Αν και δίδυμα αδέλφια, ο Κίαν και ο Ταρούν δεν μοιάζουν σχεδόν καθόλου. Ο ένας ζυγίζει 9 κιλά ενώ ο άλλος μόλις 5, αν και μετράει ήδη ένα χρόνο ζωής. Η αιτία της διαφοράς αυτής είναι η περιπέτεια της υγείας του μικρού Ταρούν, ο οποίος παρέμεινε για ένα σχεδόν χρόνο από τη μέρα της γέννησης του σε νοσοκομείο.

Τα δύο αδέλφια, γεννήθηκαν πρόωρα, με καισαρική τομή τον προηγούμενο Ιούλιου, μιας και οι εξετάσεις έδειξαν ότι ο Ταρούν ήταν σοβαρά άρρωστος. Πάσχει από ένα αυτοάνοσο νόσημα γνωστό ως σύνδρομο «Noonans», το όποιο είναι τόσο σπάνιο ώστε οι γιατροί του μαιευτηρίου να ομολογήσουν και οι ίδιοι ότι είναι η πρώτη φορά που συναντούν κάποιον που πάσχει από αυτό. Εξαιτίας της ασθένειας αυτής, είχαν εμφανιστεί οπές στο λεμφικό σύστημα του μικρού Ταρούν, με αποτέλεσμα οι πνεύμονες του να γεμίζουν υγρό.

Οι γιατροί ενημέρωσαν τους γονείς του πως οι πιθανότητες να επιβιώσει είναι ελάχιστες. Η μαρτυρία της μητέρας του είναι συγκλονιστική:

«Ενώ ήμουν 32 εβδομάδων έγκυος ενημερώθηκα από τους γιατρούς ότι έπρεπε να μπω στο νοσοκομείο διότι υπήρχε πρόβλημα με ένα από τα παιδία. Μου πήραν τον Ταρούν, καθώς, όπως μου είπαν, οι πνεύμονες του ήταν γεμάτοι υγρό. Στην αρχή, σχεδίαζαν να τον εγχειρήσουν ενώ θα βρισκόταν μέσα στην κοιλία μου. Αλλά, μετά από κάποιες ακτινογραφίες που πήραν, διαπίστωσαν ότι το νερό που είχε μαζευτεί ήταν τόσο που θα ήταν επικίνδυνο να προχωρήσουν στην επέμβαση. Το καλύτερο που μπορούσαν να γίνει ήταν να γεννήσω άμεσα με καισαρική τομή.

Ήμουν φοβισμένη και τριγυρνούσα σαν να βρισκόμουν σε όνειρο. Μετά τη γέννηση τους, τα δύο αγόρια ζύγιζαν περίπου το ίδιο. Ήμασταν πολύ τυχεροί καθώς εάν ο Ταρούν ζύγιζε έστω και ελάχιστα λιγότερο, πιθανότατα να μη ζούσε σήμερα. Όταν τον πρωτοείδα, εξαιτίας του υγρού στα πνευμόνια του έμοιαζε με “φούσκα”. Ήμουν τρομοκρατημένη και απλά έκλαιγα.

Τα πραγματικά προβλήματα άρχισαν αμέσως μετά καθώς ο Ταρούν δεν μπορούσε να τραφεί κανονικά. Έχανε συνεχώς βάρος. Μετά από μερικές εβδομάδες οι γιατροί αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο πια, και μας ανακοίνωσαν ότι δεν υπήρχε πλέον ελπίδα. Και ενώ ήταν έτοιμοι να κλείσουν τα μηχανήματα που κρατούσαν το παιδί στη ζωή, ξαφνικά η υγεία του Ταρούν έδειξε να βελτιώνεται. Ήταν ένα θαύμα! Η νοσοκόμα μας είπε ότι το υγρό μειωνόταν. Δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις πως αισθάνθηκα. Οι σωλήνες που αφαιρούσαν το υγρό αφαιρέθηκαν και ξεκίνησε να τρέφεται».

Και ενώ οι γονείς πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να τον πάρουν πλέον σπίτι τους, τα προβλήματα ξανάρχισαν. Ξαφνικά άρχισε πάλι να χάνει βάρος. Επιπλέον διαπιστώθηκε ότι το αυτοάνοσο νόσημα από το οποίο έπασχε, οδήγησε στην εκδήλωση μια σπάνιας μορφής λευχαιμίας.

«Ήταν τρομερό γιατί νομίζαμε ότι τα βάσανα του παιδιού μας είχαν τελειώσει, αλλά ξέραμε πλέον ότι ο Ταρούν είναι ένας μικρός πολεμιστής», σημειώνει η μητέρα του. Και πράγματι, ο Ταρούν δεν τους διέψευσε.

Με μηχανική υποστήριξη άρχισε να τρέφεται και έτσι μετά από αρκετό καιρό μπόρεσε να επιστρέψει σπίτι και να γιορτάσει μαζί με τον αδελφό του, Κίαν, τα πρώτα τους γενέθλια.