Θύμα άγριου ξυλοδαρμού έπεσε ο αρχαιολόγος Μανώλης Ψαρρός, στις 7 Μαρτίου ενώ επέστρεψε στο σπίτι του στην Αττική. Ο αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κυκλάδων με τοπική αρμοδιότητα τη Μύκονο δέχθηκε βάναυσα χτυπήματα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, κλωτσιές στα πλευρά και βρέθηκε στα επείγοντα του νοσοκομείου. Αρχικά, ο κ. Ψαρρός θεωρούσε ότι σε λίγες εβδομάδες θα επέστρεφε στο πόστο του, στη Μύκονο. Πέντε μήνες μετά, όμως το αποκλείει. «Δεν νιώθω ασφαλής να συνεχίσω εκεί το έργο μου, παρότι που θα το ήθελα» είπε χαρακτηριστικά στην Καθημερινή της Κυριακής και τον δημοσιογράφο Γιάννη Παπαδόπουλο.
Η σπασμένη μύτη δεν ενοχλούσε τον αρχαιολόγο. Μπορεί να μην ισιώθηκε το ρινικό οστό και η παραμόρφωση να είναι εμφανής, αλλά τουλάχιστον δεν υπήρξε βλάβη στις αναπνευστικές οδούς. Τον ταλαιπωρούσε κυρίως η όρασή του. Είχε μια θολούρα στο βλέμμα του, ένα νεφέλωμα όπως το περιγράφει, που με τον καιρό χειροτέρευε. «Η ειδικότητά μου, είναι η μυκηναϊκή περίοδος, αλλά ασχολούμαι και με τα αρχαία νομίσματα. Τις πρώτες μέρες μετά το χτύπημα δοκίμασα να διαβάσω κάποια κείμενα για τη δουλειά και μου ήταν πολύ δύσκολο. Και δεν μπορούσα άλλο να διαβάσω, να συνεχίσω τη δουλειά μου. Δεν μπορούσα να αποδώσω και να ευχαριστηθώ τα πράγματα που έχω επιλέξει στη ζωή μου. Όλο αυτό μου δημιούργησε ένα ψυχοπλάκωμα» είπε στην εφημερίδα ο Μανώλης Ψαρρός.
Η βίαιη επίθεση εναντίον του έφερε στο προσκήνιο τη Μύκονο και τις διαχρονικές παρανομίες σε παραλίες και οικισμούς της. Προκάλεσε αντιδράσεις και οδήγησε σε ελέγχους. Το ζήτημα τς της ελεύθερης πρόσβασης στον αιγιαλό καθώς και η ανάδειξη των κραυγαλέων καταπατήσεων και παραβάσεων, επεκτάθηκαν και σε άλλα νησιά.
«Αυτά θα έπρεπε να είχαν γίνει προτού με χτυπήσουν»
«Αυτά θα έπρεπε να είχαν γίνει προτού με χτυπήσουν. Οι υποθέσεις αυτές, από όπου και αν τις έπιανες δεν μπορούσαν να νομιμοποιηθούν, έπρεπε να είχαν επέμβει» σημείωσε και σε άλλο σημείο της συνέντευξής του πρόσθεσε πως: «Ορισμένες Εφορείες λειτουργούν με προσωπικό λιγότερο των δέκα ατόμων και οι συνάδελφοι κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα μπορούν. Θέλουμε να υπάρχει ένα Δημόσιο το οποίο θα ελέγχει ή δεν θέλουμε; Θεωρούμε ότι η αγορά μπορεί να αυτορυθμιστεί; Είδαμε τι έγινε: Ο Ψαρρός έφαγε ξύλο, οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους και διαμαρτύρονται για τις παραλίες. Αυτή είναι η αυτορρύθμιση;»
«Δεν έλαβα, εγγυήσεις για την παρουσία μου στη Μύκονο»
Ο κ. Ψαρρός θεωρεί θετική έκβαση την αποστολή του εισαγγελέα Εφετών Αιγαίου Οδυσσέα Τσορμπατζόγλου στη Μύκονο. «Έχει επιβάλλει πρόστιμα, ποινές και όποια καταγγελία φτάνει στα χέρια του, την ερευνά, χωρίς περαιτέρω συζητήσεις» τόνισε και σημείωσε ότι δεν έλαβε τις εγγυήσεις που χρειαζόταν ο ίδιος από την πολιτεία για να επιστρέψει στο νησί. «Από τη δίωξη εκβιαστών πήρα τη διαβεβαίωση ότι θα φροντίσουν να μη με ξαναχτυπήσουν. Δεν έλαβα, όμως, εγγυήσεις για την παρουσία μου στη Μύκονο».
«Χωρίς στήριξη δεν θα κατέβω κάτω να κάνω τον καουμπόη»
Κανονικά, το προσεχές διάστημα ο κ. Ψαρρός θα έπρεπε να κηρύξει νέους αρχαιολογικούς χώρους, έπειτα από δεδομένα ανασκαφών που είχαν προκύψει στο νησί. Δεν προτίθεται όμως μετά την επίθεση που δέχθηκε τον Μάρτιο να επιστρέψει στη Μύκονο. Επαναλαμβάνει ότι τον στεναχωρεί ο αποχωρισμός από το νησί που είχε οριστεί να προστατεύει και όπου είχε καλλιεργήσει το επιστημονικό του ενδιαφέρον. «Χωρίς στήριξη δεν θα κατέβω κάτω να κάνω τον καουμπόη, σε μια εποχή που ο καθένας τρώει ξύλο ανά πάσα στιγμή. Το άλλο το παιδί το σφάξανε επειδή ήρθαν κάποιοι από την Κροατία και δεν τους έλεγξε κανείς».
«Αν δεν υπάρξει μέριμνα γι’ αυτά, καταλήγεις να έχεις ατελείωτες ρέπλικες της Ίμπιζα»
«Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι τα αρχαία δεν ενδιαφέρουν κανέναν, τι θα ήταν οι Κυκλάδες χωρίς τους παραδοσιακούς οικισμούς; Χωρίς αυτά τα σπίτια που είναι φτιαγμένα με γνώμονα το ανθρώπινο μέτρο και όχι το μέτρο αποτίμησης της ευχαρίστησης του τουρίστα; Ο τουρίστας θα πρέπει να προσαρμοστεί σε αυτά. Αν δεν υπάρξει μέριμνα γι’ αυτά, καταλήγεις να έχεις ατελείωτες ρέπλικες της Ίμπιζα» ανέφερε ο κ. Ψάρρος και πρόσθεσε: «Έγινα αρχαιολόγος για να υπάρχει σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή που έχει περάσει πριν από εμάς. Να θυμόμαστε εκείνους και τις ιστορίες τους. Έτσι και οι ερχόμενες γενιές θα σεβαστούν εμάς».
