«Τι απέγινε η Μπέημπι Τζέην;» στο Θέατρο Σφενδόνη

Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr

07·12·2017 15:49

Το 1962 ο Ρόμπερτ Ολντριτς γύρισε την ταινία τρόμου «Τι απέγινε η Μπέημπι Τζέην;» βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Χένρι Φάρελ, με πρωταγωνίστριες τις Μπέτι Ντέιβις και Τζόαν Κρόφορντ.

Γράφει η Χαρά Κιούση

Η ταινία που βραβεύτηκε για τα κοστούμια της Νόρμα Κορς, ήταν υποψήφια για Oscar Α’ Γυναικείου ρόλου – Μπέτι Ντέιβις και Oscar Β’ Ανδρικού ρόλου Βικτορ Μπουόνο.

Σίγουρα οι δυο μισητές αντίπαλοι προσέδωσαν τα μέγιστα στην αντιπάθεια των δυο «αδελφών» τις οποίες υποδύονταν. Τ έργο με την καλοδουλεμένη μετάφραση του Αντώνη Γαλέου και την σχολαστική δραματουργική επιμέλεια του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη και Δανάης Παπουτσή ανέβηκε στη σκηνή του θεάτρου.

Η Ρούλα Πατεράκη και η Μπέτυ Λιβανού για πρώτη φορά μαζί στη σκηνή, συγκινούν και εντυπωσιάζουν με τις εξαιρετικές ερμηνείες δυο απαιτητικών ρόλων. Η Μπέημπι Τζέην Χάτσον και η Μπλανς Χάτσον συγκατοικούν σε μια ερειπωμένη έπαυλη, κληρονομιά από τον πατέρα τους, στο Χόλυγουντ.

Η σχέση τους φαρμακωμένη παιδιόθεν από ζήλιες, διεκδικήσεις και αντιπαλότητες επιδεινώνεται μετά το ατύχημα που καθήλωσε σε αναπηρική καρέκλα την Μπλανς. Η Μπέημπι Τζέην υπήρξε παιδί θαύμα και αστέρι της επιθεώρησης. Μια νεανική επιτυχία που έσβησε στην ενηλικίωσή της και συντηρεί με αναμνήσεις το υπόλοιπο της ζωής της.

Η Μπλανς μεγάλο αστέρι του Χόλυγουντ που αναγκάστηκε να αποσυρθεί στις μεγάλες της δόξες λόγω του ατυχήματος, είναι υποχρεωμένη να δέχεται τις περιποιήσεις της αδελφής της.

Η Μπέημπι Τζέην όμως σιγά-σιγά τρελαίνεται, κάνει δύσκολη τη ζωή της αδελφής της και όταν μαθαίνει πως εκείνη προσπαθεί να πουλήσει το σπίτι και να την κλείσει σε ψυχιατρική κλινική, καταστρώνει ένα σχέδιο για να την εξοντώσει. Το θέμα της παράστασης εξακολουθεί να ενδιαφέρει την εποχή μας, που κατακλύζεται από δημοσιότητες της showbiz.

Οι ίδιες ψυχοπαθολογίες, επαρμένες περσόνες που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στη στέρηση της φήμης, της λάμψης και στα προβλήματα της οικονομικής δυσπραγίας, καθώς και οι αμέτρητες μπεμπέκες – barby που μας ξαφνιάζουν, μας αφορούν και μάλιστα πολύ. Η σκηνοθεσία του Α. Παπαθεοχάρη, εκμεταλλευόμενη την άπλα του σκηνικού χώρου με το δεύτερο μικρό επίπεδο εξασφαλίζει το gestus. Την απαιτούμενη ελάχιστη ασυνέχεια στο ρόλο και στην ερμηνεία της ηθοποιού, με τους σχεδιασμένους επιβραδυμένους ρυθμούς.

Η Ρούλα Πατεράκη ως Μπέημπι Τζέην διαθέτει υποκριτικά την παράξενη κι’ αλλόκοτη φυσιογνωμία της ηρωίδας. Το ατιθάσευτο ταλέντο της επιστρατεύει ψυχοπαθολογικό φασισμό και σαδισμό στην καθημερινότητά της. Αδίστακτη, κυνική, ωμή, ψυχρή, βάναυση, ύπουλη κι’ επικίνδυνη, κυριευμένη από εκδικητική παράνοια στοχεύει στην εξόντωση της αδελφής της.

Ψυχικά άκαμπτη και αδιαπραγμάτευτη στα παρακαλετά της με μια απρόσωπη επιλογή λέξεων «σκρόφα» και μόνο σε στιγμές φόβου και πανικού θα την αποκαλέσει με το όνομά της. Η συναισθηματική αδράνεια και η κακότητα που την κάνει να ευχαριστιέται από την ανημποριά της αδελφής της, μεταπίπτει σε λιγοστές εκφράσεις συμπάθειας στο πρόσωπό της.

Θύμα και θύτης η ίδια, ένα φάντασμα της παιδικής της ηλικίας που διεκδικεί όλη της την ύπαρξη, η ευνοούμενη κούκλα του μπαμπά θαυμαστή, παρών-απών στη σκοτεινή ζωή της. Μια ζωή που μέσα στην παράνοιά της θα αποπειραθεί να ξαναζήσει με τρόπο εφιαλτικό. Ο άνεργος πιανίστας (τον υποδύεται με μέτρο ο Αλέξης Διαμαντής) θα δώσει μια μικρή αναλαμπή της μαγείας που την περικλείει με το τραγούδι «My heart belongs to daddy».

Η Μπέτυ Λιβανού ως ανάπηρη Μπλανς διατηρεί ερμηνευτικά τους φινετσάτους τρόπους και την γλυκιά πονεμένη ομορφιά της ντίβας. Παίζει με την υποχωρητική τακτική της λογικής, με την αδυναμία του εξαρτώμενου και ανήμπορου ατόμου, με την ικετευτική, υποταγμένη αντίσταση του ανθρώπου που δεν έχει άλλη επιλογή. Ταπεινωμένη, ανίκανη να αυτοσυντηρηθεί, εξουδετερωμένη από το ίδιο της το ψέμα. Ωσότου αποφασισμένη να κάνει την έξοδο, από την πραγματική και την υπαρξιακή της φυλακή βρει τη λύτρωση.

Οι καλές ερμηνείες της Πηνελόπη Μαρκοπούλου και της Νεκταρίας Γιαννουδάκη ολοκληρώνουν τη σκηνική λειτουργία. Όμορφα κοστούμια με ύφος εποχής, πειστική η μεταμφίεση της Ρούλας Πατεράκη με τις ξανθές μπούκλες και το κουκλίστικο φόρεμα και η πρωτότυπη μουσική του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου με τις ψυχολογικές εκδοχές της. Η παράσταση «με το βιτριολικό χιούμορ της» σε μια εποχή με την αναπηρία μέσα μας και έξω μας, συγκινεί και προβληματίζει με την αλληλεξάρτηση των ηρωίδων, την ασυνεννοησία και τα συναισθήματα μίσους που προκαλούν ρήγματα στις σχέσεις τους.