Το 1879 ο 44χρονος τότε Μαρκ Τουέιν ανέβαινε στην εξέδρα μιας λέσχης ανδρών στο Παρίσι, όπου έκανε μια ομιλία με τίτλο «Κάποιες σκέψεις γύρω από την επιστήμη του Αυνανισμού».

Το περιεχόμενο της διάλεξης έγινε τελικά βιβλίο με τίτλο «On Masturbation», το οποίο συμπληρώθηκε με εικονογραφήσεις (χαρακτικά) βικτοριανής αισθητικής.

Φυσικά, εκείνη την εποχή το μήνυμα που ήθελε να μεταδώσει ο Τουέιν «ήταν εξαιρετικά σκανδαλώδες», γράφει η Maria Popova στο brainpickings.org.

Την εποχή του Μεσαίωνα η Καθολική Εκκλησία θεωρούσε τον αυνανισμό θανάσιμο αμάρτημα, που του άξιζε αιώνια καταδίκη.

Στα χρόνια του Τουέιν, η ιατρική είχε αρχίσει πια να κρατά αποστάσεις από τα θρησκευτικά δόγματα. Οι γιατροί ναι μεν δεν υποστήριζαν ότι ο Θεός θα τιμωρούσε με θάνατο εκείνους που κρίνονταν ένοχοι για αυνανισμό, αλλά κήρυτταν με έντονο ύφος τις βλαβερές συνέπειες της αυτοικανοποίηση, ή «αυτο-κακοποίησης», όπως συχνά χαρακτήριζαν τότε τον αυνανισμό.

Ισχυρίζονταν ότι η επικίνδυνη αυτή πρακτική θα είχε ως αποτέλεσμα τον πρόωρο θάνατο, χρησιμοποιώντας τις ίδιες παλιές, ηθικές, θεολογικές κρίσεις.

Οι εφημερίδες της εποχής φιλοξενούσαν συχνά διαφημίσεις για ανδρικές ζώνες αγνότητας, «επιστημονικά» χάπια που άμβλυναν την επιθυμία, ακόμη και μεταλλικούς σφιγκτήρες ειδικά σχεδιασμένους για να… κατευνάζουν οποιοδήποτε «ανεπιθύμητο ενθουσιασμό».

Ένα ιατρικό κείμενο του 1903 αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα για τις αντιλήψεις της εποχής:

«Διδάξτε το γιο σας ότι όταν χειρίζεται ή διεγείρει τα σεξουαλικά του όργανα, υποφέρουν όλα τα μέρη του σώματος. Γι’ αυτό η πράξη λέγεται και αυτο-κακοποίηση. Η αμαρτία είναι φοβερή και στην πραγματικότητα, χειρότερη από το ψέμα ή την κλοπή. Κι αυτό γιατί οι τελευταίες είναι μεν κακές και καταστρέφουν την ψυχή, αλλά η αυτό-κακοποίηση θα καταστρέψει τόσο την ψυχή όσο και το σώμα. Αυτή η απεχθής συνήθεια θέτει τα θεμέλια της κατανάλωσης, της παράλυσης και των καρδιακών παθήσεων. Κάνει πολλά αγόρια να χάνουν το μυαλό τους και άλλους, όταν μεγαλώσουν, τους οδηγεί στην αυτοκτονία».

Ο Τουέιν σατίρισε έντονα τόσο τις κοινωνικές αντιλήψεις γύρω από μια πρακτική τόσο κοινή, αλλά και τόσο καταδικαστέα στην εποχή του, καθώς επίσης και τη θρησκεία από την οποία προέρχονταν αυτές, λέγοντας:

«Όλοι οι σπουδαίοι συγγραφείς, που έχουν καταπιαστεί με θέματα υγείας και ηθικής -τόσο οι αρχαίοι όσο και οι σύγχρονοι- έχουν ασχοληθεί με αυτό το εντυπωσιακό ζήτημα. Αυτό δείχνει τη σπουδαιότητα και τη σημασία του. Κάποιοι από αυτούς τάχθηκαν με τη μία πλευρά και κάποιοι με την αντίθετη.

Ο Όμηρος στην Ιλιάδα αναφέρει με μεγάλο ενθουσιασμό: ‘Δώσε μου αυνανισμό, ή θάνατο’.

Ο Καίσαρας φέρεται να είχε πει: ‘Για τους μοναχικούς είναι μια συντροφιά, για τους εγκαταλελειμμένους ένας φίλος, για τους ηλικιωμένους και ανίκανους ωφέλιμος, ενώ ακόμη κι αυτοί που δεν έχουν ούτε μία δεκάρα είναι πλούσιοι όταν μπορούν να απολαμβάνουν αυτή τη μεγαλοπρεπή… διασκέδαση’.

Ο Ροβινσώνας Κρούσος είχε πει: ‘Δε μπορώ να περιγράψω πόσα χρωστάω σε αυτήν την ευγενική μορφή τέχνης’, ενώ η βασίλισσα Ελισάβετ είχε αναφέρει ότι πρόκειται για ‘το προπύργιο της παρθενίας’.

Ο Cetewayo, ο ήρωας των Ζουλού, υποστήριζε ότι: ‘Ένα τράνταγμα στο χέρι αξίζει όσο δύο… με μια γυναίκα’.

Ο Μιχαήλ Άγγελος είχε πει στον Πάπα Ιούλιο Β΄: ‘Η αυτοαναίρεση είναι ευγενής, η αυτοκαλλιέργεια ευεργετική, η αυτοκυριαρχία γενναία, αλλά σε σχέση με το πραγματικό μεγαλείο της αυτο-κακοποίησης όλα τα παραπάνω είναι φτωχικά’».

Αφού λοιπόν ανέφερε κι άλλα τέτοια φανταστικά αποσπάσματα από τους ιστορικούς υπερασπιστές και πολέμιους του αυνανισμού, ο Τουέιν έφερε ένα ακόμη «χτύπημα», αυτή τη φορά στο χώρο της θρησκείας:

«Ο Δαρβίνος στενοχωρήθηκε επειδή έπρεπε να εγκαταλείψει τη θεωρία του ότι ο πίθηκος ήταν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον άνθρωπο και τα κατώτερα ζώα. Νομίζω ότι βιάστηκε.

Οι πίθηκοι είναι τα μοναδικά ζώα, πέρα από τον άνθρωπο, που ασκούν αυτήν την… επιστήμη του αυνανισμού, επομένως είναι αδέρφια μας. Υπάρχει ένας δεσμός συμπάθειας μεταξύ μας. Βάλτε αυτά τα πανέξυπνα ζώα μπροστά σε κοινό και θα δείτε τι θα κάνουν… θα παρατηρήσετε τις εκστατικές εκφράσεις τους και πόσο μοιάζουν με του ανθρώπου».

Συνεχίζοντας τις αναφορές του για την παράλογη καταδίκη του αυνανισμού ο Τουέιν προσέφερε ακόμη στο ακροατήριό του μερικά «διαγνωστικά κριτήρια» για τον εύκολο εντοπισμό των «ενόχων»:

«Τα σημάδια αυτού του καταστροφικού χόμπι είναι εύκολα ανιχνεύσιμα: διάθεση για φαγητό, ποτό, κάπνισμα, κοινωνικές συναναστροφές, γέλια, αστεία, χυδαίες ιστορίες και κυρίως μια ακόρεστη λαχτάρα για να ζωγραφίζεις.
Τα αποτελέσματα αυτής της κακιάς συνήθειας είναι: απώλεια της μνήμης, του ανδρισμού, της χαράς, της ελπίδας, του χαρακτήρα και… των απογόνων σου».

Καταλήγοντας ο Τουέν ανέφερε: Από όλα τα είδη σεξουαλικής επαφής, αυτή προτείνεται ελάχιστα. Ως τρόπος διασκέδασης είναι πολύ φευγαλέος, ως απασχόληση είναι πολύ κουραστική, ως δημόσια έκθεση δεν βγάζει λεφτά. Είναι ακατάλληλη για το σαλόνι και στις πιο καλλιεργημένες κοινωνίες έχει προ πολλού εξοριστεί…

Έτσι λοιπόν, συμπεραίνοντας, αυτό που έχω να πω είναι το εξής: Αν πρέπει να στοιχηματίσετε τη σεξουαλική σας ζωή… μην παίξετε πολύ το ‘Μοναχικό Χέρι’. Και αν νιώσετε κάποια επαναστατική εξέγερση να… ξεσηκώνει το σύστημά σας… βρείτε κάποιον άλλο τρόπο να το… ανακουφίσετε».