Ο εφευρέτης Μαξ Τέιλορ το 1949 είχε βρει τη λύση σε όσους ήθελαν να κολυμπήσουν ανενόχλητοι και να παραμείνουν για αρκετή ώρα κάτω από το νερό.
Σχεδίασε μια ελαφριά και φθηνή μάσκα η οποία περιλαμβάνει δύο αερόσακους, ένα για κάθε μάγουλο, που επικοινωνούν με τη μύτη μέσω αεραγωγών. Για την καλύτερη εξερεύνηση των βυθών στις τρύπες των ματιών υπήρχε γυαλί.
Σύμφωνα με τον εφευρέτη ο δύτης παίρνει μια βαθιά αναπνοή όσο είναι ακόμη στην επιφάνεια και όταν είναι κάτω από το νερό αναπνέει μόνο από τη μύτη. Ο αέρας διοχετεύεται στους δύο αερόσακους και από εκεί εισπνέεται ξανά.
Υπάρχει όμως ένα βασικό πρόβλημα σε αυτή την εφεύρεση. Η ανακύκλωση του αέρα δεν μπορεί να διαρκέσει πάνω από ένα λεπτό αφού το οξυγόνο εξαντλείται και αντικαθίσταται από διοξείδιο του άνθρακα.
Τόσος κόπος για το τίποτα.
