Συγκλόνισε μιλώντας στο «Πρωινό» την Παρασκευή ο Σωτήρης Τσαφούλιας. Ο σκηνοθέτης του «Έτερος Εγώ» μίλησε για τις καταγγελίες περί σεξουαλικής κακοποίησης και τα θύματα βίας εντός και εκτός καλλιτεχνικού χώρου.
«Ανήκω στη γενιά των χωρισμένων γονιών και ανήκω σε αυτή τη γενιά όχι γιατί ξεχαρβαλώσαμε την κοινωνία που παραλάβαμε, αλλά γιατί αντιληφθήκαμε νωρίς ότι η κοινωνία που παραλάβαμε έχει τρομερές παθογένειες», δήλωσε στη συνέντευξή του.
«Ο λόγος που βγαίνω και μιλάω είναι προκειμένου να προστατέψω αυτούς που έχουν το θάρρος και βγαίνουν και μιλάνε απέναντι στις φωνές των παλαιότερων που δεν αρθρώνουν τον λόγο που θα έπρεπε στην παρούσα κατάσταση. Εγώ δεν έχω ακούσει κάποιο από τα θύματα να βγαίνει εκτός ορίων ούτε αυτούς που μιλάνε υπέρ τους. Βλέπω μια απίστευτη ηρεμία και αγάπη. Θα σταθούμε μεν με αγάπη και στους θύτες γιατί κι εκείνοι έχουν παράπλευρες απώλειες γιατί στα θύματα θα πρέπει να υπολογίζουμε και τα παιδιά και τις γυναίκες των ανθρώπων που έκαναν αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις. Όμως δεν είναι ώρα να ασχοληθούμε με αυτούς, είναι ώρα να ασχοληθούμε με τους πληγωμένους», είπε ο σκηνοθέτης και στη συνέχεια αναφέρθηκε στον Δημήτρη Μοθωναίο.
«Δεν μπορώ να συνέλθω από τη συνέντευξη του κυρίου Μοθωναίου και δεν ξέρω μήπως η συνέντευξη θα έπρεπε να ξαναπαίξει και αντί να βλέπουμε τον κύριο Μοθωναίο, να βλέπουμε μια φωτογραφία του όταν ήταν έξι ετών για να μπορέσουν να καταλάβουν και αυτοί που δεν καταλαβαίνουν και λένε το “κάτσε φρόνιμα”, “δεν ξέρω ποια είναι η κυρία”, “στηρίζω μεν τα θύματα αλλά”», προσθέτει ο Τσαφούλιας και συνεχίζει:
«Είμαι ευτυχής που όλο αυτό ξεκινάει από τον χώρο του θεάτρου. Επειδή άκουσα και τον όρο “ανθρωποφαγία” που δεν τον άκουσα στην περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου, δεν το άκουσα όταν γίνονταν καταγγελίες την εποχή που η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη η κοινωνία. Αν αυτό που κάνετε εσείς τώρα λέγεται τηλεδίκη και ανθρωποφαγία, το να αυτοϊκανοποιείσαι μπροστά σε μία έντρομη γυναίκα, που με κλάματα στα μάτια προσπαθεί να βγει από τις πόρτες που έχεις κλειδώσει και εσύ μπροστά σε αυτό το θέαμα όχι μόνο να διατηρείς τη στύση σου, αλλά να φτάνεις και σε κορύφωση, αυτό πώς ονομάζεται; Όταν βλέπεις ένα παιδί έξι ετών και γυρνάμε και λέμε ότι παραγράφηκε το αδίκημα, αλλά δεν έχει παραγραφεί το δικαίωμα του δράστη να μηνύσει για συκοφαντική δυσφήμιση, το τραύμα στην ψυχή του Μοθωναίου στα πόσα χρόνια παραγράφεται;»
Και επισημαίνει με νόημα τον διαχωρισμό έργου και καλλιτέχνη:
«Ακούω να μιλάμε για ανθρώπους που φέρονται να έχουν κάνει τις πράξεις αυτές και αποκαλούνται μεγάλοι καλλιτέχνες. Ποιος είναι ο μεγάλος καλλιτέχνης; Δεν υπάρχει μεγάλος καλλιτέχνης, αν δεν έχεις γίνει πρώτα σπουδαίος άνθρωπος. Παίρνω μια φράση από την Αντιγόνη. Τα έργα πρέπει να μετράς και όχι τα χρόνια. Ποιο θέατρο κινδυνεύει; Το θέατρο μετράει 3.000 χρόνια. Ο Λιάγκας και ο Τσαφούλιας που δεν είναι καλά σαν άνθρωποι επειδή το πάτησαν για 30-40 χρόνια, το θέατρο θα κινδυνέψει από αυτούς. Γιατί το θέατρο είναι οι άνθρωποί του».
«Ο καλλιτέχνης δεν είναι επάγγελμα. Καλλιτέχνης είναι η εξέλιξη του ανθρώπου. Ο κύριος Μοθωναίος είναι τεράστιος καλλιτέχνης, όχι γιατί ασκεί την υποκριτική, αλλά γιατί έχει υποστεί τόση ασχήμια από το ανθρώπινο είδος και ξυπνάει κάθε πρωί και λέει στον εαυτό του ότι αξίζει τη χαρά και δέχεται την αγκαλιά ενός ανθρώπου. Αυτό είναι καλλιτεχνία. Δεν είναι να στέκεσαι στην Επίδαυρο και να τραβάς μονολόγους. Οι πέτρες και τα σανίδια δεν είναι τίποτα χωρίς τους ανθρώπους», συνοψίζει.
«Το ζητούμενο είναι να προσέξουμε τι λέμε, απέναντι σε αυτούς που υψώνουν ανάστημα και ορθώνουν λόγο. Το “κάτσε φρόνιμα” λοιπόν πρέπει να πάει σε όσους αδυνατούν να διαχωρίσουν το φλερτ από την παρενόχληση. Πρέπει να πάει σε αυτούς που απέναντι σε βιασμένες ψυχές και κορμιά αναζητούν ευκαιρίες να ξεθάψουν την καριέρα τους. Σε αυτόν που δεν μπορεί να παραδεχτεί το λάθος του και να ζητήσει μια συγγνώμη», προσθέτει.
«Άκουσα ότι ένας άνθρωπος που φέρεται να έχει καταγγελθεί για όλα αυτά, θα αποταθεί σε κλινική απεξάρτησης από το σεξ. Εδώ κολλάει το “γιατί τώρα”; Γιατί δεν αποτάθηκε στην κλινική όταν ένιωσε την πρώτη ορμή; Μετά τον πρώτο βιασμό; Μετά τον δεύτερο, τον τρίτο. Γιατί τώρα; Αυτό δεν είναι ανθρωποφαγία. Τώρα είναι η στιγμή», τονίζει με νόημα, καταλήγοντας:
«Αγαπάμε τη Δικαιοσύνη αλλά φτιάχτηκε από ανθρώπους και είναι ατελής. Με αγάπη προς όλους θα αλλάξουμε τα κακώς κείμενα παντού. Ο σκηνοθέτης που τραυματίζει τον ηθοποιό δεν είναι σκηνοθέτης, είναι οπερατέρ. Και τότε η τέχνη χρησιμοποιεί το ψέμα για να πει μια αλήθεια».
