Το να χάσεις το κεφάλι σου ισοδυναμεί πάντα με θανατική καταδίκη.
Ή τουλάχιστον έτσι μας έχουν πει!
Ο αποκεφαλισμός υπάρχει εξάλλου εδώ και αιώνες ως μέθοδος εφαρμογής της θανατικής ποινής, κι αυτό γιατί συνήθως σημαίνει το οριστικό τέλος του κακοποιού.
Και λέμε συνήθως μιας και τα πράγματα ούτε εδώ είναι απόλυτα, καθώς η μεταθανάτια ζωή έχει φαίνεται τον τρόπο της να εισβάλει στο εύτακτο σύμπαν μας, φέρνοντας τα πάνω κάτω στην επικράτεια του φυσιολογικού.
Υπάρχουν λοιπόν περιπτώσεις, μερικές μάλιστα ιστορικές, που υποδεικνύουν ότι ο αποκεφαλισμός δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και άμεσο θάνατο. Κι αν μιλάμε μόλις για λίγα δευτερόλεπτα, αυτά είναι ωστόσο ικανά να σου χαρίσουν μια απαράμιλλη εμπειρία του πώς είναι να ζεις με ακέφαλο σώμα…
Charlotte Corday
Η Γαλλική Επανάσταση είδε πολλές αιματοχυσίες, με τα κεφάλια να κόβονται πιο γρήγορα και μαζικά και από στάχια ακόμα! Η Charlotte Corday λοιπόν, μια νεαρή ευγενικής καταγωγής, προοριζόταν να χάσει το κεφάλι της στην γκιλοτίνα, δολοφόνος καθώς ήταν του ιακωβίνου πολιτικού Ζαν-Πιερ Μαρά από τις 13 Ιουλίου 1793. Τέσσερις μέρες λοιπόν αργότερα η δολοφόνος οδηγούταν στη λαιμητόμο, με την ίδια να δέχεται τη μοίρα της αγέρωχα και ατάραχα. Όταν λοιπόν το κεφάλι της αποκολλήθηκε από το σώμα, ο δήμιος το έπιασε από τα μαλλιά για να το επιδείξει με καμάρι στο φιλοθεάμον κοινό. Ο δήμιος χαστούκισε μάλιστα το κεφάλι στα μάγουλα, με τον όχλο να τρομοκρατείται όχι μόνο από την ασεβή πράξη, αλλά κυρίως γιατί το κεφάλι της Corday κοκκίνισε από την προσβολή! Και όπως το ήθελαν και οι δημοσιογράφοι της εποχής, το κεφάλι «επέδειξε μια τελευταία εντύπωση μετριοφροσύνης και σεμνότητας»!
Henri Languille
Το καλοκαιρινό πρωινό του 1905 έμελλε να είναι το τελευταίο για τον καταδικασμένο σε θάνατο δολοφόνο Henri Languille, τα εγκλήματα του οποίου σφράγισαν τη μοίρα του στην γκιλοτίνα. Το πρωινό ήταν όμως σημαντικό και για τον γιατρό Gabriel Beaurieux, πανέτοιμος καθώς ήταν να εκτελέσει το πείραμά του, που όπως όλοι καταλαβαίνουμε περιλάμβανε τον φουκαρά τον εγκληματία. Ο Beauriex προσήλθε στη δημόσια θανάτωση και κατέγραψε λεπτομερώς τις παρατηρήσεις του: αρχικά, τα χείλη και τα τσίνορα του αποκεφαλισμένου κινήθηκαν σπασμωδικά για μερικά δευτερόλεπτα. Όταν τελικά το κεφάλι του Languille καταλάγιασε, ο δρ Beaurieux φώναξε δυνατά το όνομά του, κάνοντας τις βλεφαρίδες του νεκρού να ανοιγοκλείσουν για άλλη μια φορά. Χωρίς σπασμωδικές κινήσεις τώρα, τα μάτια του αποκεφαλισμένου καρφώθηκαν στον γιατρό! Λίγες στιγμές αργότερα, όταν τα μάτια του έρμου του φονιά έκλεισαν και πάλι, ο Beaurieux τον ξαναφώναξε και το ίδιο πράγμα συνέβη ξανά και ξανά. Την τέταρτη φορά όμως ο Languille δεν του έκανε το χατίρι, κάτι που ανάγκασε τον γιατρό να παραδεχτεί ότι το υποκείμενο του πειράματός του ήταν πια νεκρό…
Φίλος άγνωστου βετεράνου
Ήταν Ιούνιος του 1989 όταν βετεράνος του Αμερικανικού Στρατού επέβαινε σε ταξί με τον κολλητό του. Το αμάξι καρφώθηκε πάνω σε φορτηγό και ο βετεράνος εγκλωβίστηκε στα συντρίμμια, αν και η μοίρα του φίλου του ήταν σαφώς χειρότερη: ο άτυχος άντρας αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του κειτόταν δίπλα στον βετεράνο. Το στόμα του όμως δεν έλεγε να κλείσει, βήχοντας κάποιες φορές και παίρνοντας ανάσα με σχετική δυσκολία! Όσο για τα μάτια του προσώπου, που είχε την έκφραση του τρόμου -σύμφωνα πάντα με τις διηγήσεις του βετεράνου-, περιηγήθηκαν πρώτα στον βετεράνο, μετά στο ακέφαλο σώμα του, πριν κλείσουν τελικά για πάντα…
Αντουάν Λαβουαζιέ
Ο περίφημος χημικός Λαβουαζιέ, ένας από τους κορυφαίους γάλλους επιστήμονες όλων των εποχών, έζησε στην αιματοβαμμένη εποχή της Γαλλικής Επανάστασης και ακόμα χειρότερα, ήταν ευκατάστατος αριστοκράτης! Και σαν να μην έφταναν αυτά, ήταν επενδυτής σε μια ιδιωτική φίρμα που εισέπραττε φόρους και κατάφερε να τσακωθεί και με τον Μαρά, κάνοντας την επίσκεψή του στην γκιλοτίνα σίγουρο πράγμα. Ο Λαβουαζιέ εκτελέστηκε πράγματι στις 8 Μαΐου 1794, όντας όμως επιστήμονας μέχρι την τελευταία στιγμή, κατάφερε να συμμετάσχει σε άλλο ένα πείραμα, αυτή τη φορά με τον θάνατό του. Υποσχέθηκε λοιπόν σε μαθητή του ότι μετά την καρατόμησή του θα συνέχιζε να ανοιγοκλείνει τα μάτια του, όσο είχε ακόμα τις αισθήσεις του. Ο μαθητής και φίλος του παρατήρησε λοιπόν καλά το κεφάλι του διαπρεπούς επιστήμονα καθώς αποχωριζόταν από το σώμα, και έμεινε έκπληκτος όταν ο ασώματος Λαβουαζιέ ανοιγόκλεινε τα μάτια του για 15 ολόκληρα δευτερόλεπτα μετά τη λαιμητόμο…
Dietz von Schaumburg
Ήταν το 1636 όταν ένας κάποιος Dietz von Schaumburg και οι τέσσερις σωματοφύλακές του καταδικάζονταν σε θάνατο για την αποτυχημένη εξέγερση που υποκίνησαν κατά του βασιλιά της Βαυαρίας, Λουδοβίκου. Κατά τη συνήθεια της εποχής, ο Schaumburg ζήτησε ως τελευταία επιθυμία κάτι αρκετά ασυνήθιστο: ήθελε τους 4 συντρόφους του να σχηματίσουν μια γραμμή, μένοντας ο ένας σε απόσταση 8 βημάτων από τον άλλο. Είπε τότε στον βασιλιά ότι θα έτρεχε αποκεφαλισμένος δίπλα στους σωματοφύλακές του και όσους κατάφερνε να περάσει με το ακέφαλο σώμα του, αυτοί όφειλαν να λάβουν χάρη από τον Λουδοβίκο. Ο βασιλιάς δέχτηκε το παράξενο στοίχημα και ο Schaumburg έσκυψε ευλαβικά περιμένοντας το μοιραίο. Αμέσως μόλις αποκολλήθηκε το κεφάλι από το σώμα, ο άντρας σηκώθηκε και άρχισε να προσπερνά τρέχοντας τους αποσβολωμένους ακολούθους του! Κατέρρευσε μάλιστα μόνο όταν πέρασε και τον τελευταίο της κουστωδίας, μην αφήνοντας στον βασιλιά κανένα περιθώριο παρά να απελευθερώσει τους καταδικασμένους μισθοφόρους…
Εχθρός του λοχαγού T. Mulvane
Ήταν τον 19ο αιώνα όταν ο βρετανός διοικητής, επικεφαλής δύναμης στην Ινδία, σκοτώθηκε στη μάχη. Κι αυτό θα ήταν όλο, αν ζούσαμε σε έναν κόσμο απόλυτα φυσιολογικό. Γιατί βλέπετε ο Mulvane μαχόταν σώμα με σώμα με έναν εχθρό κατά την εισβολή στο Φρούριο Amara και όλα έδειχναν υπέρ του: είχε μόλις αποκεφαλίσει τον αντίπαλο, θεωρώντας πως η νίκη ήταν στο τσεπάκι του. Έλα όμως που ο ακέφαλος εχθρός δεν είχε πει την τελευταία του λέξη, παρά το κομμένο του κεφάλι! Άρπαξε έτσι το τουφέκι του, στόχευσε(!) τον λοχαγό και τράβηξε κατόπιν τη σκανδάλη, με τη σφαίρα να βρίσκει τον Mulvane στην καρδιά. Κι έτσι η μονομαχία ανακηρύχθηκε ισοπαλία, παρά το διαφαινόμενο προβάδισμα του λοχαγού, όταν αποκεφάλισε τον αντίπαλό του!
Ανώνυμος συλλέκτης μανιταριών
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας ρώσος συλλέκτης μανιταριών που μάζευε όπως και κάθε άλλη μέρα τους αγαπημένους του μύκητες. Εκείνη όμως τη φορά ο άντρας πάτησε ξεχασμένη νάρκη και, σύμφωνα με τη μαρτυρία του δημοσιογράφου Igor Kaufman που τον ακολουθούσε, το κεφάλι του έγινε μικρά μικρά κομματάκια. Ο συλλέκτης μανιταριών δεν ήταν όμως έτοιμος να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, όχι ακόμα τουλάχιστον: αφού περιηγήθηκε για λίγο ακέφαλος, κατάφερε μέχρι και στενή γέφυρα να διασχίσει στον ύστατο αυτό περίπατό του, πριν υποταχθεί τελικά στο φυσικό πεπρωμένο…
Anne Boleyn
Όλοι γνωρίζουμε την τραγική ιστορία της βασίλισσας Anne Boleyn, συζύγου του βρετανού μονάρχη Ερρίκου Η’, ο οποίος όταν τη βαρέθηκε έπειτα από μόλις τρία χρόνια κοινής συζυγικής ζωής, την κατηγόρησε για αιμομιξία, μοιχεία, μαγεία και προδοσία, καταδικάζοντάς τη με συνοπτικές διαδικασίες σε θάνατο. Το πρωινό λοιπόν της 19ης Μαΐου έμελλε να είναι το τελευταίο της κυρίας, για την εκτέλεση της οποίας μάλιστα επιστρατεύτηκε διαβόητος δήμιος από τη Γαλλία, ο οποίος συνήθιζε να καρατομεί τα θύματά του με σπαθί και όχι τσεκούρι, που ήταν και η πεπατημένη της εποχής. Η Anne ανέβηκε λοιπόν στο ικρίωμα, εκφώνησε τα τελευταία της λόγια και κατόπιν έχασε αγέρωχα το κεφάλι της. Κι όταν ο δήμιος το σήκωσε για να το απολαύσει το πλήθος, όλοι παρατήρησαν τα χείλη της βασίλισσας να σιγομουρμουρίζουν τις προσευχές που έλεγε πριν από τον αποκεφαλισμό…
Ανώνυμος σοβιετικός υπολοχαγός
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν άλλη μια αιματοβαμμένη περίοδος της ανθρωπότητας, γεμάτη από περίεργα και φρικιαστικά σκηνικά, αν και το περιστατικό που διηγήθηκε ο Σοβιετικός Boris Luchkin δεν ήταν από αυτά που θα περίμενε κανείς. Ο Luchkin ήταν αξιωματικός του Κόκκινου Στρατού, όταν μια μυστική αποστολή του θα τον έφερνε πίσω από τις γραμμές του εχθρού, με το γεγονός να χαράσσεται έκτοτε στη μνήμη του. Ο υπολοχαγός της ομάδας του λοιπόν πάτησε σε νάρκη, με την έκρηξη να του παίρνει το μεγαλύτερο μέρος του κρανίου του. Όχι και τίποτα φοβερό δηλαδή, καθώς ο αξιωματικός ξεκούμπωσε τότε τη στολή του, πλησίασε τον Luchkin και του παρέδωσε έναν χάρτη που έκρυβε στην εσωτερική τσέπη και ο οποίος ήταν απαραίτητος για την αποστολή τους! Μόνο τότε παραδόθηκε στον θάνατο…
Εκτός συναγωνισμού: Μάικ, το ακέφαλο κοτόπουλο
Εδώ τα πράγματα γίνονται υπερφυσικά! Γνωρίστε τον Μάικ, το κοτόπουλο που αποφάσισε να μην αφήσει το ενοχλητικό γεγονός ότι έχασε το κεφάλι να του χαλάσει την καθημερινότητά του! Το κοτόπουλο ζούσε που λέτε μια σχετικά φυσιολογική ζωή για κότα, μέχρι τις 10 Οκτωβρίου 1945 τουλάχιστον, όταν η οικογένεια Olsen αποφάσισε να το εντάξει στο μενού της ημέρας: ο μπαμπάς Όλσεν του έκοψε το κεφάλι, αν και το κοτόπουλο δεν θα έμπαινε στο φούρνο! Ο Μάικ σηκώθηκε και συνέχισε να κάνει ό,τι κάνουν τα κοτόπουλα σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα. Η οικογένεια αποφάσισε τότε να του χαρίσει τη ζωή (εδώ του την είχε χαρίσει η Φύση δηλαδή!) και τον κράτησε κοντά της, ταΐζοντάς τον με προσοχή με το σταγονόμετρο. Ο Μάικ έγινε μεγάλη διασημότητα στις ΗΠΑ και σύντομα θα όργωνε όλη την αμερικανική επικράτεια. Έζησε 18 μήνες μετά τον αποκεφαλισμό του και έφυγε από τη ζωή σε ξενοδοχείο της Αριζόνα, όπου και διέμενε για τις ανάγκες της περιοδείας του…
