Υπάρχουν μέρη που δεν χρειάζονται διαφήμιση, αλλά απλώς μια ευκαιρία. Το Πήλιο είναι ένα από αυτά. Σκαρφαλωμένο ανάμεσα στη μυθολογία και την πραγματικότητα, αυτό το βουνό δεν παύει να εκπλήσσει – όχι μόνο τον χειμώνα, όταν τα πέτρινα αρχοντικά αχνίζουν από τα τζάκια, αλλά και το καλοκαίρι, όταν οι παραλίες του θυμίζουν εξωτικά τοπία και καταρρίπτουν κάθε σύγκριση με νησί.
Η πρώτη εικόνα όταν αντικρίζεις από ψηλά την παραλία Φακίστρα είναι αρκετή για να σου κόψει την ανάσα. Και δεν φταίει η κατηφόρα. Είναι το χρώμα της θάλασσας, τα απότομα βράχια, το μονοπάτι που απαιτεί να του αφιερώσεις χρόνο, σαν να σε δοκιμάζει πριν σου αποκαλύψει το μεγαλείο της. Είναι το παλιό εκκλησάκι μέσα στον βράχο, το «κρυφό σχολειό» των ντόπιων, είναι ο καταρράκτης λίγο πιο πίσω – όλα μικρά θαύματα σε απόσταση λίγων μέτρων.
Και κάπως έτσι ξεκινά η περιπέτεια στις παραλίες του Πηλίου. Καμία δεν μοιάζει με την άλλη. Στον Μυλοπόταμο, ο τεράστιος βράχος που χωρίζει την παραλία στη μέση δεν είναι απλώς το σήμα κατατεθέν της – είναι μια υπενθύμιση ότι η φύση εδώ σχεδίασε με φαντασία. Είναι η πιο πολυφωτογραφημένη παραλία του Πηλίου και τα νερά της θα σε εντυπωσιάσουν.
Η παραλία των Αγίων Σαράντα απλώνεται με μια απαλή, ξανθιά άμμο που δένει αρμονικά με την πυκνή βλάστηση και τα διάφανα γαλάζια νερά, δημιουργώντας ένα σκηνικό που μοιάζει βγαλμένο από ταξιδιωτικό περιοδικό. Στην άκρη της δεσπόζει ο χαρακτηριστικός βράχος με την ονομασία «Καλόγερος», σημείο αναφοράς της περιοχής. Αν νιώθεις περιπετειώδης, φόρεσε τη μάσκα σου και κολύμπησε μέχρι τον βράχο – και από εκεί, συνέχισε ως τον μικρό, απόμερο κολπίσκο που οι ντόπιοι αποκαλούν Μπάνικα. Η παραλία είναι οργανωμένη και αρκετά ευρύχωρη, οπότε δεν θα δυσκολευτείς να βρεις τον δικό σου μικρό παράδεισο.
Αν είσαι από αυτούς που αγαπούν να κερδίζουν την παραλία με ιδρώτα, το μονοπάτι από τον Μυλοπόταμο μέχρι τον Λιμνιώνα θα σου μείνει αξέχαστο. Είναι σωματική δοκιμασία, αλλά και απόλυτη ανταμοιβή, όταν αντικρίσεις το τοπίο στο τέλος της διαδρομής. Ευτυχώς, που στα μέσα της διαδρομής έχει μια πηγή, όπου μπορείς να κάνεις ένα μικρό διάλειμμα και να πιεις δροσερό νερό.
Στην παραλία της Πλάκας, δίπλα στον Άγιο Ιωάννη, η βλάστηση αγγίζει τη θάλασσα και το πράσινο χύνεται κυριολεκτικά μέσα στο νερό. Αν πετύχεις μέρα χωρίς κύμα, το σκηνικό αγγίζει τα όρια του εξωπραγματικού.
Το Πήλιο δεν κάνει φασαρία για τις ομορφιές του. Δεν έχει την εμπορικότητα των νησιών, ούτε τις κλασικές καρτ ποστάλ. Αλλά για εκείνον που ψάχνει λίγο παραπάνω αυθεντικότητα, λίγο περισσότερη ουσία, είναι ιδανικό. Είναι το μέρος που μπορείς να βρεις απόλυτη γαλήνη μέσα στον ήχο των τζιτζικιών και την αρμύρα των βράχων.
Το βουνό των Κενταύρων συνδυάζει μαγευτικές ακρογιαλιές με πεντακάθαρες θάλασσες, δάση με πλούσια βλάστηση και κουκλίστικα χωριά με υπέροχα αρχοντικά σπίτια. Γι’ αυτό κι εμείς φέτος δεν λέμε απλώς «πάμε διακοπές». Λέμε: «πάμε Πήλιο».
