Ετοιμάζεται να υποδυθεί μια σαιξπηρική ηρωίδα εμπνευσμένη από την αρχαία Ελλάδα και πιστεύει πως τη μελαγχολία τη νικάς βάζοντας δυνατά μουσική και χορεύοντας… μόνη! Για όλα αυτά η γλυκιά ηθοποιός, Ιωάννα Παππά, μίλησε στο BHMAdonna.

Αφού συμμετείχε σε μια από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές επιτυχίες του φετινού θεατρικού χειμώνα, τον «Κόκκινο Βράχο» της Ρούλας Πατεράκη , η Ιωάννα Παππά έχει πέσει ξανά με τα μούτρα στις πρόβες.

Ο Λιθουανός Οσκάρας Κορσουνόβας έχει αναλάβει να σκηνοθετήσει το έργο του Σαίξπηρ «Τρωίλος και Χρυσηίδα» και να μεταφέρει στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου τα μίση και τα πάθη του Τρωικού Πολέμου.

«Μόνο στη δουλειά μου αισθάνομαι δυνατή και καθαρή. Επιλέγω, διεκδικώ, εξελίσσομαι και δεν μπορώ να πω ότι το έχω καταφέρει σε άλλο τομέα της ζωής μου αυτό. Πάντα, είχα, βέβαια, την ανάγκη να ζω σε έναν παράλληλο κόσμο, γι’ αυτό κι έγινα ηθοποιός. Δεν ξέρω όμως πως, να ορίσω την πραγματικότητα, εκεί που είναι η ψυχή μου, είναι ο πραγματικός κόσμος» είπε.

Ερωτηθείσα για το αν έχει κάνει φιλίες μέσα από το χώρο η νεαρή ηθοποιός είπε ότι είναι πολύ δύσκολες οι συνθήκες, οι ρυθμοί και οι απαιτήσει και «αναγκάζεσαι να έχεις έναν εαυτό που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από εσένα κα όταν γνωρίζεσαι με τους ανθρώπους έτσι, δεν πρόκειται και για το πιο φυσιολογικό πλαίσιο. Δεν έχει να κάνει με εγωκεντρισμό ή ναρκισσισμό, έχει να κάνει με το ότι το εγώ σου είναι εργαλείο σου και πρέπει να το χρησιμοποιείς».
Εξομολογήθηκε ότι δεν είναι και ιδιαίτερα πρωινός τύπος και πως… δεν κάνει χωρίς καφέ! «Δεν είμαι πρωινός τύπος. Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να εκτιμώ τη μέρα, επειδή όμως αναγκάζομαι να ξυπνάω νωρίς. Είναι η πιο μοναχική στιγμή μου το ξύπνημά μου. Θέλω τον χρόνο μου κάθε μέρα για να επικοινωνήσω από την αρχή. Και χρειάζομαι οπωσδήποτε καφέ».

Όσο για τις στιγμές που νιώθει μελαγχολία, η Ιωάννα Παππά είπε ότι την καταπολεμά βάζοντας δυνατά μουσική και χορεύοντας μόνη της. «Όταν μελαγχολώ αρχίζω από τα πολύ χορευτικά κομμάτια και καταλήγω στα πιο θλιμμένα, κλαίω κιόλας. Το χρειάζομαι όμως. Πέρασα μια διετία – τριετία όπου έπαθα ένα πάγωμα ψυχικό, όλα τα συναισθήματά μου ήταν φλατ. Το εξήγησα στη συνέχεια. Δεν έκανα ψυχανάλυση επειδή δεν μου είναι εύκολο να μιλήσω σε έναν άγνωστο, όχι επειδή είμαι κατά. Είχα ανησυχήσει πολύ βέβαια, είναι περίεργο ένας άνθρωπος πολύ συναισθηματικός να μη νιώθει τίποτα. Το νικάς αυτό κάνοντας μεγάλες αλλαγές στη ζωή σου, εγώ τουλάχιστον αυτό έκανα».