Ένας τραυματισμός μπορεί άνετα να σημάνει το τέλος μιας καριέρας.

Ή μια πορεία που δεν δικαιώνει πια αυτό που σήμαινε κάποτε ο παίκτης.

Το έχουμε δει ξανά και ξανά. Άλλοι πάλι επιστρέφουν στον αγωνιστικό χώρο λες και τίποτα δεν έχει συμβεί, εκπροσωπώντας μάλιστα και τα εθνικά τους συγκροτήματα, καθώς παραμένουν σε δαιμονισμένη φόρμα.

Κι αν το έργο επαναλαμβάνεται μονίμως σαν φάρσα, πάμε να θυμηθούμε τρεις ηχηρούς τραυματισμούς αστεριών που θα ήταν κρίμα να τους στερούσαν την αδιανόητη καριέρα τους.

Πελέ

Αν ο Πελέ δεν είχε σηκωθεί από κείνο το «πέσιμο», δεν θα τον μνημονεύαμε σήμερα ως έναν από τους καλύτερους μπαλαδόρους όλων των εποχών. Ο μεγάλος Βραζιλιάνος πήγε σε εκείνο το Μουντιάλ του 1966 με τη φήμη του να προηγείται, γι’ αυτό και κατέληξε να παίρνει συνεχώς τα πόδια στα χέρια από τους αντίπαλους αμυντικούς.

Ειδικά τα κλαδέματα από τους Βούλγαρους και τους Πορτογάλους τον άφησαν να κουτσαίνει στο γήπεδο. Μετά το τέλος του Παγκοσμίου Κυπέλλου, το οποίο χαρακτήρισε μάλιστα ως τη χειρότερη διοργάνωση της καριέρας του, ορκίστηκε πως δεν θα συμμετείχε ξανά σε τελική φάση Μουντιάλ. Μια υπόσχεση που ευτυχώς δεν τήρησε.

Έμεινε εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων για ένα διάστημα και επέστρεψε πάνω στην ώρα για τα προκριματικά του Παγκοσμίου του 1970. Το τι έγινε εκεί, το θυμάστε…

Μαραντόνα

Το αντίπαλο δέος του Πελέ για τη θέση του Νο 1 όλων των εποχών έζησε τον δικό του τραυματισμό, έναν τραυματισμό που απείλησε την καριέρα του. Είμαστε στο 1983, όταν έπαιζε για την Μπαρτσελόνα, που μετατράπηκε σε θύμα της μανίας του Άντονι Γκοϊκοετσέα, του διαβόητου «χασάπη του Μπιλμπάο».

Το βίαιο τάκλιν έκανε θρύψαλα τον αστράγαλο του Ντιέγκο, με τον ίδιο να περιγράφει αργότερα τον ήχο «σαν κομμάτι ξύλου που σπάει». Ο τραυματισμός ήταν η αρχή του τέλους για τις μέρες του Αργεντίνου στην Μπάρτσα. Μέσα σε έναν χρόνο είχε μετακινηθεί στη Νάπολη (1984), όπου και θα έδειχνε σε όλο τον κόσμο πως παραήταν σκληρός για να πεθάνει στην Ισπανία.

Δύο χρόνια αργότερα, στο Μουντιάλ του Μεξικού, όλος ο πλανήτης θα έκανε μια βαθιά υπόκλιση στο ταλέντο του…

Ρονάλντο

Το αλλοτινό «Φαινόμενο» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου λίγο έλειψε να μη γίνει αυτός που έγινε. Ως το αστέρι της Εθνικής Βραζιλίας στο Παγκόσμιο του 1998 στα γήπεδα της Γαλλίας, ένιωσε ένα τράβηγμα στο πόδι λίγες ώρες πριν τον τελικό με τη διοργανώτρια. Αναγκάστηκε ωστόσο να ξεκινήσει στο ματς και είδε τη χώρα του να χάνει με 3-0.

«Χάσαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο, εγώ κέρδισα όμως ένα άλλο κύπελλο, τη ζωή μου», είπε αργότερα. Ο «El Fenomeno» είχε ακόμα πολλά και καλά χρόνια μπροστά του, πάντα όμως έμπαιναν σφήνα οι τραυματισμοί στα γόνατα.

Ακόμα και τα προκριματικά του Μουντιάλ του 2002 έχασε, τον συμπεριέλαβαν όμως κακήν κακώς στην ομάδα που πήγε στα γήπεδα της Κορέας και της Ιαπωνίας. Όπου και θα έβρισκε τελικά τη μεγάλη λύτρωσή του. Οχτώ γκολ μετά, μεταξύ αυτών και δύο κατά της Γερμανίας στον τελικό, ήταν στη θέση που του άρμοζε…