Πριν μερικούς μήνες ήταν η ομάδα που προκαλούσε πάταγο καθώς κατακτούσε έναν τίτλο που σήμαινε πολλά περισσότερα από ένα απλό πρωτάθλημα κόντρα σε αυτή την πανίσχυρη, Παρί Σεν Ζερμέν. Επίσης, τη σεζόν 2016-17 εκτός από την ιστορική κούπα, οι Μονεγάσκοι τρέλαναν την Ευρώπη παρουσιάζοντας το next-big-thing, Κιλιάν Μπαπέ, στην πορεία τους μέχρι τα ημιτελικά του Champions League. Μέσα σε μήνες όμως, από πρωταθλήτρια η Μονακό έχει μετατραπεί σε ένα σύνολο παικτών που δεν μπορεί να τους πάει τίποτα καλά και τίποτα δεν πάει βάσει σχεδίου. Το πλάνο των Μονεγάσκων δεν είναι κάποιο μυστικό. Αγοράζουν πιτσιρικάδες, τους δίνουν χρόνο συμμετοχής, τους βελτιώνουν και στη συνέχεια τους πουλάνε ακριβά. Ακόμα και όταν έδωσαν κάποιους σημαντικούς παίκτες, όπως τον Χάμες Ροδρίγες το 2015, είχαν τον τρόπο να συνεχίσουν στο υψηλότερο επίπεδο και πάντα έχοντας ένα plan B. Ομως το σύστημα αυτό φαίνεται ότι δεν δουλεύει πάντα. Τιέλεμανς, Σοφιάν Ντιόπ, Μ’ Μπουλά και Μούσα Σιλά δεν έχουν καταφέρει να προσφέρουν άμεσα, αντίθετα με ό,τι έκανε ο Κιλιάν Μπαπέ που χωρίς μεγάλη πίεση μπήκε σταδιακά στην ομάδα του 2016-17 και ήταν καθοριστικός για τον τίτλο. Εκτός από τους πιτσιρικάδες όμως, το ρόστερ της Μονακό έχει και παίκτες με εμπειρία. Και όπως είναι εύκολα κατανοητό, αν εκείνοι δεν προσφέρουν με εμφανίσεις την ισορροπία που απαιτείται, τα πράγματα δυσκολεύουν πάρα πολύ. Το πρόβλημα φέτος είναι ότι εκείνοι με τις περισσότερες παραστάσεις, είναι αυτοί που έχουν κάνει τα πιο σοβαρά λάθη. Ο Πολωνός σέντερ-μπακ, Καμίλ Γκλικ, κάθε βδομάδα παίζει με διαφορετικό παρτενέρ αφού ο Ζέμερσον είναι απογοητευτικός, ενώ στα καλά τους δεν είναι ούτε ο πλάγιος μπακ, Τζιμπρίλ Σιντιμπέ, ούτε ο τερματοφύλακας, Ντάνιελ Σούμπασιτς. Ο στόπερ Ράτζι δεν πάει πίσω, ενώ από τη μετριότητα δεν ξεφεύγει ο δημιουργικός μέσος, Γκρενιέ. Πέρα από την απόδοση των προσώπων όμως, σημασία στα αρνητικά αποτελέσματα φαίνεται πως έχει και η επιλογή τους. Ενα θέμα που ταλαιπωρεί πολλά club είναι η σταθερότητα στην 11άδα, το αν δηλαδή αγωνίζονται οι ίδιοι παίκτες και αν παιχνίδι με το παιχνίδι αποκτούν συνοχή. Τις προηγούμενες χρονιές οι Μονεγάσκοι είχαν ένα πλάνο από την προετοιμασία και αυτό ακολουθούσαν, όμως φέτος το 4-4-2 που τους οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος έχει δεχθεί πλήγμα καθώς δεν υπάρχουν οι παίκτες για να το υποστηρίξουν. Ετσι, η ομάδα έχει πάει μέχρι στιγμής με 4-3-3 και όπως δείχνουν τα αποτελέσματα δεν έχει βοηθηθεί από αυτό. Στο τελευταίο ματς ο Ζαρντίμ – που παρουσιάζεται ήδη απολυμένος – δοκίμασε και σχήμα με τρεις στην άμυνα, κάτι που δείχνει ακόμα πιο έντονα ότι ο Πορτογάλος δεν μπόρεσε φέτος να καταλήξει στο σύστημα που πρέπει να παίξει. Σίγουρα οι τραυματισμοί έπαιξαν κάποιο ρόλο, ειδικά αυτοί των Ρόνι Λόπες, Στέβαν Γιόβετιτς, Αλεκσάντρ Γκολόβιν και η Μονακό ελπίζει ότι τα πράγματα μετά τη διακοπή θα είναι εντελώς διαφορετικά. Μέσα σε όλα, η ομάδα του Πριγκηπάτου υπέφερε όλο αυτό το διάστημα και από πρόβλημα στην επίθεση. Οι Μονεγάσκοι μεταμορφώθηκαν από στυγνοί εκτελεστές μέσα στο 2017 σε μια ομάδα που έχει 9 γκολ σε 9 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις το 2018-19. Τα τρία από αυτά έχουν έρθει κόντρα στην Ναντ, όμως στα τρία από τα τέσσερα πιο πρόσφατα ματς δεν κατάφεραν να βρουν τον δρόμο προς τα δίχτυα. Ο Ραδαμέλ Φαλκάο έχει πετύχει τέσσερα τέρματα. Κοντά του όμως, δεν είναι καν κάποιος συμπαίκτης και ειδικά κάποιος από τους πιτσιρικάδες, οι οποίοι παρουσιάζουν έλλειψη αυτοπεποίθησης μπροστά στην αντίπαλη εστία. Κόντρα στην Νιμ, η Μονακό έκανε 16 σουτ, έχασε πολλές καλές ευκαιρίες, όμως απέτυχε να σκοράρει και τελικά έχασε 1-0. Η φόρμα του Φαλκάο δεν είναι ικανή από μόνη της να τραβήξει μπροστά και τους συμπαίκτες του έτσι ώστε να μπορέσουν να ξεμπλοκάρουν επιθετικά. Θα ήταν ίσως άδικο να πάει όλη η ευθύνη στην έλλειψη αντικαταστατών των Φαμπίνιο και Μπακαγιόκο, που αποχώρησαν τα τελευταία δύο χρόνια, όμως όπως αποδεικνύεται, ένας δυνατός άξονας δίνει ισορροπία και κάνει σε μεγάλο βαθμό τη δουλειά. Πηγή: gazzetta.gr