Ο Χάντερ Μπάιντεν, γιος του πρώην Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν, έσπασε τη σιωπή του για τον εθισμό στα ναρκωτικά και το αλκοόλ, δηλώνοντας χρήστης και όχι θύμα, όπως «θα ήθελε να πιστεύει κάποιος αφελής».
Χωρίς να μασήσει τα λόγια του έδωσε συνέντευξη στον Andrew Callaghan στο διαδικτυακό κανάλι Channel 5, τονίζοντας ότι από τις καταχρήσεις έφτασε ένα βήμα πριν από τον θάνατο. Επίσης, σχολιάζοντας τη στάση των ΜΜΕ για την προσωπική του ζωή, δεν δήλωσε έκπληκτος, αλλά το αντίθετο.
Επιπλέον, έκανε ειδική αναφορά στους εθισμούς, τονίζοντας τη βοήθεια για απεξάρτηση που παρέχουν ανώνυμες ομάδες χρηστών, αλλά και θίγοντας τους λόγους που ένα άτομο επιστρέφει στις καταχρήσεις ξανά και ξανά.
«Επέζησα από σίγουρο θάνατο, επέζησα από αυτή την κόλαση της δημόσιας ταπείνωσης. Δεν ξέρω πως αλλιώς μπορώ να περιγράψω το παρελθόν. Τώρα είμαι πιο προσγειωμένος, ξέρω καλύτερα ποιος είμαι και τι θέλω. Είμαι ευγνώμων σε καθημερινή βάση και σωματικά αρκετά καλύτερα από το τελευταίο ποτό ή ναρκωτικό που πήρα πριν από έξι χρόνια.
»Ήμουν αλκοολικός. Στο τέλος ο εθισμός μου είχε προχωρήσει σε βαθμό που σε καθημερινή βάση μπορούσε να με σκοτώσει. Το πιο ανησυχητικό και αυτό που με έφερνε κοντά στον θάνατο ήταν το αλκοόλ. Μόλις πέσεις σε αυτό τον τρόπο ζωής -που παραδόξως δεν έχει καθόλου ζωή-, μπαίνεις σε ένα διαφορετικό τελείως κόσμο, όπου ξαφνικά ζεις έξω από τα κοινωνικά όρια. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Είναι ένας τρομακτικός κόσμος.
»Γνώρισα μερικούς ηρωικούς ανθρώπους με ευγενικές ψυχές που ανέβαιναν τον προσωπικό τους Γολγοθά, είτε με θόρυβο, είτε αθόρυβα. Παρά τα όσα βίωναν όμως, είχαν μια θέση στην καρδιά τους για μένα, είχαν εμπάθεια. Γνώρισα όμως και μερικούς πολύ κακούς ανθρώπους, πραγματικά αρπακτικά.
»Ένα από τα πράγματα που συνειδητοποίησα είναι πως ο εθισμός είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Δεν ξέρω ανθρώπους που να μην έχουν επηρεαστεί από αυτό, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Είτε πρόκειται για εθισμό στα ναρκωτικά, είτε σε συμπεριφορές που είχαν το ίδιο αποτέλεσμα.
»Δεν ξέρω κάποιον που να μην έχει προβλήματα από τη χρήση ναρκωτικά ή αλκοόλ ή τουλάχιστον να μην έχει πληγώσει ψυχολογικά τον εαυτό του ή τα άτομα που αγαπάει. Ο εθισμός λοιπόν, μπορεί να είναι παγκόσμιο φαινόμενο, αλλά σπάνια μιλάμε για αυτό και φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους τοξικομανείς. Το αντιμετωπίζουμε σαν να πρόκειται για κάποιον άγνωστο, ξένο, μόνο που μπορεί να είναι ο αδερφός σου, η μαμά σου, το παιδί σου, ο συνάδελφός σου ή και εσύ ο ίδιος. Το βλέπεις σαν πρόβλημα, μόνο όταν επηρεάζει εσένα».
Η στάση των ΜΜΕ
«Μπορεί τα ΜΜΕ να αντιμετώπισαν διαφορετικά τον εθισμό μου, σε σχέση με κάποιον άλλον που μπορεί να βρισκόταν στη θέση μου, δεν ξέρω. Για να απαντήσω, πρέπει να διευκρινήσεις σε τι ΜΜΕ αναφέρεσαι. Γιατί τι είναι τα ΜΜΕ στην πραγματικότητα; Για αυτά ήταν δώρο η είδηση “εθισμένος στο κρακ”, γιατί μπορούσαν να πουν “ω Θεέ μου, ένα τέρας”. Οπότε για αυτούς που προσπάθησαν να το χρησιμοποιήσουν υποτιμητικά (σ.σ. τον εθισμό), ήταν πιο εύκολο λέγοντας τη φράση “εθισμένος στο κρακ”. Ήμουν εύκολος στόχος για μερικούς πολιτικούς αντιπάλους. Αλλά δεν είμαι το θύμα. Ήμουν εθισμένος στο κρακ, έγραψα για αυτό, είμαι ειλικρινής για τον εθισμό μου. Δεν είμαι αφελής να πιστέψω στην ιδέα ότι με κάποιο τρόπο, κάπως όλοι θα συνωμοτούσαν για να με καταλάβουν ή να δείξουν συμπόνια. Εξάλλου, δεν δείχνουμε εμπάθεια αλλού που θα έπρεπε, όχι τώρα στον Χάντερ Μπάιντεν.
»Πιστεύω ότι έμεινα λίγο έκπληκτος με αρκετούς δημοσιογράφους, είτε πρόκειται για ρεπόρτερ των New York Times, είτε της New York Post, που παρουσίασαν τον εθισμό σαν μοναδικό φαινόμενο που υπάρχει μόνο στην οικογένειά μου. Το έκαναν χωρίς να υπολογίζουν τον αντίκτυπο στους υπόλοιπους ανθρώπους, ειδικά σε όσους παλεύουν με την αποτοξίνωση.
»Ένα από τα πιο σημαντικά βήματα της αποτοξίνωσης -τουλάχιστον αυτό αντιλήφθηκα εγώ, άλλος μπορεί να πιστεύει διαφορετικά, αναλόγως και τα βιώματά του- είναι πως αυτό που κρατάει ζωντανό τον εθισμό σου και συνεχίζεις να παίρνεις ουσίες είναι η ντροπή και η ενοχή. Αυτοί οι δύο παράγοντες δημιουργούν έναν κύκλο εθισμού. Ντρέπεσαι και αισθάνεσαι ένοχα για τα ψέματα που λες στον εαυτό σου και σε αυτούς που νοιάζονται για σένα. Ακόμα και αν καταφέρεις να μείνεις καθαρός, αυτά τα κουβαλάς ακόμα μαζί σου σαν μυστικά. Συνεχίζεις να τα σκέφτεσαι. Λες “έκανα κρακ, το ξέρει η οικογένεια μου, αλλά αγνοεί πως έπαιρνα κι άλλα ναρκωτικά. Πώς μπορώ να τούς ζητήσω συγγνώμη, να επανορθώσω ή να το αποκαλύψω χωρίς να καταστρέψω το βήμα που πέτυχα;”. Το μόνο μέρος που μπορείς να μιλήσεις για αυτά, είναι οι ανώνυμες ομάδες χρηστών, μόνο σε αγνώστους μπορείς να αποκαλύψεις αυτά τα μυστικά, αλλά και πάλι δεν φεύγει το βάρος από πάνω σου. Συνεχίζεις να αγχώνεσαι και να νιώθεις τύψεις. Το μυαλό σου ζητάει ουσίες για να λειτουργήσει ξανά, τις παίρνεις και πράγματι ο εγκέφαλος σου επανέρχεται. Δεν είναι ψέμα, είναι αλήθεια, ονομάζεται ο κύκλος του εθισμού.
»Αν έκαναν ένα καλό τα ΜΜΕ που ασχολήθηκαν μαζί μου, είναι πως τα αποκάλυψαν όλα αυτά, οπότε δεν ανησυχώ ότι έκρυψα κάτι από την οικογένεια μου. Όσα είπαν είναι αλήθεια, δεν έχω κάτι να ντραπώ πλέον, όλα βγήκαν στη φόρα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αντίστοιχη πίεση θα λειτουργήσει σε κάποιον άλλο εθισμένο. Ο άλλος θα μπορούσε να προσπαθήσει να κρύψει την αλήθεια για να μη ρεζιλευτεί σε αυτούς που αγαπάει, κάνοντας τελικά κακό στον εαυτό του από τις καταχρήσεις».
