Γεννημένη το 1917 η Ραμπάι είναι 105 χρόνων, όμως αυτό δεν την εμποδίζει να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, αποδεικνύοντας πως η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός και υπενθυμίζοντας ότι αυτός ο αριθμός δεν ορίζει τα θέλω και τα μπορώ του καθενός.
Η ίδια άρχισε να τρέχει και να συμμετέχει σε αγώνες στο βόρειο κρατίδιο Χαριάνα της Ινδίας μόλις πριν ένα χρόνο, όμως ήδη έχει κερδίσει πλήθος μεταλλίων στους τοπικούς αγώνες.
Έχει ήδη αποκτήσει το παρατσούκλι «Γιαγιά Μπολτ» από τα εγχώρια μέσα.
Αγωνίζεται στην κατηγορία της ηλικίας της και, καθώς είναι υπεραιωνόβια, συχνά είναι μόνη στους αγώνες ταχύτητας ή αντοχής όπου παίρνει μέρος.
«Η γιαγιά τερμάτισε τον αγώνα στα 100 μέτρα σε 45,50” σε ηλικία 105 ετών. Κέρδισε το πρώτο της χρυσό μετάλλιο στα 200 μέτρα που έκανε σε 74”» λέει η εγγονή της, Σαρμίλα.
«Κανείς δεν μπορεί να με σταματήσει τώρα. Πάντα είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου» αναφέρει η ίδια η Ραμπάι που ονειρεύεται μια μέρα να αγωνιστεί διεθνώς, αλλά δεν έχει διαβατήριο.
Όμως, για την ίδια η συμμετοχή στους αγώνες είναι πιο σημαντική από τη νίκη.
«Ξυπνά γύρω στις 4 τα ξημερώματα κάθε πρωί και είναι δραστήρια κι απασχολημένη όλη τη μέρα. Περπατά και τρέχει και κάνει τις ασκήσεις της. Επίσης αυτή ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού, αλλά και τις άλλες του αγροκτήματος» εξηγεί η εγγονή της.
«Πίνει μισό λίτρο ζεστό γάλα το πρωί και άλλο τόσο το απόγευμα» προσθέτει.
«Ήταν πάντα υγιής, αλλά δεν έτρεχε. Άρχισε το τρέξιμο, όταν ο Σαρμίλα τής συμπλήρωσε κάτι αιτήσεις για έναν αγώνα» λέει ο γιος της, Μάχιντερ Σινγκ.
«Έκτοτε, βρίσκεται σε όργιο νικών. Οι άνθρωποι συνήθως ενθαρρύνουν τους αθλητές να τρέχουν γρηγορότερα. Όμως, με τη γιαγιά συμβαίνει το αντίθετο. Την προτρέπουμε να τρέχει πιο αργά, αλλά εκείνη πετάει στο κουλουάρ» λέει η Σαρμίλα που όταν τη ρωτάει πώς νιώθει όταν κερδίζει ένα μετάλλιο, παραδέχεται πως νιώθει ωραία.
