Σήμερα είναι 1η Σεπτεμβρίου και οι περισσότεροι έχουν ήδη επιστρέψει από τις καλοκαιρινές τους διακοπές, με τα γραφεία να γεμίζουν ξανά και τις πόλεις να βρίσκουν τον ρυθμό τους. Μέσα σε αυτή τη μετάβαση, πάντα εμφανίζεται μια ατάκα που μοιάζει αθώα, αλλά αφήνει μια πικρή γεύση: «Καλό χειμώνα».
Είναι αναμενόμενο να σου έρχεται ένα σφίξιμο στο στομάχι όταν την ακούς. Ακόμα κι αν δεν είσαι μανιώδης λάτρης του καλοκαιριού, η συγκεκριμένη ευχή ακούγεται σαν προαναγγελία σκοτεινών ημερών. Σαν να σου λέει κάποιος με μισό χαμόγελο: «Ξεκουράστηκες; Ωραία, τώρα ήρθε η ώρα να ταλαιπωρηθείς ξανά». Έχει μέσα της κάτι το εκδικητικό, μια υπενθύμιση ότι η ξεγνοιασιά τελείωσε και σε περιμένει μια μεγάλη περίοδος ρουτίνας και υποχρεώσεων. Σαν να χαίρονται που τελείωσε το καλοκαίρι σου.
Και το πιο αστείο; Ο χειμώνας δεν ξεκινάει καν τώρα. Ούτε φθινόπωρο δεν έχουμε επίσημα, μπαίνει στις 22 Σεπτεμβρίου. Ο δε χειμώνας αργεί μέχρι τις 21 Δεκεμβρίου. Δηλαδή έχεις μπροστά σου σχεδόν τέσσερις μήνες γεμάτους ήλιο, καφέδες σε πεζοδρόμια, βόλτες χωρίς μπουφάν, κι έρχεται ο άλλος να σου μαυρίσει τη διάθεση από σήμερα. Έχουμε λοιπόν αρκετό δρόμο μπροστά μας μέχρι να μιλήσουμε για χειμώνα.
Και ύστερα υπάρχει κι άλλη περίεργη ευχή: το «καλό αποκαλόκαιρο». Μα τι είναι το αποκαλόκαιρο; Σαν να λες: «Ούτε καλοκαίρι ούτε φθινόπωρο, κάτι στη μέση, δες το όπως θες». Ένα υβρίδιο ευχής, που δεν ξέρεις αν πρέπει να χαρείς ή να λυπηθείς.
Ίσως, λοιπόν, να χρειάζεται να βρούμε κάτι πιο ανθρώπινο. Ένα «καλώς σας βρήκαμε» σε όσους ξανασυναντάμε μετά τις διακοπές. Ένα «καλή συνέχεια» που δεν σε ρίχνει κατευθείαν στη μαυρίλα του χειμώνα. Ακόμα κι ένα «καλές βόλτες» όσο κρατάει ο καιρός. Οτιδήποτε άλλο, αρκεί να μην προεξοφλεί χιόνια και παγωνιές από την πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη.
Γιατί η ζωή είναι αρκετά δύσκολη από μόνη της. Δεν χρειάζεται να μας το θυμίζει κι ο διπλανός στο ασανσέρ με το «καλό χειμώνα».
