Ο Τσάρλς Βάις σκέφτηκε πόσο ωραία θα ήταν όταν βλέπουμε μια ταινία στον κινηματογράφο την ίδια στιγμή να μυρίζουν διάφορα αρώματα ανάλογα με τη σκηνή που προβάλλεται.
Έτσι το 1959 στην ταινία «Behind the Great Wall» χρησιμοποίησε συνολικά 31 διαφορετικά αρώματα προκειμένου να σαγηνεύσει τους θεατές.
Η μυρωδιά του ψωμιού, του καφέ, του όπλου που μόλις είχε εκπυρσοκροτήσει, του δυόσμου, του γρασιδιού και πολλές άλλες διαχέονταν στην αίθουσα του κινηματογράφου μέσα από το σύστημα του κλιματισμού. Στη συνέχεια, ένα ειδικό φίλτρο στο πάτωμα θα απορροφούσε την κάθε μυρωδιά.
Χάρη στο AromaRama, όπως το αποκάλεσε ο εμπνευστής του, κάθε θεατής θα «έπιανε» μια μυρωδιά μέσα σε δύο μόλις δευτερόλεπτα, ενώ το μηχάνημα θα την απέσυρε το ίδιο γρήγορα.
Παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις του Βάις, η επινόηση του απέτυχε παταγωδώς. Δεν ήταν τόσο το υψηλό κόστος εγκατάστασης και συντήρησης, αλλά το γεγονός ότι η όλη διαδικασία ήταν αναξιόπιστη.
Οι μυρωδιές δεν έφταναν την ίδια στιγμή σε όλους τους θεατές με αποτέλεσμα πολλές μυρωδιές να μην είναι σύμφωνες με αυτά που έβλεπε ο θεατής. Το σύστημα απορρόφησης των οσμών κρίθηκε ανεπαρκές, με αποτέλεσμα συχνά να πλανάται στην ατμόσφαιρα ένα ανυπόφορο και δυσώδες μείγμα από διάφορες οσμές.
