Η Αθηνά Παππά επιστρέφει σκηνοθετικά στο δυστοπικό δράμα του Θανάση Τριαρίδη «Η κουκούλα» – ένα έργο που λειτουργεί σαν δυνατή γροθιά στο στομάχι, γραμμένο με χιούμορ, πικρή ειρωνεία και παραλογισμό. Στη σκηνή του Θεάτρου Πλύφα θα δούμε δύο νέες και ταλαντούχες ηθοποιούς: την Αντιγόνη Σταυροπούλου, τη Χριστίνα Κοροβίλα, μαζί με τον μουσικό Γιάννη Μεταξά.
Λίγο πριν την πρεμιέρα της «Κουκούλας», η σκηνοθέτιδα Αθηνά Παππά, μίλησε στο Newsbeast μεταξύ άλλων, για το τι θα δούμε στο Πλύφα, ενώ μας αποκάλυψε αποκλειστικά ποιοι θα είναι οι γκεστ, που θα φιλοξενούν στην παράσταση κάθε Τετάρτη.
– Επιστρέφετε με την «Κουκούλα» του Θανάση Τριαρίδη, σε νέο χώρο και με άλλο θίασο. Τι διαφορετικό να περιμένουμε φέτος;
Ακριβώς αυτό! Νέος χώρος, καινούρια διανομή, σημαίνει διαφορετική παράσταση! Και για να είμαι πιο σαφής ένα έργο το οποίο έχει την ίδια σκηνοθετική ματιά με το προηγούμενο ανέβασμα, αλλά έχει διαφορετικούς ηθοποιούς που υποδύονται τους ίδιους χαρακτήρες, είναι από μόνο του διαφορετικό και αυτό γιατί είμαστε διαφορετικοί οι άνθρωποι και καθένας μας φέρει την διαφορετικότητά του . Πάντα μέσα από τους ηθοποιούς που υποδύονται τις φιγούρες κάποιου έργου χτίζονται οι ρόλοι. Τουλάχιστον εγώ έτσι δουλεύω. Αν και η σκηνοθετική ματιά και ανάγνωση δεν αλλάζει, αλλάζουν όμως οι άνθρωποι οπότε διαφορετικά το μεταφέρουν πάνω στη σκηνή, μέσα από το δικό τους σώμα, τη δική τους φωνή την ικανότητά τους να διαχειρίζονται τον λόγο κλπ. Υστέρα είναι και ο χώρος που παίζει σπουδαίο ρόλο στην παράσταση. Πιστεύω ότι ο χώρος που επιλέξαμε στο ΠΛΥΦΑ είναι καταλληλότερος και ταιριάζει πιο πολύ στο ύφος του έργου. Οπότε έχοντας κάνει και την δραματουργική επεξεργασία του κειμένου και έχοντας «πειράξει» αρκετά το έργο ως προς την αρχική του μορφή και φέροντας σε κάθε παράσταση και έναν διαφορετικό καλεσμένο οποίος εισβάλει στο έργο σχολιάζοντάς το ή δρώντας μέσα σε αυτό, σίγουρα θα δούμε μια τελείως διαφορετική παράσταση από την προηγούμενη.
– Πείτε, τότε, λίγα λόγια για όσα θα δούμε επί σκηνής.
Στη σκηνή θα δούμε δύο ηθοποιούς και ένα μουσικό, σκηνικό αντικείμενο, σκηνοθετική αδεία, μιας και δεν υπάρχει από γραφής του έργου. Μια γυναίκα, μπαίνει σε ένα πρατήριο διανομής κουκούλας και ζητάει από την κρατική υπάλληλο να της δώσει μια κουκούλα, μιας και είναι απαραίτητη να υπάρχει στην κατοχή κάθε πολίτη, με διαταγή της συντεταγμένης πολιτείας στην οποία ανήκει, για τις συγκεντρώσεις άμυνας. Μετά μπαίνει μια άλλη γυναίκα διαφορετικού χαρακτήρα και στυλ και μετά μια άλλη και μια άλλη, πάντα ζητώντας από την υπάλληλο μια κουκούλα. Η γυναίκα αυτή είναι το ίδιο πρόσωπο, το οποίο αλλάζει παραπλανητικά χαρακτήρα μπερδεύοντας την υπάλληλο που υποψιάζεται φυσικά ότι είναι η ίδια που ήρθε και πριν παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις ότι δεν είναι αυτή.
Είναι ένα ανελέητο παιγνίδι εξουσίας, μεταξύ των δύο προσώπων αλλά και του αντικειμένου-προσώπου, που βρίσκεται παρών σε όλες τις εμφανίσεις και πότε αντιδρά ενεργά, πότε σιωπά ανάλογα με την διάθεση ή την προτροπή του αφέντη εξουσιαστή του. Ένα παιγνίδι επιβολής και υποβολής, φόβου και υποψίας, ένας ατέλειωτος επαναληπτικός χορός, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου με ήχους παραφροσύνης όπου το Κράτος είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του ανθρώπου που χάνει τη συλλογική του μνήμη και παρεκτρέπεται μέχρι την εξολόθρευσή του από τον ίδιο.
– Για ποιο λόγο αξίζει να δει κανείς την παράσταση;
Για πολλούς λόγους. Πιστεύω ότι είναι ένα έργο πολύ επίκαιρο, είναι καθαρά ένα πολιτικό έργο. Και για να εξηγούμαι είναι ένα έργο που καθρεφτίζει την κοινωνία μας, όχι μόνο στον ελλαδικό χώρο αλλά και παγκόσμια. Είναι ένα έργο που ενώ διαδραματίζεται σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, τελικά καθρεφτίζει το σήμερα και όλη την κοινωνικοπολιτική κατάσταση που επικρατεί παγκοσμίως, τον άνθρωπο ρομπότ, τον άνθρωπο δέσμιο μιας κοινωνίας που ασφυκτιά κάτω από την επίφαση της δημοκρατίας, τον άνθρωπο που είναι εγκλωβισμένος στα δεσμά του και αυτά είναι το ίδιο το κράτος και η ίδια η συντεταγμένη πολιτεία όπου ανήκει με τους απάνθρωπους νόμους που την διέπει. Η παράσταση φέρνει τον θεατή αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό και την συνυπευθυνότητά του για ότι συμβαίνει γύρω του. Δεν κουνάει το δάκτυλο, δεν έχει ηθικό δίδαγμα, αλλά με τον τρόπο που είναι σκηνοθετημένη προβάλλοντας το ιδιότυπο χιούμορ του έργου, καθιστά το τραγικό, τραγικότερο.
– Τι σημαίνει για εσάς η σκηνοθεσία; Πόσο διαφορετικά την αντιμετωπίζετε, ούσα πρώτα ηθοποιός;
Είναι κάτι που αγαπώ γιατί για μένα η σκηνοθεσία είναι διδασκαλία. Μόνο έτσι μπορώ να λειτουργήσω. Δεν είμαι διεκπεραιωτής σκηνοθέτης, αυτό δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Όταν διαβάζω ένα έργο και με ενδιαφέρει, τότε αυτόματα το φαντασιώνομαι και θέλω να το διδάξω στους ηθοποιούς που θα το αποδώσουν. Επειδή ακριβώς είμαι ηθοποιός, πιστεύω ότι όταν με σκηνοθετούν οφείλω να υπηρετήσω το όραμα του σκηνοθέτη. Έτσι σαν σκηνοθέτης γνωρίζοντας πως νιώθει ένας ηθοποιός, τις ανασφάλειες, τον έντονο ναρκισσισμό τους, φροντίζω να τους εμπνεύσω και να τους κάνω να με εμπιστευτούν διδάσκοντάς τους, τους ρόλους υπηρετώντας μαζί το δικό μου όραμα που γίνεται και δικό τους. Είμαι ανοιχτή σε προτάσεις αρκεί να εξυπηρετούν την παράσταση και αυτό το οποίο θέλει να πει. Είμαι αυστηρή με την έννοια, της συνέπειας και της πειθαρχίας. Πρωτίστως με τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν μου αρέσουν οι ηθοποιοί που είναι φλου, που προβάλλουν έντονα τον ναρκισσισμό τους και διέπονται μόνο απ’ αυτόν. Μ’ αρέσουν αυτοί που είναι επαγγελματίες και έχουν πάθος με αυτό που κάνουν. Δεν μπορείς να λέγεσαι επαγγελματίας ηθοποιός ή σκηνοθέτης και να μην είσαι παθιασμένος, πειθαρχημένος και συνεπής. Αυτά πάνε μαζί για μένα και ίσως είναι ισχυρότερα του ταλέντου που μπορεί να σε οδηγήσει λάθος δρόμους, αν δεν μπορείς να το διαχειριστείς.
– Διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου ότι θα υπάρξουν και κάποιες guest εμφανίσεις. Θα μας αποκαλύψετε κάποια ονόματα;
Ναι φυσικά! Στην πρεμιέρα θα είναι ο ίδιος συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης, την άλλη Τετάρτη η τραγουδίστρια Ηρώ Λεχουρίτη, η χορεύτρια Κατερίνα Μαραγκάκη, η πολιτικός Ρένα Δούρου, πολιτικός, ο δημοσιογράφος Θόδωρος Τσάτσο και η Χρυσέλα Λαγουρία, εκπρόσωποι των τυφλών αλλά και άλλοι που θα τους ανακοινώσουμε σε δεύτερο μέρος.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Η σκηνοθετική προσέγγιση αντλεί έμπνευση από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και το μεσοπολεμικό καμπαρέ, εστιάζοντας στο σώμα και στις γκροτέσκ εκφράσεις που δίνουν σχήμα στον λόγο, ενώ διατηρείται το ιδιότυπο χιούμορ του έργου. Στη σκηνή, μια γυναίκα και ένας άντρας – εδώ ως non binary gender άτομο – αναζητούν τη χαμένη αλήθεια και μνήμη, με στόχο να αφυπνίσουν τον θεατή και να τον καταστήσουν συμμέτοχο και υπεύθυνο για όσα συμβαίνουν, τόσο στο θεατρικό σύμπαν όσο και στην κοινωνία.
Ένα σκηνικό «σώμα», που παράγει μουσική, ένας μουσικός, που λειτουργεί ως ζωντανό αντικείμενο: πάνω του οι ηθοποιοί κάθονται, ερωτοτροπούν, συγκρούονται, άλλοτε σωπαίνει, άλλοτε παράγει ήχους και μουσική, πάντα υπό την εξουσία του αφέντη. Ένα ισχυρό σύμβολο του ανθρώπου-αντικειμένου, του σκλάβου, του μετανάστη, του κατοικίδιου σε έναν κόσμο που ολοένα γίνεται πιο απάνθρωπος. Τα κουστούμια και το σκηνικό περιβάλλον της παράστασης ακολουθούν μια ρετροφουτουριστική γραμμή και στο πίσω μέρος της σκηνής δεσπόζει ένα εικαστικό έργο.
Ταυτότητα παράστασης
Κείμενο: Θανάσης Τριαρίδης
Σκηνοθεσία- δραματουργική επεξεργασία-διδασκαλία: Αθηνά Παππά
Ζωντανό σκηνικό-μουσική: Γιάννης Μεταξάς
Μουσική παρέμβαση- πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Jamoan
Παίζουν: Αντιγόνη Σταυροπούλου, Χριστίνα Κοροβίλα, Γιάννης Μεταξάς
Παραστάσεις
Πρεμιέρα στις 12/11 και για 10 παραστάσεις, κάθε Τετάρτη στις 21:00
Διάρκεια: 75 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ γενική είσοδος, 12 ευρώ μειωμένο/άνω 65/ΑΜΕΑ/ατέλειες
Προπώληση: TicketServices.gr
Θέατρο Πλύφα: Κορυτσάς 39, Αθήνα
Τηλέφωνο: 210 347 3642
