Τι κι αν ήταν ένας από τους παγκόσμιους θρύλους της δεκαετίας του ’90; Τι κι αν είχε συμβάλει τα μέγιστα στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της Ιταλίας;
Όλοι θυμούνται τον Ρομπέρτο Μπάτζιο για το χαμένο πέναλτι του μουντιαλικού τελικού, κι αυτό είναι τουλάχιστον άδικο!
Γιατί η «Θεϊκή Αλογοουρά» (Il Divino Codino) έγραψε μια εξαίσια καριέρα τόσο σε τοπικό όσο και διεθνές επίπεδο, φτάνοντας σε απόσταση αναπνοής από την κατάκτηση του απόλυτου τροπαίου!
Για τον Μπάτζιο εξάλλου ο άλλος θρύλος του ποδοσφαίρου, Μισέλ Πλατινί, είχε πει: «Δεν είναι ούτε τυπικό 9άρι ούτε τυπικό 10άρι. Είναι περισσότερο 9,5»! Και βέβαια, όπως συνέβη και με τις σχέσεις του με τις ομάδες που έπαιξε, ο μακροχρόνιος δεσμός του με την Εθνική Ιταλίας ήταν ένα ειδύλλιο αγάπης-μίσους.
Αφού λοιπόν έκανε το ντεμπούτο του με τη «La Nazionale» στην ήττα της Ιταλίας με 1-0 από την Ολλανδία τον Νοέμβριο του 1988 και σκόραρε το πρώτο από τα χαρακτηριστικά του φάουλ-σήματα κατατεθέν έξι μήνες αργότερα κατά της Ουρουγουάης, ο Μπάτζιο ήταν έτοιμος για το Μουντιάλ του 1990 σε εθνικό έδαφος.
Στα δύο πρώτα ματς του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ιταλίας το 1990 έμεινε όμως στον πάγκο, μόνο για μπει τελικά στον τρίτο και τελευταίο αγώνα της φάσης των ομίλων με την Τσεχοσλοβακία και να αφήσει το στίγμα του βαθιά χαραγμένο στην ιστορία του θεσμού: αφού πέρασε μια σειρά τσεχοσλοβάκων αμυντικών, σκόραρε το γκολ του Μουντιάλ και ένα από τα καλύτερα τέρματα των Παγκοσμίων Κυπέλλων!
Ο «Divino Codino» σκόραρε άλλα δύο γκολ για λογαριασμό της Ιταλίας, η οποία περιορίστηκε ωστόσο στην τρίτη θέση, χάνοντας στα ημιτελικά -στη διαδικασία των πέναλτι- από την Αργεντινή. Το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα το πέρασε ωστόσο στον πάγκο, με την απογοήτευσή του να μη μπορεί πλέον να κρυφτεί: «Ο (ιταλός προπονητής) Azeglio Vicini μου είπε ότι έδειχνα κουρασμένος, ήμουν όμως μόνο 23 ετών», θυμάται με πίκρα ο Μπάτζιο, ο οποίος διασκέδασε ωστόσο τις εντυπώσεις σκοράροντας στη νίκη της Ιταλίας με 2-1 κατά της Αγγλίας για την τρίτη θέση του Μουντιάλ…
Ο παίκτης με τη χαρακτηριστικότερη ίσως αλογοουρά της διεθνούς σκηνής άγγιξε τον κολοφώνα της ακμής του στα γήπεδα των ΗΠΑ τέσσερα χρόνια αργότερα: τα δικά του γκολ κατά της Νιγηρίας και της Ισπανίας, αλλά και το απίστευτο one-man-show στο ματς με τη Βουλγαρία, είναι που θα φέρουν τους Ατζούρι στον μεγάλο τελικό με τη Βραζιλία.
Τα προβλήματα με τον τραυματισμό του όμως αναδύθηκαν για άλλη μια φορά και ο ίδιος έπαιξε με παυσίπονα στο ματς, στο οποίο το αστέρι του δεν έλαμψε όπως όλοι θα περίμεναν: μιλάμε για τον μοιραίο αγώνα της Ιταλίας και του Μπάτζιο κάτω από τον καυτό ήλιο της Πασαντίνα.
Έπειτα από δύο ώρες λοιπόν επιφυλακτικού ποδοσφαίρου, ο Μπάτζιο στήνει την μπάλα στη βούλα για το επόμενο πέναλτι της Ιταλίας, με τη Βραζιλία να προηγείται ήδη με 3-2. Ο ίδιος ήξερε ότι αυτό το πέναλτι δεν έπρεπε να χαθεί, κι όμως συνέβη ακριβώς αυτό: «Ήξερα τι έπρεπε να κάνω και η συγκέντρωσή μου ήταν τέλεια», δήλωσε αργότερα, «αλλά ήμουν τόσο κουρασμένος και προσπάθησα να χτυπήσω την μπάλα πολύ δυνατά»…
Ο Μπάτζιο θα είχε ωστόσο καλύτερη τύχη από τη βούλα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1998 στη Γαλλία, στην ισοπαλία με 2-2 με τη Χιλή στη φάση των ομίλων, έχοντας ήδη σερβίρει την μπάλα στον Βιέρι για το εναρκτήριο γκολ του αγώνα. Και με το εύστοχο χτύπημα πέναλτι, γινόταν ο πρώτος ιταλός διεθνής που σκόραρε ποτέ σε τρία συνεχόμενα Παγκόσμια Κύπελλα! Η κατάρα είχε σπάσει…
Ο Μπάτζιο συνέχισε στο Μουντιάλ με την ίδια δυναμική, σκοράροντας το ένατο γκολ του σε Παγκόσμιο Κύπελλο κατά της Αυστρίας. Και βέβαια στη διαδικασία των πέναλτι του προημιτελικού ματς με τη Γαλλία, σκόραρε στο δικό του χτύπημα, αν και η ιταλική κατάρα των χαμένων πέναλτι συνεχίστηκε, αυτή τη φορά με τα πρόσωπα του Albertini και του Luigi di Biagio, κι έτσι η Γαλλία πέταξε έξω τους Ατζούρι…
Ο Μπάτζιο λίγο έλειψε να συμμετάσχει και στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, στα γήπεδα της Ιαπωνίας/Κορέας το 2002, μετρώντας μια εκπληκτική χρονιά με την Μπρέσια. Παρά τη μεγάλη του επιστροφή στην καλή φόρμα όμως, ο ομοσπονδιακός προπονητής Giovanni Trapattoni αγνόησε επιδεικτικά την κοινή γνώμη και τον άφησε έξω από την αποστολή του Μουντιάλ. Και χωρίς το αστέρι στις τάξεις τους, οι Ατζούρι υποκλίθηκαν στην Κορέα ήδη από τη φάση των 16…
