Άνοιξη στην Αθήνα, 2004. Προ Ολυμπιακών Αγώνων, προ κρίσης, προ κρίσης πανικού. Μια «κανονική» Παρασκευή σε ένα γραφείο κάπου στα βόρεια προάστια -γραφείο και υπάλληλος, γραφεία και φίλοι, λίγο πριν το σχόλασμα, πριν το Σαββατοκύριακο, πριν το «τα λέμε» των φίλων-συναδέλφων.
Της Ειρήνης Μιχαλούδη
Και κάπως έτσι, ξέγνοιαστα, ξεκινούν οι τραγωδίες. Συνάδελφος νεκρός από εισρόφηση, έτσι ξαφνικά, απλά σηκώθηκε από την καρέκλα και σωριάστηκε στο έδαφος. Μα πώς; Έτσι απλά; Να ξυπνήσεις, να φας πρωινό, να πεις ένα γεια σε γυναίκα και παιδί, να μπλεχτείς στην κίνηση, να ανοίξεις τον υπολογιστή, να πεις καλημέρα, να παραγγείλεις καφέ και να…
«Έχω να κοιμηθώ καλά, από τότε… Πιστεύω ότι κάθε μέρα που ξυπνάω, θα είναι η τελευταία μου, ότι θα πεθάνω». Ήταν η δεύτερη συνεδρία με ψυχολόγο. Έντονο στρες, κρίσεις πανικού. Η αφορμή ο θάνατος, οι αιτίες πολλές. Πού να ψάχνεις τώρα! Χάπια, φαρμακείο, σπίτι, σπίτι, σπίτι. Η ασφάλεια μέσα στους τέσσερις τοίχους. Όλα έγιναν γιγαντιαία και εκείνη τοσοδούλα. Το Μετρό έγινε άθλος -στην πρώτη, βία δεύτερη στάση, τρεχάλα για την έξοδο να στριμώχνεται ανάμεσα στο πλήθος- πνίγεται, δεν έχει αέρα-μέχρι να δει τις σκάλες, και έπειτα να ανέβει επάνω και έπειτα να βρει ασφάλεια, ένα φαρμακείο, ένα ιατρείο. «Μπορώ να κάτσω λίγο εδώ;». Λόγια μπερδεμένα με κλάματα. «Παθαίνω κρίση πανικού, θα μου περάσει…». Ρε, σε ποιον τα λες αυτά; Κι αν δε σου περάσει και σωριαστείς κι εσύ; Ανάσες, θυμήσου τις ανάσες που σου έδειξε ο γιατρός.
Όλα ξεκινούν κάπως έτσι. Με διάλογο με τον εαυτό σου. Είναι ωραία μέρα σήμερα όλα θα πάνε καλά, θα το δεις. Και πάνε, όλα καλά, κάθεσαι στη θέση σου, διαβάζεις-τάχα-, ένα βιβλίο, βλέπεις γύρω σου φάτσες, ψάχνοντας για μια που θα σου δώσει ασφάλεια, σε αυτόν που θα πας κατευθείαν αν χρειαστεί και θα του ζητήσεις «βοήθεια, δεν αισθάνομαι καλά»…Όλα καλά λοιπόν, στάση Μεταξουργείο. Όταν οι φάτσες γίνονται «απειλή», ο αέρας μοιάζει να τελειώνει, ο χώρος συρρικνώνεται, ταχυπαλμία, εφίδρωση, «Θεέ μου, δε θέλω να πεθάνω…».
Πουθενά χωρίς τα χαπάκια, πάνω σου, μέσα στο πορτοφόλι, χυμένα στη τσάντα. Τα καταπίνεις και χωρίς νερό, ποιο νερό όταν επείγει; Και με ουίσκι, και τεκίλα. Το χειρότερο είναι όταν περνάς καλά, είσαι σε πάρτι και τρέχεις σφαίρα σαν τη σταχτοπούτα.. Κρίση πανικού μέσα στο αυτοκίνητο, η μάσκαρα να τρέχει και να κάνεις ανάσες στο τιμόνι- αργές, όχι κοφτές και ακανόνιστες, ο αέρας να φτάνει μέχρι τον εγκέφαλο. Έτσι ηρεμείς.
Στους γονείς τι λες; Το μαθαίνουν τυχαία όταν «έλα μαμά, δεν αισθάνομαι καλά… πάμε στο νοσοκομείο». Το παιδί τι έχει; Το παιδί έχει… κουλουβάχατα. Στρες το λένε, άγχος το λένε, όλα στο τέρμα, στο «δε πάει άλλο». Συνεδρίες και 50 ευρώ, 70 ευρώ, παθολόγοι, ψυχολόγοι, χάπια, συνταγές, σφραγίδες στο βιβλιάριο, κάρτες από γιατρούς και ένας πανικός σε κρίση, μια κρίση σε πανικό.
Η ζωή είναι εκεί έξω και δεν έχει χρόνο για τέτοια. Σήκωσε τους γλουτούς σου και βρες λύση. Πίστη στη δική σου «θεότητα», αγάπησε το σώμα, τη ψυχή, τα άχαρα, αδύνατα πόδια σου, τη συστολή, τα νεύρα, τα όλα σου και πέτα τα περιττά-τους λάθος συναδέλφους, τα «δε ξέρω τι θέλω», τα πρέπει, τα όχι και τα δεν, τα «τι θα πει ο κόσμος», τα «παντρέψου τι περιμένεις»… Μίλα σε φίλους, αυτοί ξέρουν έχουν το γιατροσόφι, άσε να σε κανακέψουν, να σκουπίσουν τα δάκρυα, να κοιμηθείς στην αγκαλιά τους.
Γράψε σε μια κόλλα χαρτί, ηλεκτρονική αν θες, όσα σε βαραίνουν, φτιάξε μια λίστα με τα αραχνιασμένα όνειρα και βάλε πλώρη. Πέτα, ράψε, ξήλωσε, πες αντίο, άνοιξε και κλείσε αγκαλιές, πέτα τα χάπια- μπορείς και χωρίς αυτά-, όλα είναι εδώ, λίγο πιο πάνω απ’ τ’αυτιά σου, στο μυαλό. Δώσε χρόνο στις πληγές σου να κάνουν τον κύκλο τους, να ξεθυμάνουν, αφέσου σε χάδια, μητρικά, ερωτικά, φιλικά, τρέξε σε αγώνες, κάνε γιόγκα, ποδήλατο, χτύπα σάκους, η λύση είναι σε αυτό που δεν έκανες ακόμα. Η ζωή πριν πεθάνει, έχει πολλούς παλμούς ακόμα.
