Όσο ο ιός κυκλοφορεί έξω, οι πολίτες κλείνονται μέσα, όπως λέει ένα από τα σποτ του ΕΟΔΥ για τον νέο κορονοϊό, που ήρθε όχι μόνο για να μείνει, αλλά και για να φέρει ριζικές αλλαγές στη ζωή μας.
«Ο Έλληνας δεν μπορεί να κλειστεί μέσα» λέγαμε μέχρι πρόσφατα, «η Αθήνα έχει πάντα κόσμο». «Μύθοι» που καταρρίφθηκαν μέσα σε λίγες μέρες, τόσο από τα αυστηρά μέτρα που έχουν ληφθεί για να αποτραπεί η εξάπλωση του ιού όσο και από τον φόβο που εξαπλώθηκε σχεδόν εξίσου γρήγορα.
Κι έτσι οι γνώριμες εικόνες της πολύβουης πλατείας Συντάγματος, του πάντα γεμάτου μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη, των δρόμων όπου συνήθως διασταυρώνοντας κάτοικοι και τουρίστες, του κέντρου της Αθήνας που «δεν κοιμάται ποτέ» αντικαταστάθηκαν από άλλες, όπου η ανθρώπινη παρουσία είναι σχεδόν μηδενική.
Ο κόσμος δεν συναντάται πλέον σε δρόμους, πλατείες και μαγαζιά- το αυριανό κλείσιμο και των εμπορικών καταστημάτων θα φέρει ακόμα μεγαλύτερη ερήμωση. Πολλοί αγωνιούν, άλλοι για τους παππούδες της οικογένειας, που είναι η κατεξοχήν ευπαθής ομάδα, άλλοι για τα παιδιά τους, που καλούνται να ζήσουν κάτι εντελώς αφύσικο, άλλοι για τις δουλειές τους- εργοδότες και εργαζόμενοι- που βαδίζουν σε αχαρτογράφητα νερά και δεν ξέρουν τι τους περιμένει.
Αλλά πίσω από κλειστές πόρτες, πίσω μισάνοιχτα παράθυρα και φωτεινές οθόνες, εξακολουθούμε να μοιραζόμαστε τα ίδια συναισθήματα. Αγωνία, ενίοτε φόβος, αλλά και ελπίδα πως η επιστροφή στην κανονικότητα ίσως αργήσει, αλλά όταν έρθει θα μας ξαναβρεί όλους μαζί.
