13 στοιχεία προσωπικότητας που είναι «χαρίσματα»… μέχρι να σε εξαντλήσουν

Τα χαρακτηριστικά που σε κάνουν ελκυστικό, αξιόπιστο και βαθιά ανθρώπινο, είναι συχνά τα ίδια που τελικά μπορεί να σε εξαντλούν ψυχικά, αργά και σταθερά. Ιδιότητες όπως η ενσυναίσθηση, η φιλοδοξία, η προθυμία, η αυτονομία και η αισιοδοξία όταν γίνονται ανεξέλεγκτες, μπορούν να γίνουν η αιτία που νιώθεις συναισθηματικά άδειος, υπερφορτωμένος ή σιωπηλά απογοητευμένος.

Ακολουθούν 13 εξαιρετικά χαρίσματα που, σύμφωνα με το Bolde, μπορεί να εξελιχθούν σε μια «παγίδα», ψυχολογικά, συναισθηματικά και σωματικά. Μάθε να τα ρυθμίζεις. Όχι για να τα χάσεις, αλλά για να μη «χαθείς».

1. Προθυμία – αξιοπιστία

Όλοι βασίζονται σε σένα — γιατί πάντα ανταποκρίνεσαι. Είσαι η «σταθερά» στην ομάδα, ο άνθρωπος που πάντα βρίσκεται τη «χρυσή» εναλλακτική, ο πρώτος που τρέχει όταν κάτι πάει στραβά. Όμως αυτή η προθυμία – αξιοπιστία σταδιακά μπορεί να αρχίζει να μοιάζει περισσότερο με βάρος παρά με εμπιστοσύνη και να γίνεται εξουθενωτική, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει ανταπόδοση. Είσαι πάντα εκεί για όλους, αλλά τελικά ποιος είναι εκεί για σένα;

2. Η βαθιά ενσυναίσθηση

Νιώθεις τα πάντα — και αυτό είναι υπέροχο. Όταν όμως ο πόνος των άλλων ζει μέσα στο σώμα σου σαν να είναι δικός σου, παύει να είναι ενσυναίσθηση και γίνεται συναισθηματική συγχώνευση. Η ενσυναίσθηση χωρίς όρια ισοδυναμεί με διαγραφή του εαυτού. Μπορείς να νοιάζεσαι, αλλά χωρίς να χάνεις την ηρεμία σου.

3. Η τάση να υπερβαίνεις

Δεν ανταποκρίνεσαι απλώς – επιδιώκεις διαρκώς την υπέρβαση. Στοχεύεις ψηλά, δίνεις περισσότερα, και κάπου μέσα σου έχεις δέσει την αξία σου με την απόδοση. Όμως το συνεχές «τρέξιμο» φθείρει το νευρικό σου σύστημα. Η φιλοδοξία σου μπορεί να καταλήξει να γίνει άγχος. Κάποια στιγμή, σταματάς να ρωτάς «γιατί το κάνω αυτό;» και απλώς συνεχίζεις, μέχρι το σώμα ή το μυαλό να σε σταματήσει.

4. Η υπερβολική αυτονομία

Περηφανεύεσαι ότι τα καταφέρνεις μόνος. Δεν θέλεις να εξαρτιέσαι, να χρωστάς ή να γίνεσαι βάρος. Αλλά κάποια στιγμή, αυτή η αυτονομία μπορεί να οδηγήσει σε εξάντληση και απομόνωση. Η διαφορά ανάμεσα στην ανεξαρτησία και τη συναισθηματική «πανοπλία» είναι λεπτή. Δεν είναι αδυναμία να αφήνεις ανθρώπους να σε πλησιάσουν και να βοηθήσουν.

5. Η αέναη αισιοδοξία

Βλέπεις παντού τη θετική πλευρά. Μπορείς να ξαναπλαισιώσεις την αποτυχία, να κρατάς το ηθικό ψηλά, να κάνεις το δύσκολο πιο υποφερτό. Όμως η διαρκής τάση για μια αισιόδοξη οπτική, μπορεί τελικά να γίνει άρνηση συναισθημάτων. Το να λες «αυτό είναι χάλια» δεν σημαίνει ότι χάνεις την ελπίδα. Είναι απλώς αλήθεια – και η αλήθεια σε προστατεύει.

6. Η έντονη ευαισθησία

Καταλαβαίνεις τις λεπτομέρειες, τα ανείπωτα, την ενέργεια στον χώρο. Αλλά όταν όλα σε αγγίζουν τόσο βαθιά, η ξεκούραση γίνεται αδύνατη. Δεν χρειάζεται να σκληρύνεις. Χρειάζεσαι φίλτρα. Και λίγη ευγένεια προς το νευρικό σου σύστημα.

7. Η έμφυτη τάση για φροντίδα

Ξέρεις τι χρειάζεται κάποιος πριν καν το πει. Στέλνεις μηνύματα, μένεις παραπάνω στη δουλειά, μαγειρεύεις για τους άλλους. Η φροντίδα σου είναι πολύτιμη – μέχρι να σε εξαντλήσει. Χωρίς ισορροπία, η φροντίδα γίνεται μαρτύριο. Δεν είσαι εγωιστής επειδή χρειάζεσαι κι εσύ κάποια φροντίδα.

8. Η υψηλή αυτογνωσία

Ξέρεις τα μοτίβα σου, τα τραύματα, την προσκόλλησή σου. Έχεις κάνει δουλειά με τον εαυτό σου για αυτό. Όμως η υπερανάλυση κάθε συναισθήματος μπορεί να σε εγκλωβίσει. Η αυτογνωσία χωρίς καλοσύνη προς τον εαυτό είναι συνταγή για εσωστρέφεια και μπορεί να οδηγήσει και στην ντροπή. Μερικές φορές απλώς νιώσε. Δεν χρειάζεται πάντα να εξηγείς.

9. Η ανάγκη να λύνεις προβλήματα

Πετάγεσαι πρώτος με ιδέες, λύσεις, σχέδιο δράσης. Δεν πανικοβάλλεσαι, ενεργείς. Όμως όταν πάντα «διορθώνεις», δεν σου μένει χώρος να νιώσεις. Δεν είναι όλα δικά σου να τα λύσεις. Κάποιες φορές, οι άνθρωποι χρειάζονται απλώς κάποιον να τους ακούσει.

10. Το πάθος σου

Ρίχνεσαι με πάθος σε ό,τι αγαπάς. Σχέσεις, έργα, σκοποί — τα δίνεις όλα. Αλλά όταν καις όλο σου το καύσιμο, δεν μένει τίποτα για σένα. Η βιωσιμότητα δεν σκοτώνει το πάθος — το κάνει να κρατάει. Η φωτιά που σιγοκαίει, ζεσταίνει περισσότερο.

11. Η αίσθηση καθήκοντος

Αναλαμβάνεις ευθύνες. Μαζεύεις τα σπασμένα που δεν προκάλεσες. Κρατάς την ομάδα, την οικογένεια κλπ. Όμως χωρίς όρια, η ευθύνη γίνεται φυλακή. Είναι εντάξει να αφήσεις κι άλλους να σηκώσουν βάρος. Δεν είσαι ο ηθικός πυρήνας του σύμπαντος. Έχεις κι εσύ όρια.

12. Η βαθιά πίστη στους άλλους

Μένεις. Παρά το χάος, την απόσταση, τα «κόκκινα σημαιάκια». Η πίστη σου στους άλλους μοιάζει με ακεραιότητα — μέχρι να γίνει εγκατάλειψη του εαυτού. Το να μένεις πολύ καιρό σε λάθος σχέση (φιλική, ερωτική, επαγγελματική) εξαντλεί τη χαρά σου. Μπορείς και πρέπει να μάθεις να φεύγεις, ακόμη κι αν αγαπάς τον άλλον.

13. Το να βλέπεις μόνιμα θετικά τα πάντα και τους πάντες

Βλέπεις το φως στους ανθρώπους εκεί που άλλοι βλέπουν σκοτάδι. Πιστεύεις στην εξέλιξη τους, στο comeback τους. Αλλά το να επενδύεις συνέχεια στο ενδεχόμενο σημαίνει πως μπορεί και να αγνοείς την πραγματικότητα. Η αγάπη για το «τι θα μπορούσε να είναι» συχνά σημαίνει πως αγνοείς το «τι είναι». Και αυτό μπορεί να σε εγκλωβίσει.