Μπορεί σήμερα το σώμα του Γιώργου Πρίντεζη να μοιάζει με έναν αληθινό καμβά τέχνης, γεμάτο τατουάζ που αφηγούνται μικρές προσωπικές ιστορίες, αλλά πίσω στο 2012, όλα ήταν ακόμη στην αρχή. Ο «Πρι Πρι», όπως τον φωνάζουν με αγάπη φίλοι και οπαδοί, είχε μόλις αρχίσει να εξερευνά τον κόσμο των tattoos. Και δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο εμβληματική στιγμή για να ξεκινήσει, από μια ιστορική βραδιά στην Κωνσταντινούπολη με ένα καλάθι που μπήκε στην ιστορία.

Ήταν 13 Μαΐου 2012. Ολυμπιακός – ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Ο τελικός της Euroleague. Η ομάδα του Πειραιά βρίσκεται πίσω στο σκορ με 61-60 και απομένουν λίγα δευτερόλεπτα. Ο Βασίλης Σπανούλης κρατάει τη μπάλα και «σπάει» την άμυνα με διείσδυση, τη στιγμή που ο Πρίντεζης ξεμαρκάρεται ιδανικά. Με μια αστραπιαία κίνηση, κάνει το χαρακτηριστικό του «πεταχτάρι» ένα σουτ με το ένα χέρι, σχεδόν στο φινάλε του αγώνα. Η μπάλα καταλήγει στο καλάθι και ο Ολυμπιακός στέφεται Πρωταθλητής Ευρώπης για δεύτερη φορά στην ιστορία του, με σκορ 62-61. Αυτό το καλάθι, ένα από τα πιο θρυλικά στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όχι μόνο χάρισε έναν τίτλο αλλά και έναν νέο προσανατολισμό για τον ίδιο τον Γιώργο Πρίντεζη.

Λίγες μέρες μετά τον τελικό, ο Γιώργος Πρίντεζης αποφασίζει να τιμήσει αυτή τη μοναδική στιγμή με ένα ή μάλλον δύο τατουάζ. Πηγαίνει στο γνωστό στούντιο Sake Tattoo Crew και εμπιστεύεται δύο κορυφαίους καλλιτέχνες, τον Γιάννη Καραμπέτσο,a.k.a. Sake, που ανέλαβε το δεξί του χέρι, σχεδιάζοντας ένα τατουάζ με θρησκευτικό περιεχόμενο και τον Γιώργο Καλοδήμα, που «χτύπησε» το αριστερό του χέρι με ένα tribal/maori σχέδιο, σε πιο έθνικ-παραδοσιακό ύφος. Ήταν η αρχή για τα full sleeves που θα ακολουθούσαν σταδιακά, καθώς ο Γιώργος Πρίντεζης θα συνέχιζε να γεμίζει το σώμα του με εικόνες που σημαίνουν κάτι προσωπικό για τον ίδιο.

Όπως εξηγεί ο Sake, κάθε σχέδιο πάνω στον Πρίντεζη έχει νόημα. Το συγκεκριμένο tattoo ήταν πολύ παραπάνω από ένα σχέδιο, ήταν συναισθηματικό αποτύπωμα μιας τεράστιας αθλητικής στιγμής. Τότε οι δυο δύο tattoo artists έβγαλαν μια κοινή φωτογραφία με τον μπασκετμπολίστα. Εκείνος ποζάρει ανάμεσά τους, χωρίς ακόμη πολλά σχέδια στο σώμα του, το οποίο ήταν ακόμη tabula rasa και μόλις είχε αρχίσει να γράφει τη δική του ιστορία. Μια ιστορία που ξεκινά με ένα απίστευτο καλάθι και συνεχίζεται με μελάνι, δέρμα, μνήμη και συναίσθημα.