Με την τέταρτη συμφωνία του ο Θεοδωράκης επιδιώκει τη σύζευξη δύο ειδών, της συμφωνίας και της σκηνικής μουσικής για το αρχαίο δράμα. Ο λόγος, ως εξωμουσικό, προγραμματικό στοιχείο υπάρχει ήδη στην Πρώτη συμφωνία (1953) και στις τρεις επόμενες αποκτά φωνή και στίχο. Παράλληλα, από το 1960, όταν γράφει τη μουσική για τις Φοίνισσες, τον απασχολεί το πρόβλημα του βαθμού μελοποίησης του αρχαίου κειμένου. Αυτόν τον πειραματισμό θα προσπαθήσει να μεταδώσει ο Βύρων Φιδετζής στις 8 Ιουλίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Με την ενσωμάτωση των χορικών σε μια συμφωνική μορφή, ο Φιδετζής διευθύνει την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο «θεοδωρακικό» δρόμο που θα μας οδηγήσει στις λυρικές τραγωδίες.