Στο 72ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, «Ανδρέας Κάλβος», στο Θησείο έγιναν σήμερα τα αποκαλυπτήρια τιμητικής πλακέτας από τον υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, Κώστας Γαβρόγλου, στη μνήμη των Ελλήνων Εβραίων που δολοφονήθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Στο συγκεκριμένο χώρο, λειτουργούσε από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1930 δημοτικό σχολείο, αρχικά ως 16ο και στη συνέχεια ως 18ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, στο οποίο φοιτούσαν Έλληνες μαθητές εβραϊκού θρησκεύματος.

Στα χρόνια της Κατοχής, με διαταγή των ναζιστικών στρατευμάτων το δημοτικό σχολείο έκλεισε. Οι μαθητές και οι γονείς τους συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της κεντρικής Ευρώπης.

Στην τιμητική ταμπέλα αναγράφεται: «Στη μνήμη των μαθητών του Ισραηλίτικου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, διαδοχικά 16ο και 18ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, όμορο των οποίων είναι το παρόν 72ο Δημοτικό Σχολείο Ανδρέας Κάλβος, οι οποίοι δολοφονήθηκαν στα γερμανικά στρατόπεδα εξόντωσης κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο».

Το παρόν έδωσαν, μεταξύ άλλων ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Νίκος Φίλης, στον οποίο και οφείλεται η ιδέα της ανάρτησης της πλακέτας, ο γενικός γραμματέας Θρησκευμάτων, Γιώργος Καλαντζής, ο πρόεδρος της Ισραηλίτικης Κοινότητας Αθηνών, Μίνος Μωυσή και ο πρόεδρος ΔΣ Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος, Μάκης Μάτσας.

«Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που μαθαίνουμε στο σχολείο μας είναι να μπαίνουμε στη θέση ενός άλλου παιδιού που έχει προβλήματα», είπε ο υπουργός Παιδείας, λαμβάνοντας το λόγο.

«Ας κάνουμε μία προσπάθεια να μπούμε στη θέση του Αβραάμ, της Εσθήρ και της Ροζίνας, ώστε να δούμε πώς ήταν την ημέρα που ήρθαν κάποιοι και τους ανακοίνωσαν ότι την επομένη δεν θα πάνε σχολείο.

Τους πήραν μακριά επειδή ήταν, σύμφωνα με τις απόψεις τους διαφορετικοί, βρώμικοι, παράσιτα στην κοινωνία. Αυτή η ιδεολογία που εκπροσωπούσαν ο φασισμός κατέστρεψε αυτά τα παιδιά και εκατομμύρια άλλους ανθρώπους. Φανταστείτε, σκοτώθηκαν τόσοι, όσοι είναι οι μισοί κάτοικοι της Ελλάδας», συνέχισε ο κ. Γαβρόγλου.

«Αυτό λοιπόν που πρέπει να κάνουμε είναι να προσπαθούμε να μπούμε στη θέση αυτών που υπέφεραν, ώστε να καταλάβουμε τη σημαίνει κάτι που ευτυχώς εμείς δεν ζούμε.

Σήμερα δεν διατρέχουμε τον κίνδυνο κάποιος και να μας απαγορεύσει να έρθουμε στο σχολείο, επειδή είμαστε διαφορετικοί. Δεν τον έχουμε επειδή κάποιοι πολέμησαν και έδωσαν και τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι ότι όλοι πρέπει να είμαστε ίσοι. Και όταν τους σκεφτόμαστε πρέπει να έχουμε ευγνωμοσύνη.

Επειδή μας έδωσαν τόσα πολλά, ώστε να μπορούμε να είμαστε σήμερα εδώ και να απολαμβάνουμε όλα αυτά τα εκπληκτικά οφέλη της δημοκρατίας» κατέληξε.