Την αναπαράσταση της Ναυμαχίας των Σπετσών τον Σεπτέμβριο του 1822, «Αρμάτα», το γνωστότερο παραδοσιακό έθιμο του νησιού του Σαρωνικού, που συγκεντρώνει κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες και φέτος συμπληρώνει 200 χρόνια, παρακολούθησε η Εριέττα Κούρκουλου μαζί με την οικογένειά της.
Η ακτιβίστρια θέλησε να επισκεφτεί το όμορφο νησί του Σαρωνικού με την οικογένειά της προκειμένου να απολαύσει μια εμπειρία που τις είχε αφήσει θετικές αναμνήσεις από τα παιδικά της χρόνια. Ωστόσο, αυτά που αντίκρισε μόνο θλίψη και αγανάκτηση της προκάλεσαν.
Στο μακροσκελές κείμενο που δημοσίευσε, η Εριέττα Κούρκουλου αναρωτιέται αν θα καταφέρουμε ποτέ να τηρήσουμε τις παραδόσεις μας, χωρίς να επηρεάζουμε αρνητικά το περιβάλλον και τον κόσμο γύρω μας.
«Φέτος, ο Βύρων και εγώ αποφασίσαμε να πάμε στα 200 χρόνια της Αρμάτας, επειδή έχουμε αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, τις οποίες θέλαμε να μοιραστούμε και με τον Νίκο. Αγαπάμε ιδιαίτερα το νησί των Σπετσών, γιατί έχει καταφέρει να κρατήσει τον χαρακτήρα και την ποιότητά του, σε αντίθεση με τόσα άλλα πανέμορφα νησιά – που έχουν ξεπουληθεί κυριολεκτικά και πλέον δεν θυμίζουν σε τίποτα την όμορφη Ελλάδα μας.
Δυστυχώς όμως, η εμπειρία μας από την Αρμάτα ως ενήλικες, διέφερε αρκετά από αυτό που θυμόμασταν ως παιδιά. Ξεκινάμε από τις άμαξες, τις οποίες χρησιμοποιεί ακόμα ο περισσότερος κόσμος για την μετακίνησή του, ενώ δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το περπάτημα στις Σπέτσες – που είναι κυριολεκτικά μια ευθεία. Στους 35 βαθμούς, οικογένειες πέντε και έξι ατόμων, ανέβαιναν χώρις δεύτερη σκέψη στα καρότσια με πλήρη αδιαφορία για το ευφυέστατο ζώο που θα έσερνε όλο αυτό το βάρος μέσα στην ζέστη, για να κάνουν την «βόλτα» τους.
Συνεχίζουμε στο δείπνο που (δεν) φάγαμε στο ιστορικό ξενοδοχείο του Ποσειδωνίου, όπου αντίκρισα για πρώτη φορά εδώ και χρόνια τα κομμένα κεφάλια μικρών γουρουνιών, καθ´ οδόν για να πάρω μια σαλάτα από τον μπουφέ. Δεν ξέρω αν είναι αρνητικό αυτό, μιας και λειτουργεί σαν υπενθύμιση του τι (η μάλλον ποιον) βάζουμε στο πιάτο μας, αλλά για εμένα προσωπικά ήταν πολύ δύσκολο θέαμα.
Τέλος, χθες που κάναμε την τελευταία μας βόλτα πριν αναχωρήσει το καράβι μας για Αθήνα, ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο με τις επιπτώσεις της ιστορικής αυτής εορτής, στην θάλασσα και το περιβάλλον.
Έχοντας αμελήσει την τοποθέτηση ενός κατάλληλου φράγματος γύρω από το πλοίο που καιγόταν, όλα τα καμένα απόβλητα κατέληξαν στον βυθό, μολύνοντας ανεπανόρθωτα τα πανέμορφα νερά του νησιού. Η υπερηφάνεια λοιπόν, που κάποτε αισθανόμασταν για τον αγώνα των προγόνων μας, μετατράπηκε σε ντροπή για το τι κάνουμε εμείς σήμερα. Δεν μπορούμε να διατηρήσουμε άραγε τις παραδόσεις μας, με σεβασμό και αγάπη για τον κόσμο γύρω μας;» έγραψε η Εριέττα Κούρκουλου.
