Φτάσαμε, λοιπόν, στο σημείο που όλοι οι αρμόδιοι φορείς προειδοποιούν πως μέσα στις επόμενες εβδομάδες και σίγουρα μέχρι τις αρχές Απριλίου, το «ξέσπασμα» του κορονοϊού θα αυξήσει δραματικά τα κρούσματα και στην Ελλάδα.
Γράφει ο Νίκος Δεμισιώτης
Ήδη τα πρώτα σημάδια της διασποράς του ιού στην κοινωνία έκαναν την εμφάνισή τους αφού χθες ανακοινώθηκαν τα πρώτα «ορφανά» κρούσματα. Αυτά, δηλαδή, που η ιχνηλάτησή τους οδηγεί στο… άγνωστο.
Πρακτικά αυτό σημαίνει πως ο ιός βρίσκεται εκεί έξω και δεν ελέγχεται πλήρως. Και αυτό το ξέρουν και οι επιστήμονες και το λένε, πλέον, ξεκάθαρα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα το κράτος πήρε κάποιες αποφάσεις. Σκληρές δεν τις λες όταν έχεις να αντιμετωπίσεις κάτι που, τη στιγμή που μιλάμε, γονατίζει τη γειτονική Ιταλία. Ίσως να μπορούσαν να χαρακτηριστούν και χαλαρές, μάλιστα.
Μπορεί, όμως, πάλι αυτό να είναι ένα μήνυμα από την πλευρά της πολιτείας πως «επαγρυπνούμε αλλά δεν πανικοβαλλόμαστε». Ίσως. Μπορεί όταν (και αν) έρθει η ώρα για τα σκληρά μέτρα αυτά να παρθούν.
Κανείς, ωστόσο, δεν μπορεί να στρέψει το βλέμμα του μακριά από το παράλογο. Ποιο είναι αυτό; Πως επιτρέπεται ακόμα στους πιστούς χριστιανούς να λαμβάνουν τη Θεία Κοινωνία από κοινό κουτάλι.
Δικαίωμα του καθενός είναι να πιστεύει όπου και ότι θέλει. Αναφαίρετο, μάλιστα. Αλλά εδώ, πλέον, δεν μιλάμε για κάτι που έχει να κάνει με τα προσωπικά πιστεύω κάποιου αλλά με τον κίνδυνο εξάπλωσης ενός ιού που ειδικά για τους ανθρώπους από 65 ετών και πάνω (η συντριπτική πλειονότητα όσων εκκλησιάζονται, δηλαδή) μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Και ενδεχομένως αν η μεταδοτικότητα του ιού δεν ήταν τέτοια, ή συζήτηση να ήταν διαφορετική. «Αν θέλεις να ρισκάρεις και να ζήσεις επικίνδυνα, δικαίωμά σου»! Τα πράγματα αλλάζουν, όμως, όταν μπορεί να βγεις μέσα από την εκκλησία και να κολλήσεις 10 άτομα και αυτά με τη σειρά τους άλλα 10 ακόμα και πάει λέγοντας.
Είναι το σημείο που το ατομικό επηρεάζει το συλλογικό και άρα τα θρησκευτικά πιστεύω του καθενός μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην προστασία του συνόλου. Δικαίωμα της εκκλησίας, των ιερέων και των πιστών να πιστεύουν ότι θέλουν. Αρκεί αυτό να αφορά αποκλειστικά την κοινότητα τους. Αν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα αυτό να αφορά και όλους τους υπόλοιπους τότε το κράτος πρέπει να λάβει τα απαραίτητα μέτρα… χθες!
Αναρωτιέμαι πόσοι χριστιανοί να έλαβαν τη Θεία Κοινωνία την Κυριακή που μας πέρασε. Θα έβαζα στοίχημα πως σε ολόκληρη την επικράτεια ήταν παραπάνω από 30.000. Ένας αριθμός πάνω κάτω ίδιος, δηλαδή, με όσους θα πήγαιναν την Πέμπτη στο Καραϊσκάκη ή την Κυριακή στην Τούμπα. Και όμως για τα γήπεδα η (ορθή) απόφαση ήταν να γίνουν οι αγώνες κεκλεισμένων των θυρών.
Το ίδιο και με τα σχολεία. Κολλάει ο πατέρας ενός παιδιού του τάδε δημοτικού σχολείου και άμεσα (και επίσης ορθά) μπαίνουν λουκέτα σε όλα τα σχολεία της περιοχής. Με την εκδρομή στους Αγίους Τόπους, ωστόσο, τα πράγματα λειτούργησαν διαφορετικά. Όλοι οι συμμετέχοντες ήταν άνθρωποι της εκκλησίας. Επέστρεψαν στην Ελλάδα, και πριν εκδηλώσουν τα συμπτώματα θα πρόλαβαν να πάνε στην εκκλησία τουλάχιστον μια φορά ακόμα. Για να μη μιλήσουμε για την πιθανότητα να έχουν λάβει τη Θεία Κοινωνία. Κανείς, ωστόσο, δεν σκέφτηκε (; ) το ενδεχόμενο για δύο εβδομάδες να μην λειτουργήσουν οι εκκλησίες σε συγκεκριμένες ενορίες.
Γιατί; Ερωτήθηκαν οι αρμόδιοι επιστήμονες και αποφάνθηκαν πως δεν αποτελεί κίνδυνο για την εξάπλωση του ιού; Αν ρωτήθηκαν και απάντησαν πως όλα βαίνουν καλώς, να βγουν δημόσια και να υποστηρίξουν την άποψή τους που προφανέστατα θα πρέπει να είναι ιατρικά αποδεδειγμένη με βάση τη διεθνή βιβλιογραφία και δεν θα μεταφέρουν απλά τα θρησκευτικά τους πιστεύω.
Επειδή, όμως, κάτι τέτοιο δύσκολα θα έγινε, (ίσα-ίσα, σύμφωνα με πληροφορίες ακριβώς το αντίθετο έχει γίνει με πρώτο τον καθηγητή κ. Ηλία Μόσιαλο) θα πρέπει άμεσα και πριν να είναι αργά η επίσημη πολιτεία να ακουμπήσει ένα ζήτημα που για την ίδια κάνει «τζιζ». Ενδεχομένως να δυσαρεστήσει πολλούς αλλά ο παγκόσμιος συναγερμός που έχει σημάνει της επιβάλλει να δώσει ένα τέλος στον παραλογισμό.
Διότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τα θρησκευτικά πιστεύω ενός ατόμου αλλά με τη δημόσια υγεία και είναι πάρα πολύ εύκολο (παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα) να μετατραπεί η Θεία Κοινωνία σε μια υγειονομική βόμβα. Γιατί δεν μιλάμε για ένα γήπεδο, έναν κινηματογράφο, ένα θέατρο και μια συναυλία αλλά μιλάμε για μια εκκλησία, σε κάθε γειτονιά, σε ολόκληρη τη χώρα.
Σε τελική ανάλυση η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να προστατεύσει όσους δεν πιστεύουν πως αν πλυθείς με αγιασμό θα έχεις απόλυτη προστασία απέναντι στον κορονοϊό, όπως μας ενημέρωσε ο Αμβρόσιος.
