Το μεσημέρι της Πέμπτης, 2 Σεπτεμβρίου 2002 ο Δημήτρης Κουφοντίνας πήγε με ταξί μέχρι τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και παραδόθηκε στην αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Λίγες ώρες αργότερα με δήλωσή του τόνισε πως με την παράδοση αυτή ο κύκλος της «Ε.Ο. 17 Νοέμβρη» έκλεισε οριστικά.

Γράφει ο Νίκος Δεμισιώτης

Του απαγγέλθηκαν 200 κατηγορίες για 84 διαφορετικές ενέργειες της οργάνωσης, για την δράση της οποίας ανέλαβε την πολιτική ευθύνη. Καταδικάστηκε για συμμετοχή σε 13 εκτελέσεις που ανέλαβε η «17Ν». Η σε βάρος του πρωτόδικη απόφαση ήταν: 13 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε 11 δολοφονίες, ληστείες, εκρήξεις και συμμετοχή στη 17Ν. Η απόφαση του εφετείου ήταν 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε 11 δολοφονίες, εκρήξεις, ληστείες και συμμετοχή στη 17Ν.

Όλα αυτά τα χρόνια που ο Δημήτρης Κουφοντίνας είναι στη φυλακή έλαβε και άδειες εξόδου, όπως προβλέπει ο Νόμος για όλους τους κρατούμενος των Ελληνικών φυλακών. Τήρησε στο ακέραιο τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτό το «προνόμιο» και επέστρεφε πάντα στο κελί του.

Γιατί γίνεται η αναφορά σε όλα αυτά που είναι γνωστά στους πάντες; Γιατί φαίνεται πως κάποιοι έχουν ξεχάσει πως ο Δημήτρης Κουφοντίνας δικάστηκε, καταδικάστηκε και τιμωρείται για τις πράξεις του. Οτιδήποτε πέρα από αυτό είναι μια ξεκάθαρα εκδικητική στάση του κράτους εναντίον του.

Όπως, άλλωστε, πολύ σωστά έγραψε και ο καθηγητής Φιλοσοφίας του Δικαίου και μέλος της Επιτροπής «Ελλάδα 2021», Αριστείδης Χατζής, «απ’ όσο θυμάμαι η ποινή που του επιβλήθηκε δεν ήταν η θανατική. Και κάποια στιγμή πάρτε το απόφαση, το Κράτος Δικαίου δεν εκδικείται».

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν ζητάει να αποφυλακιστεί, ούτε ζητάει να έχει καλύτερες συνθήκες κράτησης. Αυτό που ζητάει είναι απόλυτα νόμιμο και του έχει αφαιρεθεί: Να μεταχθεί για να εκτίσει την ποινή του στην αντιτρομοκρατική πτέρυγα του υπογείου των γυναικείων φυλακών του Κορυδαλλού!

Ο Νόμος 4760/2020 (που η Νέα Δημοκρατία ψήφισε) τον οποίο επικαλείται ο Κουφοντίνας δεν αναφέρει πουθενά πως «αφορά όλους τους κρατούμενους των Ελληνικών Φυλακών εκτός του Δημήτρη Κουφοντίνα». Μέχρι να το γράψει ρητά και κατηγορηματικά, ο Κουφοντίνας έχει δίκιο.

Την ίδια ώρα, η Γενική Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής, Σοφία Νικολάου, προσπαθεί να μας πείσει ότι μέσα σε διάστημα δύο ωρών εκδόθηκε σειρά αποφάσεων προκειμένου να πάει τελικά ο απεργός πείνας στον Δομοκό για το «καλό του». Στην Ελλάδα. Και σε αυτό το Σωφρονιστικό Σύστημα. Που είναι πιο αργό και από… την καθυστέρηση. Ξαφνικά όλα λειτούργησαν ρολόι και ο Κουφοντίνας αντί για τον Κορυδαλλό βρέθηκε στο Δομοκό.

Η ίδια, μάλιστα, επιβεβαίωσε και όσους κάνουν λόγο για εκδικητικότητα του κράτους ενάντια στον Κουφοντίνα τονίζοντας σε δήλωσή της πως «θύματα είναι ο Αξαρλιάν και ο Μπακογιάννης και όχι ο ίδιος». Προφανέστατα και είναι θύματα ο Αξαρλιάν και ο Μπακογιάννης και ο Κουφοντίνας εκτίει την ποινή του. Εκεί τελειώνουν όλα, είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι. Εκτός κι αν η κ. Νικολάου εννοεί πως αν κάποιος σκοτώσει τον Κουφοντίνα δεν θα τιμωρηθεί επειδή ο Κουφοντίνας έχει σκοτώσει. Κάτι σε νόμο της ζούγκλας θυμίζει αυτό και δημιουργεί περίεργους συνειρμούς όταν ακούγεται από κυβερνητικό στέλεχος.

Όποιος νομίζει πως η διολίσθηση ενός κράτους σε πιο αυταρχικούς δρόμους αφορά μόνο συγκεκριμένα άτομα ή ομάδες ανθρώπων, τότε θα πρέπει να το ξανασκεφτεί πολύ καλά. Ειδικά σε αυτή τη δυστοπική εποχή που ζούμε.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται σήμερα στην 48η ημέρα της απεργίας πείνας. Η κατάσταση της υγείας του κρίνεται από τους ιατρούς του νοσοκομείου της Λαμίας όπου νοσηλεύεται ως κρίσιμη και ο ίδιος δεν δείχνει κανένα σημάδι υποχώρησης. Ας μην γελιόμαστε. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, οι δρόμοι που μένουν είναι συγκεκριμένοι:

  • Να γίνει η μεταγωγή του στον Κορυδαλλό και μετά να έχει να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις στην υγεία του.
  • Να γίνει αναγκαστική σίτιση κάτι που σύμφωνα με τον ΟΗΕ αποτελεί βασανιστήριο.
  • Να πεθάνει.

Δεν υπάρχει κάτι άλλο και εδώ ακριβώς είναι το σημείο που ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Ο θάνατος ενός απεργού πείνας (του πρώτου στην Ελλάδα) θα είναι μια βαθιά πληγή η οποία και πολύ πόνο θα προκαλέσει και θα αργήσει να κλείσει. Να είναι όλοι σίγουροι για αυτό.

Τέλος, θέλω να θυμίσω δυο υποθέσεις με απεργούς πείνας που δεν είχαν καλή κατάληξη και τις οποίες ακολούθησε ένα δίχως προηγούμενο ξέσπασμα βίας. Η πρώτη αφορά το μέλος της RAF Χόλγκερ Μάινς ο οποίος πέθανε στις 9 Νοεμβρίου 1974, μετά από αναγκαστική σίτιση που του τρύπησε το στομάχι.

Η δεύτερη είναι η υπόθεση του μέλους του IRA, Μπόμπι Σάντς ο οποίος πέθανε το 1981 μετά από 66 ημέρες απεργίας πείνας έχοντας να αντιμετωπίσει την αδιάλλακτη στάση της Μάργκαρετ Θάτσερ. Ο Σαντς έμεινε στην ιστορία ως ένα θύμα της κρατικής αυθαιρεσίας (ήρωας ακόμα και σήμερα στη Β. Ιρλανδία). Αντίθετα, όταν πέθανε η Θάτσερ χιλιάδες Βρετανοί κατέκλυσαν κεντρικές πλατείες της χώρας χορεύοντας και τραγουδώντας «ding dong the witch is dead»!