Είναι σπάνιο ολόκληρος ο κόσμος να σταματά για έναν και μόνο άνθρωπο. Όμως στις 11 Αυγούστου 2014 αυτό συνέβη. Ήταν η μέρα που μάθαμε ότι ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, ο άνθρωπος που μας έκανε να γελάμε μέχρι να πονέσει η κοιλιά μας και, κάποιες φορές, να κλάψουμε απρόσμενα, δεν ήταν πια μαζί μας.
Για πολλούς, η είδηση δεν έμοιαζε αληθινή. Πώς ήταν δυνατόν η πιο φωτεινή, γρήγορη και γεμάτη χαρά παρουσία του Χόλιγουντ να δώσει τέλος στη ζωή του; Πώς κάποιος που χάρισε τόσο φως, μπορούσε να παλεύει με τόσο σκοτάδι;
Η μέρα που αυτοκτόνησε ο Ρόμπιν Γουίλιαμς
Η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε ότι ο θάνατος προήλθε από αυτοκτονία διά απαγχονισμού. Τα social media πλημμύρισαν από μηνύματα, φωτογραφίες και συγκινητικές αναρτήσεις. Στις τηλεοπτικές οθόνες, παρουσιαστές λύγιζαν στον αέρα, η φωνή τους έσπαγε. Από το Σαν Φρανσίσκο μέχρι το Λονδίνο, άνθρωποι άφηναν λουλούδια έξω από θέατρα, κολλούσαν χειρόγραφα σημειώματα σε τοίχους και ζωγράφιζαν τοιχογραφίες για να τιμήσουν τη μνήμη του.
Στη Βρετανία, το BBC Radio σταμάτησε τη ροή του προγράμματος για να μεταδώσει ένα αφιέρωμα. Στις ΗΠΑ, τα talk shows κράτησαν μια στιγμή σιωπής πριν προβάλλουν σκηνές από τις πιο μαγικές, αστείρευτες κωμικές στιγμές του, στιγμές που φάνταζε αδύνατο να σβήσουν.
Το Χόλιγουντ «πάγωσε». Μα αυτή η απώλεια δεν έμοιαζε με καμία άλλη. Δεν χάναμε απλώς έναν σπουδαίο ηθοποιό, χάναμε έναν άνθρωπο που είχε γίνει μέρος της ζωής μας για δεκαετίες, σαν έναν φίλο που ποτέ δεν συναντήσαμε, αλλά πάντα νιώθαμε κοντά μας.
Γιατί δεν ήταν μόνο αστείος, ήταν αληθινά ανθρώπινος. Μπορούσε να μας κάνει να ξεσπάσουμε σε γέλια μέχρι δακρύων και, λίγα δευτερόλεπτα μετά, να μας συγκινήσει μέχρι το βάθος της ψυχής μας.
Το γέλιο ήταν αληθινό, αλλά και ο πόνος
Αργότερα μάθαμε ότι έδινε μάχη με μια σοβαρή μορφή άνοιας με σωμάτια Lewy (LBD), μια νευρολογική ασθένεια που μπορεί να προκαλέσει άγχος, κατάθλιψη και αποπροσανατολισμό. Η διάγνωση έγινε μετά τον θάνατό του.
Δεν ήταν απλώς η «ιστορία ενός αστείου ανθρώπου που κρυφά ήταν λυπημένος», όπως έγραφαν τα πρώτα πρωτοσέλιδα. Ήταν κάτι πολύ πιο σύνθετο και πολύ πιο σπαρακτικό.
Η συνειδητοποίηση ότι ένας από τους πιο χαρούμενους καλλιτέχνες της ιστορίας υπέφερε σιωπηλά, υπενθύμισε σε όλους ότι τα προβλήματα ψυχικής υγείας μπορούν να αγγίξουν οποιονδήποτε, όσο επιτυχημένος, αγαπητός ή ταλαντούχος κι αν είναι.
Γιατί ο θάνατός του άλλαξε τις συζητήσεις
Ο θάνατος του Ρόμπιν Γουίλιαμς έγινε σημείο καμπής στον τρόπο που τα ΜΜΕ σε ΗΠΑ και Βρετανία μιλούσαν για την ψυχική υγεία. Διάσημοι άρχισαν να μιλούν πιο ανοιχτά για την κατάθλιψη και το άγχος. Οι δωρεές σε οργανισμούς πρόληψης αυτοκτονιών αυξήθηκαν. Οι τηλεοπτικοί παρουσιαστές άρχισαν να προβάλλουν τηλεφωνικές γραμμές βοήθειας στο τέλος συναισθηματικών θεμάτων. Ίσως για πρώτη φορά, η συζήτηση δεν αφορούσε μόνο την απώλεια ενός σταρ, αλλά το τι μπορούμε να μάθουμε από αυτήν.
Έχουν περάσει χρόνια, αλλά ο Ρόμπιν Γουίλιαμς δεν έχει ξεχαστεί. Ζει στις ατάκες των ταινιών του, «Carpe diem. Άδραξε τη μέρα». Ζει στον τρόπο που οι κωμικοί τον αναφέρουν ακόμη ως το απόλυτο πρότυπο αυτοσχεδιασμού. Ζει στα χαμόγελα των θαυμαστών όταν ακούνε τη φωνή του Τζίνι, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα σε ένα βίντεο της Disney. Είναι η υπενθύμιση ότι οι άνθρωποι που μας δίνουν τη μεγαλύτερη χαρά είναι μερικές φορές αυτοί που τη χρειάζονται περισσότερο.
Σε μια συναισθηματικά φορτισμένη συνέντευξη στο ABC πριν από 9 χρόνια, η σύζυγος του ηθοποιού, Σούζαν Σνάιντερ, είχε μιλήσει για πρώτη φορά μετά τον θάνατο του Ρόμπιν Γουίλιαμς. Όπως λέει, όταν έφτασε και τον είδε νεκρό, του είπε: «Σε συγχωρώ με όλη μου την καρδιά, είσαι ο πιο γενναίος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ».
