Η σχέση των περισσότερων θεατών και σινεφίλ με τα ριμέικ είναι εκείνη της αγάπης και του μίσους: οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε (δικαίως ή αδίκως) ότι σε ένα ριμέικ δεν υπάρχει μια μέση οδός και ότι είτε θα το λατρέψουμε, είτε θα το σιχαθούμε. Μόνο άσπρο ή μόνο μαύρο όμως δεν υπάρχει στη ζωή (άρα ούτε και στο σινεμά), άρα υπάρχει κάπου να αχνοφαίνεται και λίγο γκρίζο. Και είμαστε σίγουροι ότι αν κάποιος από εμάς κάτσει και ξαναδεί το ριμέικ μιας παλιάς ταινίας, ίσως και να αποφασίσει ότι υπάρχει και… ο τρίτος δρόμος στην απόλαυση ενός φιλμ.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι, ναι, σίγουρα όπως υπάρχουν και πολύ κακά και διόλου τιμητικά, έτσι αντίστοιχα υπάρχουν εκεί έξω και πολύ σημαντικά ριμέικ παλιών ταινιών, ριμέικ από νεότερους σκηνοθέτες οι οποίοι αποφάσισαν να δώσουν μια πιο φρέσκια και σύγχρονη ματιά σε μια, ίσως γερασμένη από τον χρόνο, ρετρό ταινία της δεκαετίας του 1950 ή του 1960. Αυτό ακριβώς επιχειρεί να (δι)ερευνήσει η βρετανίδα κριτικός κινηματογράφου Σιμράν Χανς παρουσιάζοντας στην στήλη της στον βρετανικό Guardian τα 10 αγαπημένα της ριμέικ.

Ανάμεσα στις επιλογές της βρίσκονται σύγχρονα κινηματογραφικά χιτ, όπως το «Ένα αστέρι γεννιέται» ή «Το κορίτσι με το τατουάζ», αλλά και ταινίες 15ετίας και 20ετίας, όπως ο «Πληροφοριοδότης» του Σκορσέζε ή ο «Ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» του Μινγκέλα.

Ας δούμε λοιπόν τα 10 καλύτερα ριμέικ ταινιών της Σίμραν Χανς.

«Ένα αστέρι γεννιέται» (2018)

Η πρώτη ταινία ήταν του Γουίλιαμ Γουέλμαν το 1937, με την Τζάνετ Γκέινορ στον ρόλο της τραγουδίστριας που προσπαθεί να κάνει καριέρα με την βοήθεια ενός «παροπλισμένου» μουσικού, η δεύτερη βερσιόν της με την Τζούντι Γκάρλαντ έγινε τεράστια επιτυχία το 1954, η τρίτη εκδοχή της, το 1976, ήταν η καλύτερη με την Μπάρμπρα Στράιζαντ και τον Κρις Κριστόφερσον, ωστόσο, όπως υποστηρίζει η Χανς, η ταινία της Lady Gaga και του Μπράντλεϊ Κουπέρ «έχει τις καλύτερες μελωδίες και τα καλύτερα τραγούδια από όλες τις προηγούμενες».

«Η μύγα» (1986)

Το b-movie του Κερτ Νόιμαν από το μακρινό 1958 μετατρέπεται σε έναν sci-fi δυστοπικό εφιάλτη δια χειρός του τεράστιου καναδού σκηνοθέτη Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Ένας παθιασμένος, αλλά ημίτρελος επιστήμονας πειραματίζεται με την τηλεμεταφορά ανθρώπων. Η Τζίνα Ντέιβις λάμπει στον ρόλο της δημοσιογράφου που καταγράφει το πείραμα, βλέποντας σταδιακά τον επιστήμονα Τζεφ Γκόλντμπλαμ να μεταμορφώνεται σε μια σιχαμερή και αποτρόπαια μύγα με ανθρώπινες διαστάσεις.

«Το κορίτσι με το τατουάζ» (2011)

Το μπεστ σέλερ του σουηδού συγγραφέα Στιγκ Λάρσον μεταφέρθηκε αρχικά στην μεγάλη οθόνη από τον συμπατριώτη του, Νιλς Αρντεν Οπλεφ το 2009. Δύο χρόνια αργότερα ακολούθησε η «αμερικανοποιημένη» και άκρως χολιγουντιανή εκδοχή της ταινίας σε σκηνοθεσία του μεγάλου Ντέιβιντ Φίντσερ, με πρωταγωνιστές τον Ντάνιελ Κρεγκ και την Ρούνι Μάρα. «Το αμερικανικό ριμέικ είναι πιο ψυχρό και πιο κομψό απο την σουηδική του εκδοχή, με την υπέροχη ηλεκτρονική διασκευή του «Immigrant Song» των Led Zeppelin να ακούγεται στους τίτλους αρχής της ταινίας, ερμηνευόμενη από την Karen O, την τραγουδίστρια των Yeah Yeah Yeahs», επισημαίνει η Χανς.

«CODA: Στον ρυθμό της καρδιάς» (2021)

Η πιο πρόσφατη από τις επιλογές της κριτικού, μια ταινία που κυκλοφόρησε πριν μερικούς μόλις μήνες, έκανε πάταγο και πρόκειται για το αμερικανικό ριμέικ της γαλλικής ταινίας «Οικογένεια Μπελιέ» του Ερίκ Λαρτιγκό, που βγήκε το 2014 με θέμα μια 16χρονη κοπέλα που είναι η μόνη στην οικογένεια κωφών που μεγαλώνει που μπορεί να μιλήσει και ονειρεύεται να γίνει τραγουδίστρια. Όπως ορθώς υποστηρίζει η Χανς, ένα από τα πλεονεκτήματα της ταινίας είναι ότι, σε αντίθεση με το πρωτότυπο, εδώ πραγματικά κωφοί ηθοποιοί ερμηνεύουν τους ρόλους των κωφών συμπρωταγωνιστών της έφηβης.

«Η συμμορία των έντεκα» (2001)

Το Ocean’s Eleven αποτελεί ήδη μια ταινία-μύθο καθώς βάζει κάτω από την ίδια «στέγη» της τα πιο hot ονόματα εκείνης της εποχής. Ο σκηνοθέτης Στίβεν Σόντερμπεργκ παίρνει την ομώνυμη ταινία του Λιούις Μάιλστοουν από το 1960, την περνάει από μια σύγχρονη κινηματογραφική πατίνα και φυσικά χρησιμοποιεί άψογα τον Τζορτζ Κλούνεϊ στο ρόλο του Φρανκ Σινάτρα, τον Ντον Τσιντλ σε εκείνον του Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ και τον Μπραντ Πιτ στο ρόλο του Ντιν Μάρτιν.

«Δίδυμοι μπελάδες» (1998)

Η Disney παίρνει μια από τις δικές της ταινίες του 1961 και την κάνει ακόμη καλύτερη και πιο φιλική στον μέσο θεατή. Στο ριμέικ πρωταγωνιστούν οι Ντένις Κουέιντ και η Λίντσεϊ Λόχαν στο ντεμπούτο της, με την σκηνοθέτιδα Νάνσι Μάγιερς να χρησιμοποιεί με πανούργο και άκρως εφευρετικό τρόπο το σενάριο των δίδυμων αδελφών που αγνοούν η μία την ύπαρξη της άλλης και συναντιούνται για πρώτη φορά σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση.

«Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ» (1999)

Ο Ρενέ Κλεμάν είχε γυρίσει το 1960 το «Γυμνοί στον Ήλιο» με τους Αλέν Ντελόν και Ρόμι Σνάιντερ, και σίγουρα πρόκειται για μια εξαιρετική κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου της Πατρίσια Χάισμιθ, ωστόσο η βερσιόν του Μιγκέλα βάζει στο «καζάνι» περισσότερα στοιχεία όσον αφορά στην (υπαρκτή ή όχι) ομοφυλοφιλία του Τομ Ρίπλεϊ (τον οποίο υποδύεται άψογα ο Ματ Ντέιμον) και την (υπαρκτή ή όχι) επιθυμία του για τον Ντίκι Γκρίνλιφ (τον υποδύεται εξίσου εξαιρετικά ο Τζουντ Λο).

Η υπόθεση Τόμας Κράουν (1999)

Ένα σπουδαίο φιλμ, αυτό του Νόρμαν Τζούισον του 1968, με τον Στιβ ΜακΚουίν να σχεδιάζει την τέλεια ληστεία τράπεζας και την Φέι Ντάναγουέι στο ρόλο της ιδιωτικής ερευνήτριας η οποία έχει αναλάβει να διερευνήσει την υπόθεση για λογαριασμό μιας ασφαλιστικής εταιρείας, δέχεται ένα σύγχρονο κινηματογραφικό «λίφτινγκ» δια χειρός του σκηνοθέτη Τζον ΜακΤίρναν. Εξαιρετικά πειστικός ο Πιρς Μπρόσναν και ακόμη καλύτερη η ερμηνεία της Ρενέ Ρούσο.

«Ο πληροφοριοδότης» (2005)

Ο Μάρτιν Σκορσέζε πήρε το θρίλερ «Σατανικές υποθέσεις» (Χονγκ Κονγκ-2002) και το έκανε «δικό του», όπως λέμε. Φυσικά, όταν στο βασικό σου καστ έχεις τους Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Τζακ Νίκολσον και Ματ Ντέιμον, το ριμέικ σου είναι σχεδόν… καταδικασμένο να σπάσει και ταμεία, όπως και έκανε άλλωστε. Η ταινία κέρδισε τέσσερα Όσκαρ, Καλύτερης Ταινίας, Μοντάζ, Διασκευασμένου Σεναρίου και Σκηνοθεσίας, που ήταν μάλιστα και το πρώτο στην καριέρα του Σκορσέζε.

«Casino Royale» (2006)

Ο Ντάνιελ Κρεγκ στην πρώτη του εμφάνιση ως Τζέιμς Μποντ, επανεφευρίσκει, θα έλεγε κάποιος, τον «007» συνδυάζοντας άψογα τον «παλιό» πράκτορα ιδωμένο μέσα από το σύγχρονο φίλτρο των κατασκοπικών μεθόδων του 21ου αιώνα. «Και είναι, εύκολα, η καλύτερη από τις ταινίες του του Κρεγκ ως Τζέιμς Μποντ», καταλήγει η Χανς.