Ο βραζιλιάνος σουπερστάρ πίστευε πάντα ότι έχει κάτι το διαφορετικό από τους άλλους κοινούς θνητούς: «Όταν γεννήθηκα, ο τύπος στον ουρανό με έδειξε και είπε ‘‘αυτός είναι!’’».

Αυτό συνήθιζε να λέει χαριτολογώντας ο Ρομάριο, αν και η πλάκα είναι ότι ενδεχομένως είχε δίκιο, καθώς τόσο αυτά που κατέκτησε όσο και το απαράμιλλο ποδοσφαιρικό του ταλέντο ήρθαν πάντα αβίαστα και με τον μικρότερο δυνατό κόπο!

Διά στόματος Γιόχαν Κρόιφ: «Είχε αυτή τη σπάνια ικανότητα να είναι σε θέση να κάνει μεγάλα πράγματα χωρίς να δουλεύει σκληρά γι’ αυτά».

Ως ένας (εθνικός) ήρωας καθόλου εργατικός λοιπόν, ο πιτσιρικάς Ρομάριο εισβάλλει στη Σελεσάο στους Ολυμπιακούς της Σεούλ το 1988, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις στους συμπαίκτες του: ολοκληρώνει τον θεσμό στη θέση του κορυφαίου σκόρερ με 7 γκολ σε 6 ματς, βοηθώντας τη Σελεσάο να πάρει το αργυρό!

Αφού έκανε ό,τι ήθελε και στο Κόπα Αμέρικα του 1989 και ήταν πια ήρωας ανάμεσα στους συμπατριώτες του, η θέση του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 ήταν όχι μόνο εξασφαλισμένη, αλλά και η πλέον σίγουρη στη Σελεσάο.

Τρεις μήνες όμως πριν από τη σέντρα στα γήπεδα της Ιταλίας, ο Ρομάριο τραυματίζεται σοβαρά και οι διεθνείς ελπίδες κουτσουρεύονται. Παρά το γεγονός ότι έκανε ό,τι μπορούσε για να επιστρέψει έγκαιρα για το Μουντιάλ της Ιταλίας και κατάφερε τελικά να κρατήσει τη θέση του στους 22 της Σελεσάο, η κακή φυσική του κατάσταση του χάρισε μόλις λίγα λεπτά συμμετοχής στο ματς με τη Σκοτία…

Και μπορεί στην Ισπανία να μετρούσε θριάμβους, η διεθνής του τύχη έπνεε όμως τα λοίσθια όταν ο ομοσπονδιακός προπονητής Carlos Alberto Parreira τον έδιωξε από την εθνική το 1992. Ο αποκλεισμός του Ρομάριο προκάλεσε τη μήνη των συμπατριωτών του, ιδιαίτερα όταν η Βραζιλία έκανε το νωθρό ντεμπούτο της στα προκριματικά για τα γήπεδα της Αμερικής.

Η κατακραυγή για να επιστρέψει ο Ρομάριο στη Σελεσάο άγγιξε το κρεσέντο της όταν η Βραζιλία ήθελε νίκη κατά της Ουρουγουάης για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στο Μουντιάλ του 1994: όταν ο βασικός επιθετικός της Σελεσάο τραυματίστηκε, ο προπονητής έκανε τελικά τη χάρη στην εξέδρα!

Με τον Ρομάριο ξανά στις τάξεις της, η Βραζιλία νικά την Ουρουγουάη 2-0, με τον Ρομάριο να σκοράρει και τα δύο τέρματα, εξασφαλίζοντας έτσι την πρόκριση στην τελική φάση του Παγκοσμίου στα γήπεδα της Αμερικής.

Και βέβαια εκεί θυμούνται οι περισσότεροι τα έργα και τις ημέρες του Ρομάριο, ο οποίος κατέκτησε τη Χρυσή Μπάλα ως ο κορυφαίος παίκτης της μοναδικής Σελεσάο της παγκόσμιας κούπας!

«Χωρίς αυτόν, η Βραζιλία δεν θα κέρδιζε ποτέ το Παγκόσμιο Κύπελλο», θα πει ο Κρόιφ λίγα χρόνια αργότερα, «ο Ρομάριο ήταν ένας από τους δυο-τρεις κορυφαίους παίκτες του πλανήτη στη δεκαετία του 1990».

Η κακή του τύχη όμως θα έκανε για άλλη μια φορά την εμφάνισή της στο όψιμο αυτό κομμάτι της καριέρας του, καθώς ο Ρομάριο τραυματίστηκε και πάλι, αυτή τη φορά στα προκριματικά του Παγκοσμίου του 1998. Και μάλιστα τώρα δεν θα μετρούσε καν λίγα λεπτά συμμετοχής στα γήπεδα της Γαλλίας.

Αντίστοιχη τύχη θα είχε και στο επόμενο Μουντιάλ, αυτό του 2002, όταν ο ομοσπονδιακός τεχνικός θα τον αφήσει εκτός εξαιτίας θεμάτων απείθειας. Και στις δύο φορές, τόσο το 1998 όσο και το 2002, τα δάκρυα του Ρομάριο για τα χαμένα Μουντιάλ έγιναν πρωτοσέλιδα…