Ως διασημότερος οπαδός της, ο Πάπας Φραγκίσκος δεν γινόταν να μην μιλήσει γι’ αυτούς. Μάλιστα δεν είναι μόνο μία η φορά που αναφέρθηκε στο «Trio d’ oro», την «Χρυσή τριπλέτα» δηλαδή, την κορυφαία γραμμή κρούσης που είδε ποτέ η Σαν Λορένσο. Ειδικά το 1946, οι Αρμάντο Φάρο, Ρενέ Ποντόνι και Ρινάλντο Μαρτίνο σημείωσαν μαζί 90 γκολ σε 30 αγώνες και την έχρισαν με φανταστικό τρόπο πρωταθλήτρια. Ωστόσο, εκεί που τρέλαναν τον ποδοσφαιρικό κόσμο, ήταν όταν το ίδιο καλοκαίρι επισκέφτηκαν την Ευρώπη και δίδαξαν το μοντέλο που θα έπρεπε ν’ ακολουθήσει το παιχνίδι στην ρημαγμένη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Γηραιά ήπειρο. Τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι μάζευαν τα συντρίμμια τους, για να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο, η Αργεντινή ευημερούσε και βίωνε την πιο χρυσή εποχή του τάνγκο. Χάρη και στους μετανάστες, το Μπουένος Αϊρες είχε εξελιχτεί σε ένα χωνευτήρι πολιτισμών και εκεί μεγαλουργούσαν οι συνθέτες της εποχής, μπλέκοντας τους ήχους της νοσταλγίας για τις πατρίδες που άφησαν πίσω, σε συνδυασμό με την μελαγχολία των εμιγκρέδων. Την ίδια άνθιση όμως βίωνε και το ποδόσφαιρο, που κινούταν χορευτικά στους λυπημένους ρυθμούς της ντόπιας μουσικής. Μόνο που στα γήπεδα οι Αργεντινοί ισορροπούσαν, βρίσκοντας χαρά. Και πιο συγκεκριμένα, εκείνα τα χρόνια τους την προσέφερε απλόχερα το «Trio d’ oro», που ζωγράφιζε στο όχι και τόσο καλά συντηρημένο χορτάρι εκείνων των γηπέδων και αποτελούσε το αντίπαλο δέος της θρυλικής «Maquina« της Ρίβερ Πλέιτ. 
Οταν η Σαν Λορένσο έγραφε την ιστορία
Η κορυφαία επιθετική τριπλέτα της «Σικλόν» και μία από τις σπουδαιότερες που είδε ποτέ η Αργεντινή
