Ξημερώματα της 24ης Φεβρουαρίου γίναμε θεατές και της τυπικής έναρξης ενός πολέμου. Ξεκίνησε η απαράδεκτη στρατιωτική επέμβαση και εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Γράφει ο Νίκος Παπαναστάσης*

Ωστόσο οι εξελίξεις αυτές δεν αποτέλεσαν “κεραυνό εν αιθρία”. Το εύφλεκτο υλικό συσσωρευόταν σταδιακά εδώ και χρόνια στην περιοχή. Υπήρξε αναμενόμενο αποτέλεσμα της όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, με επίκεντρο πρώτα απ’ όλα τις σφαίρες επιρροής, τα μερίδια των αγορών, τις πρώτες ύλες, τα ενεργειακά σχέδια και τους δρόμους μεταφοράς.

Όσοι σήμερα “πέφτουν απ’ τα σύννεφα” για τις εξελίξεις στην Ουκρανία, είναι συνειδητοί υποκριτές. Ήδη απ’ τον Μάη του 2017, στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλες, ο γ.γ. του ΝΑΤΟ Γ. Στόλτενμπεργκ, περιέγραφε την επιχειρησιακή εικόνα των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων σε επιχειρησιακό και τακτικό επίπεδο στην Ανατολική Ευρώπη, αποκαλύπτοντας τότε ότι το ΝΑΤΟ, ήδη απ’ το 2014, είχε σταδιακά προχωρήσει στη μεγαλύτερη μόνιμη ανάπτυξη δυνάμεών του από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Είχε τριπλασιάσει τη σύνθεση της Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης του ΝΑΤΟ σε 40.000 άνδρες. Είχε συγκροτήσει 8 στρατηγεία στην Ανατολική Ευρώπη. Είχε προωθήσει στις Βαλτικές Χώρες και την Πολωνία 4 πολυεθνικούς Σχηματισμούς Μάχης στις χώρες στην Εσθονία, στη Λετονία στη Λιθουανία και στην Πολωνία.

Σήμερα, με την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, από τη μία βρίσκονται οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, που στηρίζουν την αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, τους παραστρατιωτικούς μηχανισμούς και τις φασιστικές ομάδες της Ουκρανίας, που εδώ και χρόνια προωθούν τις θέσεις τους, με στόχο την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας. Από την άλλη βρίσκεται η Ρωσία, μια καπιταλιστική χώρα, που προωθεί τα δικά της σχέδια καπιταλιστικής ενοποίησης χωρών της πρώην ΕΣΣΔ. Μια χώρα που τα τελευταία χρόνια προχώρησε στην ένταξη της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία, αλλά και πρόσφατα αναγνώρισε την “ανεξαρτησία” των λεγόμενων “Λαϊκών Δημοκρατιών” του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ.

Η σημερινή πολεμική αντιπαράθεση, ενδεχομένως να οδηγήσει σε μια πολεμική σύγκρουση απρόβλεπτων διαστάσεων, με θύματα, για μια ακόμη φορά, τους λαούς των εμπλεκόμενων χωρών και όχι μόνο.

Η Ελλάδα συμμετέχει ενεργά σ’ αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Στόχος της εμπλοκής της είναι η γεωστρατηγική αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης, η συμμετοχή της στο πλιάτσικο και την αναδιανομή της “πίτας”, που όμως γίνεται με νέα εγκλήματα σε βάρος των λαών. Οι ελληνικές κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν στηρίξει όλες τις ΝΑΤΟϊκές αποφάσεις και τα σχέδια που αφορούν τη διεύρυνση αυτού του δολοφονικού οργανισμού και την περικύκλωση της Ρωσίας. Δρομολόγησαν την εγκατάσταση νέων αμερικανοΝΑΤΟϊκών βάσεων στη χώρα, όπως αυτή της Αλεξανδρούπολης που έχει μετατραπεί σε κόμβο μεταφοράς και προώθησης στρατιωτικών δυνάμεων προς την Ανατολική Ευρώπη.

Η χώρα μας γίνεται έτσι “θύτης” άλλων λαών, όμως την ίδια στιγμή μπορεί να γίνει και “θύμα”, αφού αυτόματα γίνεται στόχος πιθανών αντιποίνων.

Η στράτευση σαν λαός και χώρα με τον ένα ή τον άλλο ιμπεριαλιστικό πόλο δεν είναι υπέρ των συμφερόντων του λαού μας. Το δίλημμα δεν είναι ΗΠΑ ή Ρωσία, ΝΑΤΟ ή Ρωσία. Η εργατική-λαϊκή πάλη πρέπει να χαράξει αυτοτελή γραμμή μακριά από όλα τα αστικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Να σταματήσει αμέσως η συμμετοχή και εμπλοκή της Ελλάδας. Να κλείσουν τώρα οι αμερικανοΝΑΤΟϊκές στρατιωτικές βάσεις στη χώρα μας. Να δυναμώσει η πάλη για αποδέσμευση από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του.

* Ο Νίκος Παπαναστάσης είναι Αντισυνταγματάρχης ε.α. και Βουλευτής Ν. Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ