Γυναίκες από τη Συρία, εξόριστες στη Βηρυτό, ανεβάζουν την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, μια τραγωδία η οποία τους επιτρέπει να καταθέσουν τη θλίψη τους επειδή έφυγαν από την κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα τους.
Οι 20 γυναίκες, οι οποίες εμφανίζονται μέχρι αύριο, Παρασκευή, στο θέατρο Μεντίνα, δεν είχαν ως τώρα καμιά εμπειρία στην ηθοποιία και προέρχονται από συντηρητικό περιβάλλον.
«Η “Αντιγόνη της Συρίας” μας επιτρέπει να εκφράσουμε τον καημό μας», εξηγεί στο Γαλλικό Πρακτορείο η 29χρονη Μόνα, που έχει ρόλο αφηγήτριας.
Στην παράσταση, οι ηθοποιοί παρουσιάζουν τις οδυνηρές εμπειρίες τους μέσω των δοκιμασιών στις οποίες υποβλήθηκε η Αντιγόνη.
Ο Μοχάμαντ αλ-Άταρ, ο 33χρονος σκηνοθέτης της παράστασης, λέει πως ήθελε να δείξει «τη μάχη που δίνει σήμερα η γυναίκα της Συρίας».
Για τον λόγο αυτό προσάρμοσε το αρχαίο κείμενο στη σημερινή συριακή πραγματικότητα: στο έργο γίνεται λόγος για τις συλλήψεις στα κυβερνητικά σημεία ελέγχου, τις παρενοχλήσεις από τις ανταρτικές οργανώσεις, την αναζήτηση της ελπίδας και τον αγώνα των γυναικών ενάντια στα φράγματα που τους θέτει η κοινωνία.
«Θεωρούσαμε πως ήταν πολύ δύσκολο να μοιραστούμε τον πόνο μας, αλλά μ’ αυτό το έργο μπορέσαμε να τον εκφράσουμε και να μιλήσουμε γι’ αυτόν», υπογραμμίζει η Μόνα, μια πρώην δασκάλα που έχασε τον καρκινοπαθή γιο της επειδή δεν μπορούσε να του εξασφαλίσει μια θεραπεία εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου.
Σε μια από τις σκηνές, μια νεαρή γυναίκα στη νότια επαρχία της Ντεράα, όπου το Μάρτιο του 2011 άρχισε η εξέγερση εναντίον του καθεστώτος του Μπασάρ αλ-Άσαντ, εξεγείρεται όταν ο σύζυγός της την υποχρεώνει να φορέσει το νικάμπ, την ισλαμική γυναικεία ενδυμασία που κρύβει εντελώς το πρόσωπο.
Σε άλλη σκηνή, μια πρόσφυγας επιχειρεί να πείσει τον πατέρα της να την αφήσει να εργασθεί σε ένα κομμωτήριο.
Η Φάντουα, μια 58χρονη χήρα και μητέρα πέντε παιδιών, εξηγεί πως ήταν πολύ απρόθυμη να δεχθεί να παίξει στην παράσταση, αλλά δέχθηκε μόνο και μόνο εξαιτίας της μικρής οικονομικής αποζημίωσης που της υποσχέθηκαν.
«Τώρα είμαι έτοιμη να παίξω ακόμη και δωρεάν», διαβεβαιώνει με υπερηφάνεια αυτή η Παλαιστίνια της Συρίας, η οποία έχασε έναν γιο που σκοτώθηκε από σφαίρες στον παλαιστινιακό καταυλισμό του Γιαρμούκ.
