Η Κατερίνα Θάνου σε κάθε της εμφάνιση έκανε την Ελλάδα να δακρύζει με τις επιτυχίες της. Κέρδισε χρυσά μετάλλια και διακρίθηκε ίσως, όσο καμία άλλη, Ελληνίδα αθλήτρια. Θεωρήθηκε η καλύτερη λευκή σπρίντερ του κόσμου. Αποθεώθηκε και στην πορεία «απογυμνώθηκε», όταν στοχοποιήθηκε στην Ολυμπιάδα του 2004. Δεν συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Εκείνη επέμενε ότι δεν ήταν ντοπαρισμένη κι ότι ήθελε όσο τίποτα άλλο να τρέξει με τα χρώματα της Εθνικής για να προσφέρει ακόμη ένα μετάλλιο στον κόσμο.

Σήμερα, η Κατερίνα Θάνου έχει απομακρυνθεί από τον «υψηλό» αθλητισμό. Περνά τις ώρες της στο γήπεδο για προπονήσεις αλλά η ίδια έχει επιλέξει να μην ξανατρέξει. «Είμαι γεμάτη» λέει στη συνέντευξή της στο newsbeast.gr και μιλά για τα όνειρά της, το μέλλον, την οικογένεια. Αλλά στέκεται και στο παρελθόν. Στα μοιραία λάθη και σε μία επιτυχημένη 14χρονη πορεία.

-Τι σας άφησε το 2004;

«Υπάρχει σίγουρα μία πικρία αλλά πλέον είναι ένα από τα θέματα που έχω προσπεράσει. Η ζωή μου πλέον έχει αλλάξει».

-Στεναχωρηθήκατε που δεν συμμετείχατε εκείνη την περίοδο με τα χρώματα της Ελλάδος;

«Σίγουρα, γιατί ήμουν στην καλύτερη αγωνιστική μου κατάσταση. Ήμουν έτοιμη να κερδίσω ένα χρυσό μετάλλιο και για τη συλλογή μου αλλά και για τη χώρα μου. Και σίγουρα για έναν αθλητή που προετοιμάζεται τόσα χρόνια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι μία πολύ μεγάλη αθλητική διοργάνωση. Έχω ένα χρυσό μετάλλιο από το Σίδνεϊ αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ήθελα κι ένα χρυσό μετάλλιο ακόμα μέσα στη χώρα μου, από τη στιγμή που ήμουν έτοιμη γι’ αυτό».

-Ακούστηκαν πάρα πολλά σχόλια εκείνη την περίοδο κυρίως επικριτικά. Ο κόσμος πώς σας αντιμετώπισε;

«Ο κόσμος από τον πρώτο κιόλας καιρό ήταν συνεχώς μαζί μου. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που πλέον έχει καταλάβει ότι όλο αυτό ήταν ένα στημένο γεγονός μόνο και μόνο για να βρεθώ εκτός αγώνων. Κι αυτό που ο κόσμος κατάλαβε ήταν ότι όλο αυτό το διάστημα τίποτα από όσα ακούστηκαν, δεν ήταν αλήθεια».

-Τι συμβουλεύετε τους νέους που θέλουν να μπουν στον πρωταθλητισμό;

«Ο στίβος περνά μια πολύ δύσκολη περίοδο και γενικά ο αθλητισμός στη χώρα μας έχει μία καμπή. Αυτό είναι και λογικό όσον αφορά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Συνήθως οι μικρές χώρες που έχουν αναλάβει Ολυμπιακούς Αγώνες παρουσιάζουν μετά μια καμπή για πολλούς και διάφορους λόγους. Αλλά κυρίως αυτοί οι λόγοι είναι οικονομικοί που σημαίνει ότι επηρεάζουν άμεσα το χώρο του πρωταθλητισμού. Κι αυτό έπαιξε ρόλο και στη χώρα μας. Είναι μία δύσκολη περίοδος γιατί δεν υπάρχουν χρήματα στον υψηλό αθλητισμό. Υπάρχουν πολύ λιγότερα παιδιά στις αθλητικές ομάδες, πολύ λιγότερα παιδιά που αγωνίζονται. Έχουν αλλάξει πλέον τα δεδομένα που υπήρχαν. Η συμβουλή μου είναι ότι ο χώρος του πρωταθλητισμού είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι. Είναι ένας πολύ ανηφορικός δρόμος, πολύ μοναχικός και ειδικά όταν αναφερόμαστε σε αθλήματα ατομικά όπως είναι ο στίβος, θα πρέπει να είναι κανείς πάρα πολύ σίγουρος ότι θέλει να ακολουθήσει αυτό το δρόμο και να ξέρει ότι θα συναντήσει πάρα πολλά εμπόδια και να είναι έτοιμος να τα αντιμετωπίσει».

-Πιστεύετε ότι υπάρχουν νέα παιδιά που μπορούν να χαράξουν την ίδια ή καλύτερη πορεία στο στίβο, με τις υπάρχουσες υποδομές;

«Η Ελλάδα έχει δείξει ότι διαθέτει πολλά ταλέντα σε διάφορα αθλήματα. Είναι μια χώρα, η οποία παράγει, αν μπορούμε να το πούμε σε εισαγωγικά, καλή πάστα αθλητών. Το θέμα είναι κατά πόσο οι συνθήκες το επιτρέπουν και η υπομονή που έχουν κάθε φορά, ώστε να βοηθήσουν τα παιδιά να προωθήσουν το χώρο του πρωταθλητισμού».

-Κάποιοι βέβαια έχουν συνδέσει τον πρωταθλητισμό με το ντόπινγκ. Τι απαντάτε;

«Το συνέδεσαν γιατί ακούστηκε πάρα πολύ η λέξη ντόπινγκ, η οποία συνδέθηκε με τα μετάλλια που έχουν πάρει αθλητές. Αλλά είναι δύο κομμάτια τα οποία ναι μεν είναι συνδεδεμένα γιατί όταν κάποιος μιλάει για πρωταθλητισμό μπορεί να βάλει τη λέξη ντόπινγκ αλλά αυτά δεν είναι απαραίτητο να πηγαίνουν μαζί. Όπως για παράδειγμα τα ναρκωτικά δεν πηγαίνουν με όλη τη νεολαία. Δηλαδή με κάποιες λέξεις τις οποίες έχουμε μάθει να συνδέουμε, αλλά δεν σημαίνει ότι το ένα φέρνει το άλλο. Μπορείς να κάνεις υψηλό αθλητισμό χωρίς να μπαίνεις στη διαδικασία των αναβολικών. Μην ξεχνάμε ότι ένας αθλητής υψηλού επιπέδου και ειδικά ένας αθλητής που βρίσκεται σε μια παγκόσμια κλάση, όπως ήμουν εγώ όλα αυτά τα χρόνια, τεστάρεται σχεδόν καθημερινά και έχει μπει στη λίστα των λεγόμενων whereabouts, να δηλώνει δηλαδή κάθε στιγμή που βρίσκεται και να είναι διαθέσιμος για έλεγχο. Οπότε, αυτό από μόνο του σε κάνει να είσαι πιο συγκρατημένος και να προσέχεις».

-Η ιδέα του ντόπινγκ περνά όμως και μέσα από τα γυμναστήρια. Υπάρχουν άνθρωποι δηλαδή που προσπαθούν να προωθήσουν στους νέους παράνομες ουσίες κι από αυτούς τους χώρους;

«Τα αναβολικά υπάρχουν παντού όσον αφορά τους χώρους εκγύμνασης και άθλησης. Το θέμα είναι ότι όλοι οι άνθρωποι εμπιστευόμαστε κάποιους που είναι ειδικοί ή νομίζουν ότι είναι ειδικοί, αυτό είναι μέγα λάθος. Κανένα σώμα δεν γυμνάζεται με αναβολικά. Εάν δεν μπεις σε ένα στάδιο, να προπονηθείς, να γυμναστείς κατάλληλα, δεν υπάρχουν πράγματα τα οποία θα σε κάνουν σούπερ ήρωα ή σούπερ άνθρωπο. Κι αυτό θεωρώ ότι είναι και λίγο παραπληροφόρηση στον κόσμο ή γι’ αυτούς που δεν γνωρίζουν. Και λυπάμαι που έχουν συνδεθεί τα πάντα με τη λέξη αθλητισμός. Δηλαδή με το που ακούει κάποιος τις λέξεις αθλητής και αθλητισμός συνδέει δίπλα και τον όρο αναβολικά. Αλλά δεν είναι έτσι. Και δεν θα έπρεπε να είναι έτσι».

-Τώρα που αφήσατε τον πρωταθλητισμό, με τι θα ασχοληθείτε;

«Η αλήθεια είναι ότι το κομμάτι της επόμενης μέρας, είναι μία πολύ δύσκολη απόφαση. Γιατί όταν έχεις μάθει 14 χρόνια να προπονείσαι 8 με 9 ώρες την ημέρα και να βάζεις στόχους οι οποίοι έχουν να κάνουν με αγώνες, όταν φεύγεις από αυτό το κομμάτι, καταλαβαίνεις ότι ξαφνικά αδειάζει η μέρα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα βρεις κάτι να κάνεις. Σίγουρα αυτό το οποίο θα έρθει την επόμενη μέρα δεν θα μπορεί να είναι το ίδιο δυναμικό ή το ίδιο αν θέλεις σε υψηλούς στόχους θέμα, το οποίο θα σε γεμίσει πάλι και θα σε κάνει να ονειρεύεσαι πάλι και να αλλάξεις τον τρόπο ζωής σου. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι είναι αυτό με το οποίο θέλω να ασχοληθώ. Σίγουρα όμως, δεν θέλω να είμαι μακριά από το χώρο του αθλητισμού είτε έχει να κάνει με το χώρο του στίβου είτε γενικότερα με το χώρο του αθλητισμού. Θεωρώ ότι έχω αποκτήσει πολύ μεγάλες εμπειρίες από όλα αυτά τα χρόνια και θα ήταν κρίμα αν αυτές τις εμπειρίες δεν θα μπορούσα να τις μεταδώσω στα παιδιά τα οποία θέλουν να ασχοληθούν ή να μεταδώσω τις γνώσεις μου περί άθλησης στους νέους ανθρώπους».

-Δηλαδή, ενδέχεται να σας δούμε ως προπονήτρια;

«Ναι. Μπορείς να προπονήσεις παιδιά. Μπορείς να προπονήσεις μεγαλύτερους ανθρώπους. Θα είναι σίγουρα κάτι που θα έχει να κάνει με άσκηση γιατί είναι η δουλειά που έκανα όλα αυτά τα χρόνια. Οπότε το αντικείμενο της ενασχόλησής μου είναι αυτό».

-Σας ρωτάω γιατί όλοι οι παλιοί, όπως ο Χρήστος Ιακώβου, ο παλιός προπονητής σου, ο Χρήστος Τζέκος, και ο Κώστας Κεντέρης βρίσκονται πλέον μακριά από τον αθλητισμό, αφού κάνουν κάτι τελείως διαφορετικό.

«Νομίζω ότι είναι και λίγο συγκυριακό αυτό. Οι δύο προπονητές που ανέφερες ήταν καταρχήν αθλητές και έγιναν προπονητές. Και τώρα κάνουν κάτι άλλο. Εάν βρεις τις κατάλληλες συνθήκες για να κάνεις αυτό που θέλεις και έρθουν έτσι τα πράγματα ώστε αυτό που θα βρεις μπροστά σου να ασχοληθείς είναι αυτό που σε γεμίζει, θα το κάνεις. Αν δεν το βρεις, ίσως να κάνεις κάτι άλλο. Μπορεί να είναι ένα ξενοδοχείο ή κάποιο μαγαζί ή οτιδήποτε αλλά είναι και θέμα της σωστής στιγμής. Δηλαδή να βρεις κάτι ή να έρθει στα χέρια σου κάτι που πραγματικά θα το κυνηγήσεις για να το φτάσεις εκεί που θέλεις».

-Ποια ήταν τα συναισθήματά σας όταν αγωνιζόσασταν για την Ελλάδα;

«Σίγουρα όταν μπαίνεις σε έναν πολύ μεγάλο αγώνα και κανείς δεν περιμένει τίποτα από εσένα γιατί είσαι έναν νέος αθλητής, υπάρχει η αβεβαιότητα και υπάρχει το άγνωστο του πώς είναι η επιτυχία. Όταν έρθει αυτό, ο Έλληνας την επόμενη φορά που θα σε δει σε μία μεγάλη οργάνωση, πρέπει να σε δει πάλι στο βάθρο. Αυτό σίγουρα σε φορτώνει με ευθύνες ως αθλητή. Γιατί ξέρεις ότι υπάρχει από πίσω ένας λαός αλλά και δικοί σου άνθρωποι, οι οποίοι περιμένουν από σένα μία αντίστοιχη επιτυχία. Υπάρχει ένα βάρος αλλά επειδή εγώ είχα μία 12χρονη πορεία, που σχεδόν χειμώνα καλοκαίρι, δηλαδή σε κάθε διοργάνωση, ήμουν στο βάθρο, είχα φτάσει σε ένα σημείο που επειδή ήμουν πολύ σίγουρη γι’ αυτό που έκανα, είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, στα πόδια μου. Έβαζα πολύ ψηλά τον πήχη για την κάθε διοργάνωση που λίγο πολύ δεν παρέκκλινε από τις απαιτήσεις του κόσμου προς το πρόσωπό μου. Έχει να κάνει κυρίως με την ψυχολογία του κάθε αθλητή και κατά πόσο δουλεύεις κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Ένιωθα πάντα την ευθύνη ότι αγωνίζομαι με το εθνόσημο αλλά χωρίς αυτό να είναι βάρος. Ίσα ίσα αυτό μου έδινε δύναμη για να πετύχω το στόχο μου».

-Τι σας λέει ο κόσμος τώρα που είστε εκτός στίβου;

«Ρωτά πότε θα ξανατρέξω. Όλοι λένε την ίδια φράση “γιατί σταμάτησες” ή “γιατί δεν μας χάρισες λίγες επιτυχίες ακόμη” ή “σε θυμόμαστε να τρέχεις και μας λείπουν οι επιτυχίες σου”. Ο πρωταθλητισμός όμως είναι ένα κομμάτι στις ζωές όλων των αθλητών που έχει ημερομηνία λήξης. Τώρα το πότε θα λήξει είναι καθαρά θέμα του αθλητή εκτός αν του τύχουν κάποιοι τραυματισμοί, οπότε αναγκαστικά σταματάει. Αλλά όταν έχεις κάνει έναν κύκλο 14 ετών, θεωρώ ότι κάποια στιγμή αυτός θα κλείσει. Κι από τη στιγμή που εγώ νιώθω ότι αυτά που μπορώ να δώσω, δεν είναι τόσο δυνατά όσο αυτά που έδινα, δεν αρκούμαι στη μετριότητα. Έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια να ασχολούμαι με τον υψηλό αθλητισμό σε πολύ υψηλό επίπεδο και να έχω απαιτήσεις από τον εαυτό μου… μόνο την κορυφή. Ακούγεται εγωιστικό αλλά μόνο έτσι αποδίδεις όταν είσαι στον υψηλό αθλητισμό. Δηλαδή αν σου αρκεί μία 8η ή μία 9η θέση, δεν κάνεις για τον υψηλό αθλητισμό. Ήμουν μέσα στα γήπεδα, στα στάδια 8 και 9 ώρες, γυμναζόμουν τόσες ώρες για να πάω σε έναν αγώνα για να πω “ας μην κάνω και τίποτα”; Δεν σπατάλησα έτσι τις ώρες της ζωής μου μόνο και μόνο για να φτάσω στη μετριότητα. Έφτασα όμως, σε μία ηλικία που θεωρώ ότι το σώμα μου έχει κουραστεί, γιατί 14 χρόνια δεν είναι και λίγα. Πήρα πάρα πολλά μετάλλια. Έχω μία συλλογή και ένα βιογραφικό που θα ζήλευαν πάρα πολλοί και Έλληνες και ξένοι αθλητές. Σαν Κατερίνα έχω γεμίσει από επιτυχίες και έχω δώσει πολλά. Περισσότερα από αυτά που θα μπορούσα να δώσω. Έχω υπερβεί τον εαυτό μου, δηλαδή. Θεωρώ ότι αν μου πεις αύριο ξεκίνα, δεν θα είχα το ίδιο πάθος με τότε. Θα το κάνω μέτρια. Κι επειδή έχω μάθει στη ζωή μου αυτό να το κάνω σε υψηλό επίπεδο, δεν θέλω να το κάνω. Δεν μου αρκεί δηλαδή να συμμετάσχω στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να έρθω 8η. Έχω μάθει να μπαίνω σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα και να διεκδικώ μία από τις τρεις θέσεις ή να είμαι στην πρώτη εξάδα εάν υπάρχει θέμα τραυματισμού. Επειδή νιώθω ότι το σώμα μου δεν με ακολουθεί πλέον, δεν το κάνω. Δεν νιώθω στεναχώρια που σταμάτησα. Δεν νιώθω ότι μου λείπει κάτι. Νιώθω πληρότητα για όλα αυτά που έκανα τα προηγούμενα χρόνια και γι’ αυτό είμαι πάρα πολύ ήρεμη. Βλέπω αγώνες στίβου και δεν με στεναχωρεί που δεν είμαι εκεί. Έχω γεμίσει. Έχω τρέξει σε πάρα πολλούς αγώνες. Έχω ανέβει πάρα πολλές φορές στο βάθρο. Έχω ακούσει τον εθνικό ύμνο πάνω από 5 φορές. Και δεν μου λείπει τίποτα. Θέλω να ζήσω την ηρεμία. Να πω ότι είμαι και λίγο σπίτι μου. Να ξεκουραστώ».

-Ποιο είναι σήμερα το 24ωρο της Κατερίνας Θάνου;

«Το πρόγραμμά μου περιλαμβάνει περισσότερο χρόνο για την Κατερίνα. Προσπαθώ να καλύψω λίγο το χαμένο χρόνο. Γιατί πραγματικά τόσα χρόνια ταξίδευα πάρα πολύ και λόγω των αγωνιστικών μου υποχρεώσεων και της προπόνησης ούτε οι γονείς μου με χάρηκαν ούτε γενικά οι συγγενείς μου, ούτε οι φίλοι μου. Κάνω πράγματα που με χαροποιούν. Έχω ξεκινήσει μαθήματα κιθάρας. Έχω ξεκινήσει μαθήματα ιταλικών. Πράγματα που δεν προλάβαινα να κάνω όλα αυτά τα χρόνια που ασχολιόμουν με τον αθλητισμό. Είναι πράγματα που γεμίζουν την Κατερίνα. Ηρεμώ για να δω κι εγώ πως θα κινηθώ την επόμενη ημέρα».

-Δουλειά;

«Σιγά σιγά. Δηλαδή, είναι αυτό που σου λέω ότι προγραμματίζω… το πώς θα είμαι το επόμενο διάστημα. Και δεν σου κρύβω ότι υπάρχουν πολλοί κοντινοί μου φίλοι, αθλητές από άλλα αθλήματα κυρίως, οι οποίοι ζητούν τη συμβουλή μου σε τακτά χρονικά διαστήματα και βρίσκομαι μαζί τους στις προπονήσεις τους για θέματα ενδυνάμωσης. Τους παρακολουθώ σε διάφορους αγώνες, είτε ποδοσφαίρου είτε μπάσκετ. Οπότε έχω και λιγάκι σε εισαγωγικά το θέμα της προπονήτριας αλλά σε γενικό επίπεδο επειδή έχω πάρα πολλούς γνωστούς και φίλους που αγωνίζονται σε άλλα αθλήματα».

-Οικογένεια;

«Είναι στους στόχους αλλά όχι στους πολύ άμεσους. Θέλω να δημιουργήσω οικογένεια. Είμαι υπέρ της οικογένειας γιατί έχω μεγαλώσει σε καλό οικογενειακό κλίμα αλλά θέλω να το κάνω όταν θα νιώσω την ανάγκη να έχω δίπλα μου καταρχήν έναν άνθρωπο και μαζί μ’ αυτόν τον άνθρωπο να αποκτήσω ένα παιδί. Είμαι υπέρ της οικογένειας που περιλαμβάνει δύο ανθρώπους και ένα παιδί. Κι όχι έναν άνθρωπο κι ένα παιδί».

-Έχετε βρει αυτόν τον άνθρωπο;

«Είμαι σε έναν πάρα πολύ καλό δρόμο. Είμαι πάρα πολύ καλά. Και όσοι με γνωρίζουν, βλέπουν μία ηρεμία σε εμένα, μια σιγουριά ότι είμαι καλά. Οπότε από τη στιγμή που νιώθω καλά, προχωράω βήμα βήμα στη ζωή μου. Κι αυτό γιατί υπάρχουν και πολλές ανατροπές και πιστεύω σε ένα μότο που λέει ότι “όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει”. Κι επειδή πρόσφατα μου συνέβη ένα πολύ άσχημο γεγονός -έχασα έναν πολύ δικό μου άνθρωπο- δεν μ’ αρέσει να προγραμματίζω πράγματα ζωής, τα οποία πρέπει να πιέζω, όταν δεν είμαι έτοιμη. Για κάτι που νιώθω σίγουρη και για κάποιον που νιώθω καλά είμαι εκεί, όσο νιώθω ότι είμαι καλά».

Συνέντευξη στη Βάσω Ασμανίδου