Λίγο πριν τις εκλογές, ιδίως τα παλαιότερα χρόνια έμπαιναν μεγάλα στοιχήματα μεταξύ των ψηφοφόρων αναφορικά με το ποιο κόμμα θα κερδίσει στην επικείμενη αναμέτρηση και με τι ποσοστό.
Στις μέρες μας, το φαινόμενο έχει εν μέρει εκλείψει καθώς ο καταιγισμός πληροφόρησης, οι αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις και τα ποιοτικά στοιχεία των μετρήσεων που μπορεί να βρει ο καθένας με μια απλή αναζήτηση από το κινητό του τηλέφωνο, καθιστούν πολύ πιο εύκολη την απάντηση στο ποιος σχηματισμός θα έρθει πρώτος ή πόση περίπου θα είναι η διαφορά από τον δεύτερο. Κάποτε όμως δεν ήταν έτσι.
Τη δεκαετία του 1980 για παράδειγμα, έμπαιναν μεγάλα στοιχήματα και έχουν χαθεί μέχρι και περιουσίες. Λίγο πριν τις εκλογές της 2ας Ιουνίου 1985 μπήκε ένα ιδιότυπο στοίχημα. Πρόκειται για την αναμέτρηση με τη μεγαλύτερη πολιτική ένταση καθώς όπως τυχόν θα θυμούνται οι παλαιότεροι, γνώριζαν πιένες τα επονομαζόμενα «μπλε» και «πράσινα» καφενεία, όπου στα πρώτα κάθονταν μόνο Νεοδημοκράτες και στα δεύτερα μόνο ΠΑΣΟΚτζήδες. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει θριαμβεύσει στις εκλογές του 1981 με 48,07% και τώρα είναι έτοιμος για μια δεύτερη εκλογική νίκη.
Ήταν τόσο μεγάλη η σιγουριά κάποιων ψηφοφόρων του Κινήματος, που ένας εξ αυτών έβαλε στοίχημα τη… ζωή του!
Επρόκειτο για τον κ. Παναγιώτη Χατζηκωνταντίνου, η σχετική επιστολή του οποίου έγινε πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα «Αυριανή» της 23ης Μαΐου 1985. Γράφει χαρακτηριστικά ο αναγνώστης: «Τώρα που η προεκλογική περίοδος έχει ανάψει για τα καλά και επειδή οι Νεοδημοκράτες δεν τολμούν να απαντήσουν σε ΚΑΝΕΝΑ στοίχημα, για το ποιος θα σαρώσει στις εκλογές, μη σας φανεί παράξενο, μα θέλω κι εγώ να στοιχηματίσω κάτι. Κάτι που όμως δεν πρόκειται να είναι υλικό.
Ίσως βέβαια αυτό να προκαλέσει διάφορες αντιδράσεις, μα εγώ είμαι διατεθειμένος να στοιχηματίζω υπέρ του ΠΑΣΟΚ, ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.
Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο. Πιστεύω θα βρεθεί και από την άλλη πλευρά ένα παλικάρι που θα βάλει στοίχημα την δική της ζωή», ελπίζοντας ότι αυτός θα μπορούσε να είναι ο ίδιος ο τότε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Μιλάμε για τόσο φανατισμό.
