Για τον τραυματισμό του ενώ βρισκόταν στο peak της καριέρας του και την απόφασή του να επιστρέψει στα γήπεδα μιλά ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος. Όπως περιγράφει στο gazzetta.gr, η ζωή του άλλαξε μέσα σε λίγες ώρες: «Ήμουν στην καλύτερη στιγμή της καριέρας μου και μέσα σε ενάμιση χρόνο καταστράφηκαν όλα. Όχι σε ενάμιση χρόνο. Σε μια ώρα και σε ένα τέταρτο».

«Είμαι στον Ολυμπιακό, είμαι αρχηγός του σε μια πάρα πολύ μικρή ηλικία και είμαι και βασικό μέλος και αναντικατάστατο της εθνικής ομάδας μπάσκετ. (Είμαι) στον Ολυμπιακό με ένα από τα μεγαλύτερα συμβόλαια που έχουν υπογραφεί σε Έλληνα παίκτη στην ιστορία του, κι εκεί που όλα πηγαίνουν όπως μπορεί να τα φανταστεί ένα παιδί της ηλικίας μου, ένα παιδί που έχει μεγαλώσει μέσα σε ένα χωριό, σε μια μικρή κοινωνία, που είναι στα φώτα και στην προσοχή όλου του κόσμου, έρχεται μια στιγμή στην οποία τα πάντα σβήνουν.

Ήμουν στη φάση που, όπως είπα, είχα ένα πάρα πολύ μεγάλο συμβόλαιο, μίλαγα με ομάδες του ΝΒΑ μήπως φύγω για εκεί… Ήμουν στην καλύτερη στιγμή της καριέρας μου και μέσα σε ενάμιση χρόνο καταστράφηκαν όλα. Όχι σε ενάμιση χρόνο. Σε μια ώρα και σε ένα τέταρτο.

Κοιμήθηκα, ξύπνησα και δεν ήμουν ποτέ ξανά ο ίδιος. Κοιμήθηκα στο χειρουργείο, ξύπνησα και μετά τίποτα. Δεν μπορώ να γονατίσω, δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα. Πολλοί με ρωτάνε πώς εξελίχθηκε όλο αυτό και τι ήταν αυτό που με επηρέασε. Εμένα γενικότερα με επηρεάζουν πολύ τα παιδιά μου, και ειδικότερα η γέννηση του μεγάλου μου γιου, του Κωνσταντίνου, που ήταν για μένα η αιτία για πάρα πολλά πράγματα.

Κάποια στιγμή (σ.σ. ο Κωνσταντίνος) πάει να περάσει τον δρόμο και βλέπω ότι δεν μπορώ να περπατήσω για να τον πιάσω, δεν μπορώ να τρέξω, αλλά ευτυχώς δεν περνάει αυτοκίνητο εκείνη τη στιγμή. Ήμουν τυχερός. Εκεί καταλαβαίνω ότι μπορώ να κάνω κακό στην οικογένειά μου.

Δεν γίνεται, λέω, να έχω έναν γιο που είναι μικρούλης και θέλει να παίξουμε κι εγώ να μην μπορώ, στα 28 μου, ούτε να γονατίσω για να παίξω μαζί του. Τότε λέω δεν είναι κατάσταση αυτή, και αποφασίζω ότι κόβω το μπάσκετ. Όταν το είπα αυτό, έβλεπα ότι κάτι μέσα μου έτρωγε.

Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι θα μεγαλώσει ο γιος μου, θα τον ρωτήσουν τι έκανε ο μπαμπάς σου και θα πει ήταν αθλητής που τραυματίστηκε και σταμάτησε. Δεν το δεχόμουν σαν ιδιοσυγκρασία, σαν προσωπικότητα, να μεγαλώσει το παιδί μου και να μην ξέρει ότι ο πατέρας του προσπάθησε για το καλύτερο δυνατό. Ότι ένας τραυματισμός τον άφησε εκτός. Και τότε είναι η φάση που πραγματικά μου γυρίζει το κεφάλι και λέω ότι θα παίξω και με ένα πόδι. Το μόνο που θέλω είναι να με δει ο Κωνσταντίνος μέσα στο γήπεδο. Ήθελα ο γιος μου να μάθει ότι ο πατέρας του δεν τα παράτησε ποτέ κι ότι δεν λύγισε σε ό,τι δυσκολίες κι αν του ήρθανε».

Πηγή: gazzetta.gr