Βλέποντας το trailer του The One ήμουν πεπεισμένος πως το Black Mirror είχε επιστρέψει για κάποιο spin-off ή κάτι τέτοιο. Το λέω αυτό διότι η όλη αίσθηση που συνόδευσε τη νέα σειρά του Netflix ήταν πως θα είχε ένα κοντινό ή πανομοιότυπο σενάριο με ένα συγκεκριμένο επεισόδιο (Hang the DJ) της ανθολογικής σειράς. Η αλήθεια είναι βέβαια πως το The One και τα οχτώ του επεισόδια (45λεπτα) βασίστηκε στο ομότιτλο βιβλίο του John Mars.

Το ότι την προσαρμογή του σεναρίου για τη μικρή οθόνη είχε αναλάβει ο Howard Overman, σεναριογράφος των Merlin και Misfits, δεν μπορώ να πω πως το προσμέτρησα στο θετικά ώστε να ξεκινήσω τη σειρά, απλά γιατί δεν τις έχω δει. Να σημειώσουμε πως το The One βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην κορυφή του Top10 των σειρών του Netflix.

Η πλοκή ακολουθεί μία επιτυχημένη επιχειρηματία, την Rebecca Webb (Hannah Ware), που έχει «ταράξει τα νέα» της Βρετανικής και όχι μόνο κοινωνίας με μία πρωτοποριακή υπηρεσία, που σου εγγυάται πως θα βρεις το άλλο σου ερωτικό μισό μέσω του DNA σου. Την ώρα που διατυμπανίζει τη μεγάλη επιτυχία της εφαρμογής της, η θλίψη της Rebecca «κρύβεται» αριστοτεχνικά κάτω από το σοβαρό και χαμογελαστό της προσωπείο.

Σταδιακά, εμφανίζεται το κοντινό παρελθόν της και μαθαίνουμε πως «γεννήθηκε» η ιδέα αυτής της υπηρεσίας, στην οποία συμμετείχε ενεργά ο φίλος της, James (Dimitri Leonidas). Οι αλληλεπιδράσεις της με εκείνον στο παρόν και στο παρελθόν παίζουν σημαντικό ρόλο, όπως και ο θάνατος ενός κοινού τους προσώπου, το οποίο έχει ρόλο-«κλειδί» στην πορεία της ιστορίας.

Θα δούμε πως το παρελθόν της την έχει αλλάξει, τόσο εξωτερικά, με την εντυπωσιακή αλλαγή στα μαλλιά της, όσο και εσωτερικά, με την αλλαγή στη συμπεριφορά της. Από εκεί και πέρα, η πλοκή θα «ανοιχτεί» τόσο στις αστυνομικές έρευνες για τον θάνατο αυτό από το δίδυμο της Kate και του Nick, όσο και μερικά ζωντανά παραδείγματα της εφαρμογής της ριζοσπαστικής αυτής υπηρεσίας.

Τόσο η ερωτική υπό-πλοκή της αστυνόμου Kate, όσο και του Mark με τη Hannah, ενός τυχαίου ζευγαρίου, θα ξετυλίξουν αυτό το «κουβάρι» γεμάτο από πάθος και έρωτα. Το ερώτημα που υπάρχει είναι τι θα κάναμε αν ανακαλύπταμε πως ο άνθρωπος μας έχει βρει το-εκ γενετής-ταίρι του σε κάποιον άλλον; Έχει καμιά σημασία να ταιριάξεις με κάποιον ή όλα είναι διαφημιστικά τρικ μιας μεγάλης εταιρείας;

Η άποψη του lordoftheseries.gr

Όπως προανέφερα, το σενάριο αλά Black Mirror ήταν το «τυράκι» για μένα ώστε να παρακολουθήσω το The One. Έλα όμως που αυτό το κομμάτι της ιστορίας δεν απασχόλησε όσο θα περίμενα και ούτε αναπτύχθηκε τόσο.

Η φράση «βλέπω το δέντρο και χάνω το δάσος» στριφογύριζε μέσα στο μυαλό μου συνεχώς, μιας και η σειρά σε κάνει να νιώθεις πως δεν εστιάζει τόσο σε αυτό που σου έχει “πουλήσει” αρχικά, αλλά σε κάτι άλλο. Παράλληλα, η μία από τις δύο ερωτικές ιστορίες, αυτή της αστυνόμου Kate, ήταν βαρετή.

Εκτός αυτού, βρήκα τις ερμηνείες «άνοστες» και γενικά μέτριες, από τις οποίες φυσικά ξεχωρίζει αυτή της πρωταγωνίστριας Hannah Ware.

Η σκηνοθεσία ήταν καλή, το σασπένς υπήρχε πάντα στην ατμόσφαιρα ενώ τα χρονικά πίσω-μπρος δεν ήταν ανούσια, ούτε μπέρδευαν τον θεατή. Δεν πρέπει να ξεχάσω να κάνω ειδική αναφορά στη μουσική της σειράς, που άφησε το «αποτύπωμα» της πάνω στις σκηνές που χρησιμοποιήθηκε.

Συνοψίζοντας, το The One, μπορεί να διαθέτει σασπένς, όμως δεν καταφέρνει να αξιοποιήσει στο έπακρον την καλή πρώτη ύλη σεναρίου που διαθέτει και με τις «χλιαρές» του ερμηνείες μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία μέτρια επιλογή.