σε πέντε κλασσικές ευκαιρίες που δημιούργησε ο «Λέβα» και η παρέα του. Στο δεύτερο μέρος η Μπάγερν ισορρόπησε, πήρε τα ηνία και άνοιξε το σκορ, με προ κενής εστίας πλασέ του Μάριο Μάντζουκιτς στο 60ο λεπτό. Επτά λεπτά αργότερα ο Ρόις κέρδισε πέναλτι από τον Ντάντε και ο Ιλκάι Γκιντογκάν έφερε το ματς στα ίσια από την άσπρη βούλα, στέλνοντας τη μπάλα στη δεξιά και τον Νόιερ στην αριστερή γωνία. Και ενώ όλοι περίμεναν την παράταση, «χτύπησε» ο Άριεν Ρόμπεν! Ο Ολλανδός «τρύπησε» στην καρδιά της άμυνας της Ντόρτμουντ στο 89′, πλάσαρε έξυπνα τον Ρόμαν Βαϊντεφέλερ και χάρισε στην Μπάγερν τον τίτλο, πετώντας παράλληλα από πάνω του την ταμπέλα του «loser». Ήταν το 5ο τρόπαιο του συλλόγου σε 10 τελικούς (έφθασε στον τελικό το 2010 και το 2012 αλλά ηττήθηκε από Ίντερ και Τσέλσι αντίστοιχα). Μπορούσια Ντόρτμουντ (Γίργκεν Κλοπ, 4-2-3-1): Ρόμαν Βαϊντεφέλερ – Λούκας Πίστσεκ, Νέβεν Σούμποτιτς, Ματς Χούμελς, Μάρτσελ Σμέλτσερ – Σβεν Μπέντερ (Νούρι Σαχίν 90+2′), Ιλκάι Γκιντογκάν – Γιάκουμπ Μπλαζικόφσκι (Τζούλιαν Σκίμπερ 90′), Μάρκο Ρόις, Κέβιν Γκρόσκροϊτς – Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι *Στον πάγκο έμεινε ο Βραζιλιάνος αμυντικός Φελίπε Σαντάνα (είχε πετύχει το γκολ της πρόκρισης στον επαναληπτικό προημιτελικό με τη Μάλαγα), ο οποίος το δεύτερο μισό της σεζόν 2014-2015 αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό ως δανεικός από τη Σάλκε. Μπάγερν Μονάχου (Γιούπ Χάινκες, 4-2-3-1): Μάνουελ Νόιερ – Φίλιπ Λαμ, Ζερόμ Μπόατενγκ, Ντάντε, Νταβίντ Αλάμπα – Χάβι Μαρτίνεθ, Μπάστιαν Σβαϊστάιγκερ – Άριεν Ρόμπεν, Τόμας Μίλερ, Φρανκ Ριμπερί (Λουίς Γκουστάβο 90+1′) – Μάριο Μάντζουκιτς (Μάριο Γκόμες 90+4′) 24 Μαΐου 2014, «Στάδιο Ντα Λουζ»: Ρεάλ Μαδρίτης – Ατλέτικο Μαδρίτης 1-1 (4-1 παρ.) Ο τελικός του 2014, ήταν ο δεύτερος με δύο ισπανικές ομάδες, είχε όμως τη δική του ιδιαιτερότητα: Ήταν ο πρώτος με συλλόγους από την ίδια πόλη! To «Derbi madrileno» παίχτηκε για πρώτη φορά εκτός Ισπανίας, με το «Ντα Λουζ» να φιλοξενεί τον 59ο τελικό της διοργάνωσης. Η Ρεάλ πέρασε αέρα από τον 2ο όμιλο, απέκλεισε με συνολικό σκορ 9-2 τη Σάλκε στους «16», πήρε εκδίκηση από την Ντόρτμουντ στους «8» (3-0 εντός, 2-0 εκτός) και έριξε πέντε γκολ στην Μπάγερν του Πεπ Γκουαρντιόλα (1-0 εντός, 0-4 εκτός) στα ημιτελικά. Η Ατλέτικο προκρίθηκε εξίσου εύκολα από τον 7ο όμιλο και εν συνεχεία απέκλεισε κατά σειρά τη Μίλαν (0-1 εκτός, 4-1 εντός), την Μπαρτσελόνα (1-1 εκτός, 1-0 εντός) και την Τσέλσι (0-0 εντός, 1-3 εκτός), φτάνοντας στον τελικό για δεύτερη φορά στην ιστορία της. Η Ατλέτικο Μαδρίτης πήρε το προβάδισμα στο 37′, με τον Ντιέγκο Γκοντίν να κάνει κεφαλιά προς τα πίσω, τον Ίκερ Κασίγιας να επιβεβαιώνει πως οι έξοδοι δεν είναι το «φόρτε» του και τους «ροχιμπλάνκος» να κάνουν το 1-0. Η Ρεάλ ανέβασε κατακόρυφα την απόδοσή της στο δεύτερο ημίχρονο, όμως δεν μπορούσε να διασπάσει την καλά στημένη και «οχυρωμένη» άμυνα της ομάδας του Ντιέγκο Σιμεόνε. Όλα έδειχναν ότι μια βδομάδα μετά την κατάκτηση του ισπανικού πρωταθλήματος, η Ατλέτικο θα πανηγύριζε και το Champions League. Ο Σέρχιο Ράμος, όμως, είχε αντίθετη γνώμη. Ο Λούκα Μόντριτς εκτέλεσε κόρνερ, ο στόπερ της Ρεάλ πήδηξε ψηλότερα από όλους και με το ρολόι να δείχνει 92:47, έφερε το ματς στα ίσια. Για 7η φορά στην ιστορία, ο τελικός της διοργάνωσης πήγε στην παράταση. Εκεί οι ποδοσφαιριστές του Ντιέγκο Σιμεόνε κατέρρευσαν από την υπερπροσπάθεια, η ομάδα του Αντσελότι βρήκε δρόμους και πέτυχε τρία γκολ, με τους Γκάρεθ Μπέιλ (110′), Μαρσέλο (118′) και Κριστιάνο Ρονάλντο (120′ πεν.) να προσθέτουν το όνομά τους στον πίνακα των σκόρερ. Η προσμονή δέκα και πλέον χρόνων για το «decima» έφθασε στο τέλος της, με την Ρεάλ να πανηγυρίζει το 10ο τρόπαιο στην ιστορία της, μέσα στο γήπεδο όπου 10 χρόνια νωρίτερα η Εθνική Ελλάδος κατακτούσε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ο Κάρλο Αντσελότι ισοφάρισε τον Μπομπ Πέισλι στις τρεις κατακτήσεις (το είχε πάρει το 2003 και το 2007 με τη Μίλαν), τους Σερ Άλεξ Φέργκιουσον και Μιγκέλ Μουνιόθ στους τέσσερις τελικούς (2003, 2005, 2007, 2014) και έγινε ο πέμπτος προπονητής που το κατακτά με δύο διαφορετικά κλαμπ, μετά τους Ερνστ Χάπελ (Φέγενορντ, Αμβούργο), Ότμαρ Χίτσφελντ (Μπορούσια Ντόρτμουντ, Μπάγερν Μονάχου), Ζοσέ Μουρίνιο (Πόρτο, Ίντερ) και Γιούπ Χάινκες (Ρεάλ Μαδρίτης, Μπάγερν Μονάχου). Η Ατλέτικο έκανε «double» σε χαμένους τελικούς (το είχε χάσει το 1974 από την Μπάγερν Μονάχου), ενώ έσπασε ένα αρνητικό ρεκόρ: Έκανε 40 χρόνια να πάει σε τελικό μετά την τελευταία της φορά (1974-2014), καταρρίπτοντας το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που μέχρι πρότινος κατείχε η Ίντερ. Οι «νερατζούρι» είχαν πάει στον τελικό το 1972 και χρειάστηκαν 38 χρόνια για να το καταφέρουν ξανά, με τον Ζοσέ Μουρίνιο να τους οδηγεί στον τίτλο το 2010 επί της Μπάγερν Μονάχου. Ρεάλ Μαδρίτης (Κάρλο Αντσελότι, 4-3-3): Ίκερ Κασίγιας – Ντάνι Καρβαχάλ, Σέρχιο Ράμος, Ραφαέλ Βαράν, Φάμπιο Κοεντράο (Μαρσέλο 59′) – Λούκα Μόντριτς, Σάμι Κεντίρα (Ίσκο 59′), Άνχελ ντι Μαρία – Γκάρεθ Μπέιλ, Καρίμ Μπενζεμά (Αλβάρο Μοράτα 79′), Κριστιάνο Ρονάλντο Ατλέτικο Μαδρίτης (Ντιέγκο Σιμεόνε, 4-4-2): Τιμπό Κουρτουά – Χουανφράν, Μιράντα, Ντιέγκο Γκοντίν, Φιλίπε Λουίς – Ραούλ Γκαρσία (Χοσέ Ερνέστο Σόσα 66′), Τιάγκο, Γκάμπι, Κόκε – Ντιέγκο Κόστα (Αντριάν Λόπεθ 9′), Νταβίντ Βίγια.