Η σύνταξη είναι ένα οικονομικό ποσό που λαμβάνει ο άνθρωπος από κάποιο ασφαλιστικό ταμείο, όταν αποσύρεται από την ενεργό επαγγελματική ζωή, επειδή τηρεί τα όρια συνταξιοδότησης. Πρέπει λοιπόν, να πληρεί ηλικιακές και σωματικές προϋποθέσεις που κρίνουν πως είναι αδύνατο να συνεχίζει να εργάζεται. Έτσι, διακόπτει την επαγγελματική του δραστηριότητα και παίρνει ένα σταθερό ποσό για να επιβιώνει, μέρος του οποίου προέρχεται από χρήματα που έχει παράγει ο ίδιος.
Το παραπάνω μπορεί να μοιάζει δεδομένο, όμως η αρθρογράφος των New York Times, Dana G. Smith, τονίζει πως είναι μια πρακτική που ξεκίνησε να εφαρμόζεται μαζικά στα μέσα του περασμένου αιώνα και καθιερώνεται τις τελευταίες δεκαετίες.
Σε άρθρο της που δημοσίευσε η αμερικανική ιστοσελίδα, περιγράφει πως καθιερώθηκε η σύνταξη και ταυτόχρονα αναζητά την κατάλληλη ηλικία για να σταματήσει ένα άτομο να εργάζεται. Παράλληλα, όμως θέτει και ένα σοβαρό ερώτημα και αφορά τον λόγο που πρέπει ο άνθρωπος να συνταξιοδοτείται.
«Δώρο» στους προνομιούχους
Ο Γερμανός καγκελάριος Ότο φον Μπίσμαρκ το 1881 σε μια προσπάθεια να σταματήσει την άνοδο του σοσιαλισμού, θεσπίζει εθνικό επίδομα συνταξιοδότησης και βάζει όριο τα 70 έτη, τη στιγμή που ο μέσος όρος ζωής είναι περίπου 40 ετών. Πρόκειται για ένα μοναδικό μέτρο στον τότε κόσμο και μετά το 1916 που τα γερμανικά όρια συνταξιοδότησης πέφτουν στα 65 έτη, αποτελεί πρότυπο για τα υπόλοιπα κράτη.
Χαρακτηριστικά, το 1935 ο Αμερικανός πρόεδρος Ρούσβελτ θεσπίζει τον νόμο περί κοινωνικής ασφάλισης και δίνει σύνταξη μετά την ηλικία των 65 ετών, παρά το γεγονός πως περίπου το 60% των Αμερικανών δεν ζουν μέχρι εκείνη την ηλικία.
Σύμφωνα με την αρθρογράφο, η σύνταξη τον προηγούμενο αιώνα αποτελεί ένα «δώρο» των πλουσίων σε όσα άτομα από τον λαό μπορούν να ζήσουν αρκετά, κάτι που σημαίνει ότι απολαμβάνουν ήδη μερικά «προνόμια», αφού καταφέρνουν να επιβιώνουν σε δύσκολες εποχές.
Τα σύγχρονα ηλικιακά όρια στην εργασία
Πλέον, σε όλα τα δυτικά κράτη έχει αυξηθεί σημαντικά το προσδόκιμο ζωής ενώ μια σημαντική πλειοψηφία εργάζεται σε τομείς που δεν θεωρούνται ιδιαίτερα απαιτητικοί από σωματικής άποψης, π.χ. παροχή υπηρεσιών, δουλειά γραφείου κτλ. Ταυτόχρονα, ο σύγχρονος τρόπος ζωής, αυξάνει την ηλικία, που μπορεί να εργαστεί αποτελεσματικά κάποιος. Η σύνταξη λοιπόν, δεν αποτελεί μια παροχή για ελάχιστους, αλλά την λαμβάνει η πλειοψηφία. Έτσι, γεννιέται το ερώτημα για την κατάλληλη ηλικία συνταξιοδότησης.
«Είμαστε σε θέση να διατηρήσουμε τις γνωστικές μας αρκετά καλά μέχρι τα 70 μας. Εάν η ηλικία συνταξιοδότησης ορίζεται με βάση τις δυνατότητες ή τις ικανότητες των εργαζομένων, δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να υπάρχει ηλικία συνταξιοδότησης της δεκαετία του ’60», αναφέρει η Lisa Renzi-Hammond, διευθύντρια του Ινστιτούτου Γεροντολογίας στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια.
Με αυτή την άποψη συμφωνεί και η Gal Wettstein, ανώτερη ερευνήτρια οικονομολόγος στο Κέντρο Συνταξιοδοτικής Έρευνας στο Κολλέγιο της Βοστώνης. «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το προσδόκιμο ζωής είναι μεγαλύτερο και ότι η ικανότητα για εργασία έχει διευρυνθεί. Ένα μέρος αυτών είναι οι ιατρικές αλλαγές και μέρος αυτού είναι η φύση της εργασίας που έχει αλλάξει», λέει χαρακτηριστικά.
Μάλιστα, ο Δρ. Pinchas Cohen, κοσμήτορας της Σχολής Leonard Davis στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια, τονίζει πως μια ηλικία συνταξιοδότησης κάτω των 65 ετών «δεν έχει νόημα».
Ο σκοπός της συνταξιοδότησης
Ο σύγχρονος άνθρωπος ζει πιο πολλές δεκαετίες σε σχέση με το παρελθόν και μπορεί να εργαστεί περισσότερο, οπότε με βάση τους ακαδημαϊκούς, τα τωρινά όρια συνταξιοδότησης είναι απαρχαιωμένα, άρα πρέπει να αλλάξουν. Δεν συνεπάγεται όμως και ότι πρέπει να αυξηθούν.
Αυτό συμβαίνει, γιατί δεν αλλάζει μόνο η ηλικία για να αποσυρθεί κάποιο άτομο από την εργασία του, αλλά και ο λόγος. Παλιά, ο άνθρωπος εργάζονταν με αποκλειστικό γνώμονα την επιβίωση, τόσο γιατί απουσίαζαν κρίσιμες παροχές, όσο και επειδή δεν είχαν ανακαλυφθεί τρόποι για να βελτιωθεί η ζωή του.
Σήμερα όμως, υπάρχουν τρόποι για να λυθεί το ζήτημα της επιβίωσης σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού και ο άνθρωπος να βρει χρόνο για να ασχοληθεί με τον εαυτό του. Δημιουργείται λοιπόν, το εξής ερώτημα. Η σύνταξη πρέπει να αποτελεί ένα ποσό επιβίωσης που παίρνει κάποιος όταν αδυνατεί να εργαστεί, ή χρήματα που δίνονται από ένα σημείο και έπειτα, ώστε ο άνθρωπος να ασχοληθεί με τον εαυτό του, τη στιγμή που ακόμη διατηρεί ψυχικές και σωματικές αντοχές.
