Ομολογώ πως το έκανα κι εγώ το λάθος. Και ίσως αυτό το κείμενο να είναι και μία δημόσια συγγνώμη. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, την σήκωνε την πλάκα και το τρολάρισμα. Αν το έβλεπα σήμερα για πρώτη φορά, πάλι το ίδιο θα έκανα. Και ας ζητάω συγγνώμη, τώρα.

Γράφει ο Νίκος Δεμισιώτης

Πολιτικά ήταν λάθος. Αλλά, που να πάρει, το χρειαζόμαστε το χιούμορ και το γέλιο, ειδικά με τα όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ με τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ.

Δεν ξέρω αν το επικοινωνιακό του επιτελείο (;) το πήρε χαμπάρι και απλά το άφησε να συμβεί γιατί, ως γνωστόν, κακή διαφήμιση δεν υπάρχει ή αν όλοι μαζί χτυπούσαν το κεφάλι τους στον τοίχο, όταν κατάλαβαν την γκάφα, αλλά παραμένει δεδομένο πως κάθε ρωγμή στην καθωσπρέπει εικόνα των συγκεκριμένων ανθρώπων είναι για καλό. Οποιοδήποτε τσαλάκωμα είναι όχι απλά αναγκαίο αλλά και χρήσιμο.

Αλλά. Υπάρχει ένα μεγάλο αλλά.

Όπως έχει αποδείξει η πολλή πρόσφατη ιστορία αυτού του τόπου ο ρατσισμός και ο φασισμός δεν είναι κάτι που πρέπει να υποτιμάς και κυρίως να γελάς μαζί του. Είναι επικίνδυνος και κοστίζει σε ζωές.

Κάπως έτσι είχαν ξεκινήσει όλα πριν από μερικά χρόνια, όταν (για να θυμίσω) όλοι σπάγαμε πλάκα και κάναμε τον σχετικό χαβαλέ με το όχι και τόσο… άριο χρώμα δέρματος του επίσης υπόδικου Ν. Μιχαλολιάκου.

Και όσο καιρό εμείς σπάγαμε πλάκα, αυτοί ανέβαζαν τα ποσοστά τους. Και όσο καιρό εμείς τους χλευάζαμε αυτοί έφτιαχναν το ένα μετά το άλλο τα τάγματα εφόδου.

Τα αποτελέσματα γνωστά και αιματηρά. Το αίμα έβαψε τα πεζοδρόμια από τα οποία περνούσαν.

Δυστυχώς, όσο ωραία κι αν είναι η πλάκα και τα τρολαρίσματα, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια νέα (επικίνδυνη) πραγματικότητα.

Η Χρυσή Αυγή από εκεί που λίγο έλειψε να βρεθεί μέχρι και αξιωματική αντιπολίτευση, κατέρρευσε δημοσκοπικά (υπό το βάρος των αποκαλύψεων και της βαριάς δικογραφίας, αλλά και το φόβο της επικείμενης απόφασης του δικαστηρίου) και στο εσωτερικό της άρχισαν τα αλληλοφαγώματα.

Το ένα μετά το άλλο τα πάλαι ποτέ πρωτοπαλίκαρα του Μιχαλολιάκου πήδηξαν από το καράβι και αυτό που ουσιαστικά επιχειρούν σήμερα είναι να καταφέρουν, να αρπάξουν ένα κομμάτι από την πίτα που λέγεται «ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής».

Ο στόχος προφανής: Να κερδίσουν πάλι εκλογική δυναμική, να καταφέρουν να μπουν στη βουλή και βέβαια να αποκτήσουν εκ νέου πρόσβαση στην κρατική χρηματοδότηση. Να γίνει, δηλαδή, νεοναζιστικό μόρφωμα στη θέση του νεοναζιστικού μορφώματος.

Είναι παντελώς αδιάφορο το προσωπείο που θα παρουσιάσει ο Κασιδιάρης για να ξεγελάσει όσους θέλουν να ξεγελαστούν. Το τατουάζ με τη σβάστικα στο μπράτσο δεν πρόκειται να σβήσει.

Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει καθόλου αν στην αρχή το παίξει «σοβαρή Χρυσή Αυγή». Το θέμα είναι πως ο λόγος του και οι πράξεις του θα παραμείνουν το ίδιο δηλητηριώδεις όπως και τα προηγούμενα χρόνια.

Υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος το γέλιο να μας βγει ξινό. Να αποπροσανατολιστούμε και να κλείσουμε τα μάτια μπροστά στο επερχόμενο πισωγύρισμα που μόνο νέα δάκρυα και νέο πόνο μπορεί να μας χαρίσει.

Οπότε ας τελειώσουμε γρήγορα- γρήγορα με τα αστειάκια και τα τρολαρίσματα γιατί η επόμενη ημέρα είναι ήδη εδώ και απαιτεί από όλους σοβαρότητα και ύψιστη επαγρύπνηση. Το χρωστάμε στη μνήμη του Παύλου.