«Καλή τύχη με την αναζήτηση του επόμενου, καλύτερου προπονητή αυτή τη στιγμή. Δεν υπάρχει…».

Τάδε έφη Γκάρι Λίνεκερ λίγη ώρα μετά την ανακοίνωση της απόλυσης του Μαουρίτσιο Ποτσετίνο από την τεχνική ηγεσία της Τότεναμ και πραγματικά αυτή τη στιγμή ίσως να μην υπάρχει κανείς που να έχει αντίθετη άποψη για την κατάσταση στα «σπιρούνια».

Έπειτα από 5,5 χρόνια θητείας στο λονδρέζικο κλαμπ, ο Αργεντινός τεχνικός απομακρύνθηκε από την άκρη του πάγκου, με τη φετινή σεζόν να είναι αρκετά άσχημη, την ομάδα να βρίσκεται στην 14η θέση της βαθμολογίας της Premier League και να δείχνει ανήμπορη να ανεβάζει στροφές για ν’ αντέξει στον μεγάλο ανταγωνισμό.

Κι όλα αυτά, μόλις πέντε μήνες μετά την παρουσία στη Μαδρίτη, στον μεγάλο τελικό του Champions League…

Σε 293 παιχνίδια, ο Ποτσετίνο είχε 160 νίκες, 60 ισοπαλίες και 73 ήττες… Μαζί του, η Τότεναμ απέκτησε κύρος, έγινε ομάδα που την υπολόγιζαν όλοι οι αντίπαλοι, που υπήρξε στιγμή κατά την οποία ορισμένοι να ήθελαν να τη δουν μέχρι και Πρωταθλήτρια Αγγλίας και που σίγουρα τη χειροκρότησαν για τις μεγάλες στιγμές απέναντι στον Άγιαξ και τη Σίτι πριν μερικούς μήνες στην Ευρώπη.

Σε επίπεδο πρωταθλήματος, η Τότεναμ στην εποχή του Αργεντινού ήταν 4η σε συγκομιδή βαθμών πίσω μονάχα από τους αδιαφιλονίκητους Πρωταθλητές του Γκουαρδιόλα (446), τη Λίβερπουλ (404) και την Τσέλσι (398)!

Το φινάλε γράφτηκε με πίκρα, αλλά αυτή τη στιγμή φάνταζε τόσο μα τόσο απαραίτητο. Και επιβεβαίωσε πως ορισμένες φορές ακόμα και οι πιο όμορφες ιστορίες, τελειώνουν με πόνο, αλλά για το καλό όσων εμπλέκονται…

Ομάδα τετράδας

Το διαβάζει κανείς, δείχνει τόσο απλό κι όμως δεν είναι. Όχι όταν αναφέρεται κάποιος στην Τότεναμ. Πλέον ναι. Τα «σπιρούνια» έχουν περάσει στο μυαλό των οπαδών ως ένας σύλλογος που θα διεκδικεί πάντοτε μια από τις θέσεις που θα οδηγούν απευθείας στο Champions League σε κάθε διαφορετική αγωνιστική περίοδο στο κορυφαίο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Στην εποχή προ – Ποτσετίνο, η Τότεναμ είχε καταφέρει να συμπεριληφθεί στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Premier μονάχα σε 2 από τις 22 ποδοσφαιρικές χρονιές! Στις πέντε σεζόν που ο Αργεντινός είχε αναλάβει τα ηνία, ο λονδρέζικος σύλλογος βρέθηκε ανάμεσα στους Big-4 στις τέσσερις από τις πέντε αγωνιστικές περιόδους. Και αυτό σημαίνει πάρα πολλά. Άλλαξε το στάτους της ομάδας. Άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο προετοιμάζονταν οι αντίπαλοι να την αντιμετωπίσουν. Κυρίως στο πνευματικό κομμάτι. Δεν ήταν πλέον… περίγελος ή ένα απλό κλαμπ της πρωτεύουσας πίσω από τις Άρσεναλ και Τσέλσι. Ήταν η Τότεναμ…

Άντεξε την «έξωση»

Για σχεδόν δυο χρόνια μέχρι το τελευταίο κομμάτι της περασμένης αγωνιστικής περιόδου, η Τότεναμ αναγκαζόταν να παίξει στο αφιλόξενο «Γουέμπλεϊ». Ο κόσμος φώναζε πως δεν μπορεί να βοηθήσει καθόλου την ομάδα αυτό το γήπεδο, πως είναι πολύ «κρύο» για να κάνει τον αντίπαλο να αισθανθεί απειλή και φόβο, πως είναι έτσι διαμορφωμένο που δεν μπορεί να μεταδώσει την «κάψα» από την εξέδρα στον ποδοσφαιριστή για να κάνει την καλύτερη προσπάθεια. Είχαν όλοι απόλυτο δίκιο. Όμως, έπρεπε η Τότεναμ να το αντιμετωπίσει και αυτό. Αποφασίζοντας να γκρεμίσει το «Γουάιτ Χαρτ Λέιν» και να παίξει στο γήπεδο – στολίδι, που όμως δεν μπορεί ν’ αποτελέσει ποδοσφαιρική έδρα για «καυτές» ποδοσφαιρικές βραδιές, ο Ποτσετίνο έκανε υπομονή. Πολύ μεγαλύτερη από αυτή που του είχαν υποσχεθεί. Προσπαθούσε να το αφήσει στο πίσω μέρος του μυαλού του και να μην επανέρχεται αυτό στο προσκήνιο. Άντεξε. Ήξερε πως κάτι πολύ μεγάλο και όμορφο ερχόταν. Κάτι που θα ήταν μοναδική εμπειρία. Και όταν επιτέλους ήρθε, κατάλαβε ότι άξιζε την αναμονή. Κι ας μην το χάρηκε τελικά όσο θα ήθελε και όσο θα πίστευε ότι θα το έκανε…

Έπαιξε τρομερή μπάλα, αλλά το έπος γράφτηκε για τη Λέστερ

Μια από τις πιο σημαντικές σεζόν του Μαουρίτσιο Ποτσετίνο στον πάγκο της Τότεναμ ήταν αυτή του 2015-2016. Ναι, όλος ο κόσμος τη θυμάται γιατί ήταν γραμμένο στ’ αστέρια να κατακτήσει η Λέστερ το πρωτάθλημα κόντρα σε όλους και σε όλα σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και όμορφα ποδοσφαιρικά παραμύθια που θα θυμούνται όσοι το έζησαν και θα εξιστορούν σε κάθε επόμενη γενιά. Εκείνη τη χρονιά, ωστόσο, η Τότεναμ έπαιξε τρομερή μπάλα. Ήταν απίστευτα ανταγωνιστική. Έπαιρνε μεγάλα αποτελέσματα. Έφτασε να διεκδικεί μέχρι την τελευταία στιγμή την κορυφή μη αφήνοντας τη Λέστερ σε ησυχία. Για 45 λεπτά, ωστόσο, στην περίφημη «μάχη του Στάμφορντ Μπριτζ», όπως έμεινε στην ιστορία, χάθηκαν όλα και κανείς δεν θυμάται πόσα πράγματα είχε κάνει το σύνολο του Ποτσετίνο. Η Τσέλσι ισοφάρισε στο τελικό 2-2 με το οποίο οι «αλεπούδες» στέφθηκαν Πρωταθλήτριες Αγγλίας και τα «σπιρούνια» έμειναν με τα τρομερά credits όσων πραγματικά αντιλήφθηκαν πόσο ωραίο ποδόσφαιρο έπαιζαν και πόσο ικανά για το μεγάλο «μπαμ» ήταν…

Έφτασε τελικό δίχως να του δώσουν ούτε ευρώ!

Ο Μαουρίτσιο Ποτσετίνο, πέρασε την αγωνιστική περίοδο 2018-2019 δίχως να διαθέσει ούτε ένα ευρώ στο μεταγραφικό «παζάρι» για την ενίσχυση του ρόστερ! Ούτε ένα ευρώ! Κόντρα σε πολύ μεγάλες δυνάμεις στην Premier League και απέναντι σε απίστευτα και… λυσσασμένα θηρία στο Champions League, ο Αργεντινός παρουσίασε ό,τι καλύτερο του είχε απομείνει από την τρομερή δουλειά του και έφτασε την ομάδα στον μεγάλο ευρωπαϊκό τελικό της Μαδρίτης! Με τεράστια ανατροπή σε ένα ημίχρονο κόντρα στον εκπληκτικό Άγιαξ του Ντεν Χαγκ, με αυτοθυσία και αυταπάρνηση κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι, όσο κι αν το VAR έβαλε το χεράκι του για να μη μετρήσει γκολ των «πολιτών» στο φινάλε. Και η παρουσία του στο παιχνίδι της 1ης Ιουνίου του 2019, ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα της προπονητικής του καριέρας. Το τρόπαιο χάθηκε, όμως, η ιστορία έγραψε πως ήταν φιναλίστ έχοντας πραγματοποιήσει μια πορεία που κανείς μα κανείς δεν μπορούσε να θεωρήσει ότι θα βάδιζε η Τότεναμ για να φτάσει μέχρι το τέλος και τη διεκδίκηση του τίτλου απέναντι στην εξαιρετική Λίβερπουλ. Και το παράσημο αυτό, είναι ακόμα λαμπερό και τεράστιο. Τόσο τεράστιο, όμως, που τον λύγισε…

Γεμάτος συναίσθημα, πραγματικός Λατίνος, όμως έκανε ένα μεγάλο λάθος…

Ο Ποτσετίνο είναι άνθρωπος του ποδοσφαίρου. Το γουστάρει. Αυτή είναι η λέξη που του αρμόζει να χρησιμοποιηθεί για όσα αισθάνεται για τη μπάλα και για τη δουλειά του. Είναι ο άνθρωπος που ξέσπασε όσο ποτέ άλλοτε στο σφύριγμα της λήξης των προημιτελικών του Champions League απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι. Είναι ο άνθρωπος που δεν μπορούσε ν’ αφήσει τον κόσμο της Τότεναμ στις εξέδρες της Johan Cruiff Arena μετά τον επαναληπτικό ημιτελικό, βγαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο, χειροκροτώντας ξανά και ξανά και κάνοντας βαθιά υπόκλιση προς τους οπαδούς για την τεράστια επιτυχία της παρουσίας στον μεγάλο τελικό. Είναι ο άνθρωπος αυτός που φρόντισε να το απολαύσει τόσο ώστε να γεμίσει η ψυχή του. Που δεν φοβήθηκε να δακρύσει και ν’ αφήσει το συναίσθημα να τον συνεπάρει μιλώντας για τη δύναμη του ποδοσφαίρου μετά το 3-2 στο Άμστερνταμ.

Που στη συνέντευξη Τύπου παραμονές του τελικού με τη Λίβερπουλ έλεγε στους δημοσιογράφους να ρωτήσουν περισσότερα γιατί ήθελε να βιώσει το μεγαλείο της στιγμής στο έπακρο. Δούλεψε πολύ. Σκληρά. Μπορεί να υπερηφανεύεται ότι άλλαξε τον δρόμο ενός ολόκληρου ποδοσφαιρικού οργανισμού. Έκανε, όμως, ένα μεγάλο λάθος. Τότε που σκεφτόταν να κλείσει τον κύκλο, έπρεπε να το κάνει. Δεν έπρεπε να το σκεφτεί μονάχα για το ενδεχόμενο κατάκτησης του Champions League. Γιατί αυτό υποδείκνυε πως είχε αρχίσει ήδη να αδειάζει έχοντας φτάσει στο φινάλε της περσινής διαδρομής. Δεν είχε, τελικά, αντοχές και κίνητρα για να συνεχίσει. Το έκανε και απέτυχε. Δεν μπορούσε να δώσει ώθηση στο μυαλό του και να διαχειριστεί σωστά τους παίκτες του. Υπήρξαν στιγμές που έμοιαζε τόσο μα τόσο ανήμπορος να παρέμβει στα ματς της ομάδας από τον πάγκο. Σαν να μην είχε δύναμη ούτε να σηκωθεί από τη θέση του. Κι αυτό φανερώνεται στη 14η θέση στην οποία αφήνει την Τότεναμ.

Πηγή: gazzetta.gr