Τα επαναλαμβανόμενα πυραυλικά πυρά που εκτοξεύονται από το Ιράν κατά τις νυχτερινές ώρες δεν είναι τυχαία – αντανακλούν ένα σκόπιμο στρατιωτικό και τεχνολογικό δόγμα σχεδιασμένο να αιφνιδιάζει και να ενσταλάζει φόβο, γράφει η Jerusalem Post.

Η επιλογή να χτυπήσει υπό την κάλυψη του σκοταδιού δεν έχει να κάνει μόνο με την ορατότητα. Είναι ένας συνδυασμός τεχνικών περιορισμών, επιχειρησιακής αναγκαιότητας και ψυχολογικού πολέμου.

Οι πύραυλοι, σε αντίθεση με τα αεροσκάφη, δεν μπορούν να βασιστούν στο ατμοσφαιρικό οξυγόνο για την πρόωση. Αντιθέτως, πρέπει να μεταφέρουν τόσο καύσιμα όσο και οξειδωτικά -συστατικά που είναι απαραίτητα για την καύση- μέσα στα συστήματά τους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι βαλλιστικοί πύραυλοι φθάνουν σε ύψη όπου το οξυγόνο είναι αραιό ή ανύπαρκτο.

Αυτή η θεμελιώδης απαίτηση διαχωρίζει τους πυραύλους σε δύο κατηγορίες: αυτούς που κινούνται με υγρά καύσιμα και αυτούς που χρησιμοποιούν στερεά καύσιμα – ο καθένας με τις δικές του στρατηγικές επιπτώσεις.

Υγρά καύσιμα: Ισχυρά αλλά εκτεθειμένα

Οι πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς του Ιράν, συμπεριλαμβανομένης της σειράς Shahab, χρησιμοποιούν συνήθως υγρά καύσιμα. Αυτοί οι πύραυλοι απαιτούν μια πολύπλοκη διαδικασία τροφοδοσίας πριν από την εκτόξευση, η οποία περιλαμβάνει δύο ξεχωριστές δεξαμενές – μία για τα καύσιμα και μία για το οξειδωτικό. Η λειτουργία είναι ευαίσθητη στον χρόνο, επικίνδυνη και απαιτεί σταθερή υποδομή εκτόξευσης και επίγεια πληρώματα.

Αυτό καθιστά το στάδιο της τροφοδοσίας καυσίμου το πιο ευάλωτο σημείο του πυραύλου, ιδίως υπό το άγρυπνο μάτι εχθρικών δορυφόρων και αεροσκαφών επιτήρησης.

Για να μειώσει τον κίνδυνο εντοπισμού και επίθεσης, το Ιράν συχνά πραγματοποιεί τις επιχειρήσεις ανεφοδιασμού καυσίμων τη νύχτα, όταν η ορατότητα είναι χαμηλή και οι πιθανότητες εναέριου εντοπισμού μειώνονται σημαντικά.

Στερεά καύσιμα: κινητά και έτοιμα

Αντίθετα, οι πύραυλοι μικρού και μεσαίου βεληνεκούς, όπως οι Fateh-110 και Zolfaghar, τροφοδοτούνται συνήθως με στερεά καύσιμα. Τα συστήματα αυτά είναι προφορτωμένα με ένα μείγμα καυσίμου και οξειδωτικού σε στερεή μορφή, αποθηκευμένο στο σώμα του πυραύλου. Είναι έτοιμοι για εκτόξευση, δεν απαιτούν επιτόπιο ανεφοδιασμό με καύσιμα και μπορούν να εκτοξευθούν από κινητές πλατφόρμες, καθιστώντας τους ιδανικούς για αιφνιδιαστικά πλήγματα και αποκεντρωμένο πόλεμο.

Ωστόσο, μόλις αναφλεγούν, οι πύραυλοι στερεών καυσίμων δεν μπορούν να κλείσουν ή να ρυθμιστούν. Η εκτόξευση είναι μη αναστρέψιμη – ένας επιχειρησιακός συμβιβασμός για την κινητικότητα και την ταχύτητα.

Γιατί οι πύραυλοι πρέπει να μεταφέρουν το δικό τους οξυγόνο

Συχνά τίθεται το ερώτημα γιατί οι πύραυλοι χρειάζονται οξειδωτικά επί του σκάφους. Σε αντίθεση με τους κινητήρες αεριωθούμενων αεροσκαφών, οι οποίοι λαμβάνουν οξυγόνο από την ατμόσφαιρα, οι πυραυλοκινητήρες πρέπει να λειτουργούν σε περιβάλλοντα όπου το οξυγόνο είναι ανεπαρκές ή απουσιάζει εντελώς.

Οι βαλλιστικοί πύραυλοι μπορούν να ανέβουν δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιόμετρα στον ουρανό, πολύ πέρα από τα ύψη όπου μπορεί κανείς να αναπνεύσει. Για να εξασφαλίσουν συνεχή πρόωση, πρέπει να μεταφέρουν εξαρχής όλα όσα απαιτούνται για την καύση.

Το δόγμα διαμορφώνεται από την τεχνολογία και την τακτική

Οι νυχτερινές εκτοξεύσεις από το Ιράν δεν είναι τυχαία απόφαση. Αντανακλά ένα πολυεπίπεδο στρατιωτικό δόγμα που λαμβάνει υπόψη του τις τεχνικές πραγματικότητες, τις στρατηγικές ευκαιρίες και την ψυχολογική δυναμική του πολέμου.

Αξιοποιώντας πυραύλους τόσο στερεών όσο και υγρών καυσίμων, κινητές πλατφόρμες εκτόξευσης και τη φυσική κάλυψη που προσφέρει η νύχτα, το Ιράν έχει δημιουργήσει ένα σύστημα που δίνει προτεραιότητα στην επιβιωσιμότητα, τον αιφνιδιασμό και τον ψυχολογικό αντίκτυπο – ακόμα και όταν οι ίδιοι οι πύραυλοι αποτυγχάνουν να φτάσουν στους στόχους τους.

Στη συνεχιζόμενη μάχη για την αποτροπή και την άμυνα, ο χρόνος της εκτόξευσης είναι εξίσου κρίσιμος με τον ίδιο τον πύραυλο.