Εφτά ημέρες και η επιβίωση στην Αρκτική όπως την περιγράφει ένας Έλληνας ταξιδιώτης

O Κώστας Ρόσσογλου ζητούσε την ψήφο μας για να ταξιδέψει για μία εβδομάδα στην Αρκτική. Ο Έλληνας δικηγόρος κατάφερε και βρέθηκε στον αγώνα δρόμου Fjallraven Polar 2017 παρά το γεγονός ότι δεν κατάφερε να συλλέξει τον αριθμό ψήφο που απαιτούνταν. Οι διοργανωτές τον επέλεξαν με βάση το προφίλ του για να είναι κι εκείνος από τους ανθρώπους που διένυσαν απόσταση 300 χιλιομέτρων στην αρκτική ζώνη. Για τον Κώστα, το newsbeast.gr είχε γράψει πριν ακόμα ταξιδέψει για να ζήσει μια εμπειρία ζωής. Ο ίδιος αφηγείται σε ένα προσωπικό ημερολόγιο που ακολουθεί, τις πιο έντονες στιγμές που έζησε. Διαβάστε για τις 7 ξεχωριστές ημέρες στον αρκτικό κύκλο μέσα από την αφήγηση του Kώστα Ρώσσογλου: «Έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες από τον τερματισμό του Fjällräven Polar 2017. Οι εικόνες, οι ήχοι, οι αναμνήσεις ακόμη ζωντανές. Κλείνω τα μάτια και ακούω τον αέρα να στριφογυρίζει πάνω στο χιόνι, το γοερό γάβγισμα των σκυλιών να δυναμιτίζει την ατμόσφαιρα. 28 άτομα από 14 χώρες συμμετέχουν φέτος. 6 μέρες για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους και να διασχίσουν τα 300 χιλιόμετρα στην Αρκτική, να επιβιώσουν στις δύσκολες πολικές συνθήκες. Η πρώτη επαφή κι επικοινωνία έγινε αμέσως μόλις ανακοινώθηκαν τα ονόματα των νικητών που επιλέχθηκαν να συμμετάσχουν. Μέσα στους τέσσερις μήνες που μεσολάβησαν, γίναμε μια μεγάλη παρέα στο διαδίκτυο και μοιραστήκαμε την αγωνία της προσμονής. Όταν επιτέλους συναντηθήκαμε από κοντά στην Στοκχόλμη, ήταν σαν χριστουγεννιάτικη οικογενειακή μάζωξη. Αγκαλιές, γέλια, φαγητό, φωτογραφίες. Και φυσικά «δώρα». Το τι ακολούθησε όταν επιτέλους οι διοργανωτές μας έδωσαν τον εξοπλισμό, είναι δύσκολο να περιγραφεί. Ο καθένας να ψάχνει εναγωνίως το ρουχισμό με το όνομά του. Απερίγραπτη χαρά και περηφάνια όταν είδα την ελληνική σημαία με το όνομά μου.  Το όνειρο έχει αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά. Ένα βράδυ ακόμη και το ταξίδι στον Αρκτικό Κύκλο θα ξεκινήσει. Κατά τη διάρκεια του δείπνου, μας ανακοινώνεται η σύνθεση των ομάδων: Ελλάδα, Βιετνάμ και Ουγγαρία. Είναι η πιο διεθνής ομάδα με 3 διαφορετικές εθνικότητες.

5 π.μ: Το ξυπνητήρι χτυπά. Η μέρα για το μεγάλο ταξίδι έφτασε. Στοκχόλμη – Όσλο – Τρόμσο. Ο καιρός δεν είναι σύμμαχος. Οι ασυνήθιστα θερμές θερμοκρασίες (+2 ) έχουν προκαλέσει χιονοστιβάδες με αποτέλεσμα να αλλάξουν τα αρχικά σχέδια και να κατευθυνθούμε σε ένα κυνηγετικό καταφύγιο όπου και θα περάσουμε το πρώτο βράδυ. Οι πρώτες απόπειρες να στήσουμε τις σκηνές στο χιόνι πλήρης αποτυχία… το ίδιο και το άναμμα φωτιάς. Πλέον συνειδητοποιούμε ότι δεν ήρθαμε για εκδρομή. Θα είναι ένας αγώνας επιβίωσης σε δύσκολες συνθήκες. Η επιβεβαίωση δεν άργησε να έρθει… το επόμενο κιόλας πρωί. Νιώθω τα λουριά να τεντώνονται, την καρδιά να χτυπάει δυνατά, το πόδι πάνω στο φρένο να τινάζεται. Η αδρεναλίνη έχει κυριεύσει το σώμα. Η αναμονή έχει φτάσει στο τέλος της. Το σήμα της εκκίνησης τραντάζει το σώμα καθώς το πόδι σηκώνεται από το φρένο, τα σκυλιά ξεχύνονται μπροστά και το έλκηθρο ξεκινά τη διαδρομή των 300 χιλιομέτρων στην Αρκτική τούνδρα. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές πάνω στο έλκηθρο, νιώθω τον παγωμένο αέρα στο πρόσωπο, καθώς προσπαθώ να βρω την ισορροπία μου. Και να σου οι πρώτες ανηφόρες. Τα σκυλιά τα δίνουν όλα αλλά δυσκολεύονται να τραβήξουν το έλκηθρο στην κορυφή. Σταματούν και γυρνούν να με κοιτάξουν… «άντε να δούμε τι μπορείς να κάνεις κι εσύ, άντε να δούμε τις αντοχές σου στην ανηφόρα». Και αμέσως κατεβαίνω από το έλκηθρο και ξεκινάω να σπρώχνω με όλη μου τη δύναμη και να τρέχω μαζί τους. Γίναμε ομάδα. Τα σκυλιά έδιναν το σύνθημα κι εγώ απλά υπάκουα στις εντολές τους. Είναι αυτά άλλωστε οι πρωταγωνιστές. Ακούραστα, αψηφώντας το κρύο, τον παγωμένο αέρα, τις χιονοθύελλες. Το τοπίο ένα απέραντο λευκό δωμάτιο. Καθώς το χιόνι πέφτει, δύσκολα να διακρίνεις τα βουνά. Ο καιρός αλλάζει γρήγορα και ο ήλιος κάνει την εμφάνισή του. Και μαζί του το μοναδικό αρκτικό τοπίο. Πόσες αποχρώσεις μπορεί να έχει το λευκό..! Η φύση σε όλο της το μεγαλείο. Δέος και σεβασμός. Επικρατεί αρμονία και ο νους ησυχάζει. Εδώ πέρα δεν υπάρχουν ρολόγια, δεν υπάρχουν κινητά, δεν υπάρχει ο θόρυβος της πόλης. Οδηγός μας ο ήλιος (όταν αποφασίζει να κάνει την εμφάνισή του) και παρέα ο άνεμος. Το λαχανητό από τα σκυλιά σπάει τη σιωπή. Πότε με το βλέμμα, πότε με τη μουσική μαθαίνουμε ο ένας τον άλλο. Στάση για μεσημεριανό. Η χιονοθύελλα δεν κάνει στάση. Ο αέρας δυναμώνει. Το κρύο έχει φτάσει στο κόκκαλο. Τα πόδια παγωμένα, η υγρασία από τα χέρια έχει μετατραπεί σε πάγο πάνω στα γάντια. Κοιτάζω τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Μόνος τρόπος να γυρίσουμε στο πλάι το έλκηθρο να γίνει ασπίδα. Νερό ζεστό δεν υπάρχει για να φτιάξουμε το φαγητό. Ευτυχώς κουβαλάω τις μπάρες πρωτείνης μαζί μου. Παγωμένες κι αυτές. Σε λίγα λεπτά είμαι και πάλι πάνω στο έλκηθρο. Ο καιρός έχει αγριέψει για τα καλά. Η φύση κάνει κουμάντο. Εμείς απλά υπακούμε. Το ανθρώπινο εγώ γκρεμίζεται καθώς συνειδητοποιεί την αδυναμία του να ελέγξει την κατάσταση. Το σούρουπο πλησιάζει. Η πρώτη μέρα φαίνεται να φτάνει στο τέρμα. Που να’ ξερα τι θα ακολουθούσε… πρώτα να ετοιμάσουμε το φαγητό για τα σκυλιά, να τα λύσουμε, να τα ντύσουμε, να ετοιμάσουμε το νερό τους. Και μόνο όταν αυτά θα είναι έτοιμα να ξεκουραστούν, θα στήσουμε τη σκηνή μας, θα ανάψουμε φωτιά, θα λιώσουμε χιόνι για να το πιούμε και να ετοιμάσουμε το φαγητό. Ο άνεμος έχει δυναμώσει, η κούραση έχει κυριεύσει το σώμα, οι κινήσεις αργές πάνω στο παχύ χιόνι. Η ανάγκη της επιβίωσης έντονη. Πρωτόγνωρο συναίσθημα. Δεν υπάρχει σπίτι να μπούμε μέσα, δεν υπάρχει ζεστό νερό να τρέχει άφθονο, δεν υπάρχει φαγητό, δεν υπάρχει στρώμα να ξεκουραστεί το σώμα. Η πάλη με τα στοιχεία της φύσης πολύωρη. Πρέπει να συνεχίσουμε μέχρι να τα καταφέρουμε. Δεν υπάρχει περιθώριο για εγκατάλειψη. Μόνος δρόμος να γίνουμε ομάδα και να μάθουμε να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο. Οι ώρες του ύπνου μετρημένες. Το σώμα κουρασμένο. Το άλλο πρωί, το χιόνι έχει σκεπάσει τα πάντα και συνεχίζει να πέφτει πυκνό. Γρήγορα γρήγορα να ετοιμάσουμε τα πράγματα και να ξεκινήσουμε. Τα σκυλιά διαισθάνονται ότι η ώρα της εκκίνησης δε θα αργήσει και η βουή από το γάβγισμα κυριεύει τον αέρα. Σε λίγα λεπτά είμαστε και πάλι πάνω στο έλκηθρο. Το τοπίο διαφορετικό. Τα λιγοστά δέντρα της προηγούμενης ημέρας έχουν δώσει τη θέση τους σε μία έρημο από χιόνι και πάγο. Ο ήχος από τις πατούσες των σκυλιών καθώς τρέχουν πάνω στον πάγο και το βλέμμα των σκυλιών γεμάτο νόημα σπάνε τη σιωπή. Γαλήνη, ηρεμία, ευτυχία. Απόψε θα διανυκτερεύσουμε πάνω σε μία παγωμένη λίμνη. Οι ετοιμασίες για τη νύχτα κυλούν πιο εύκολα. Μέσα σε δύο ώρες έχουμε ετοιμάσει το φαγητό για τα σκυλιά, έχουμε στήσει τη σκηνή, έχουμε ζεστό νερό και απολαμβάνουμε το βραδινό φαγητό. Το χαμόγελο κάνει την εμφάνισή του στα πρόσωπα όλων. Λίγο πριν πέσει η νύχτα μαζευόμαστε όλοι γύρω από τη φωτιά να ζεσταθούμε και να δοκιμάσουμε κρέας ταράνδου. Σε λίγα λεπτά γέλια σκεπάζουν τον αέρα. Στιγμές μοναδικές καθώς 28 άτομα από διαφορετικές χώρες μοιράζονται την ίδια εμπειρία και βλέπουν το ίδιο όνειρο να γίνεται πραγματικότητα. Το πρωινό ξεκινάει με χαμόγελα αλλά σύντομα αισθανόμαστε τη θερμοκρασία που έχει πέσει αισθητά -15 βαθμοί Κελσίου. Τα σκυλιά είναι εξαντλημένα και παγωμένα. Κάποια θα χρειαστούν ιατρική φροντίδα. Ξεκινάμε. Ο αέρας είναι παγωμένος. Πανικός καθώς μας ανακοινώνεται ότι το βράδυ δε θα χρειαστεί να στήσουμε σκηνές, καθώς θα κοιμηθούμε έξω με μόνη προστασία τον υπνόσακο και το τοίχος από παγότουβλα που θα μας προστατέψει από τον αέρα. Καθώς πέφτει η νύχτα, η αγωνία γίνεται φανερή στα πρόσωπα. Η θερμοκρασία κατά τη διάρκεια της νύχτας θα πέσει στους -24 βαθμούς. Μαζεμένοι γύρω από τη φωτιά, προσπαθούμε να καθυστερήσουμε όσο γίνεται την ώρα του ύπνου. Και ξαφνικά, σαν από μηχανής θεός, το Βόρειο Σέλας έκανε την εμφάνισή του στον ξάστερο ουρανό. Δέος καθώς αρχίζει να χορεύει και να καθρεφτίζεται πάνω στο χιόνι. Το επόμενο πρωί, μαζί με την ικανοποίηση ότι καταφέραμε να επιβιώσουμε στην παγωμένη αρκτική νύχτα, έρχεται και η συνειδητοποίηση ότι σε λίγες ώρες το ταξίδι των 300 χιλιομέτρων θα φτάσει στο τέλος. Οι ώρες πάνω στο έλκηθρο γεμάτες νοσταλγία. Αλλά απομένει ένα ακόμη εμπόδιο. Μία απότομη στροφή, όπου κάθε χρόνο οι περισσότεροι συμμετέχοντες πέφτουν από το έλκηθρο. Ο Aron, ο οδηγός μας, μου υπόσχεται δύο παγωμένες μπύρες αν καταφέρω να μην πέσω… το έχασα το στοίχημα… όχι μόνο έπεσα αλλά μάζεψα ό,τι κλαδιά βρήκα στο δρόμο μου. Στη γραμμή του τερματισμού μας περιμένουν οι διοργανωτές, οι εκπαιδευτές και δημοσιογράφοι. Οι πρώτες στιγμές γεμάτες αμηχανία. Μάτια βουρκωμένα. 28 άτομα μία μεγάλη αγκαλιά. Τα καταφέραμε. Μία εβδομάδα μακριά από τον «πολιτισμό», μία συμβίωση με τη φύση με βάση τους δικούς της κανόνες. Δέος και σεβασμός. Το όνειρο έγινε πραγματικότητα».