Με έντονη συναισθηματική φόρτιση μίλησε η Λένα Δροσάκη για τον γιο της, αναφερόμενη στις ενοχές που συχνά συνοδεύουν τη ζωή μιας εργαζόμενης μητέρας, καθώς οι επαγγελματικές της υποχρεώσεις την απομακρύνουν αναπόφευκτα από πολύτιμες στιγμές μαζί του.
Η ηθοποιός βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «Χαμογέλα και Πάλι» την Κυριακή 28 Δεκεμβρίου και, μεταξύ άλλων, μίλησε ανοιχτά για τη σχέση της με τον 5,5 ετών γιο της, αλλά και για τις απαιτήσεις και τα διλήμματα που προκύπτουν όταν καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα στη δουλειά και τη μητρότητα.
Αρχικά, η Λένα Δροσάκη αναφέρθηκε με εμφανή συγκίνηση στον ρόλο που παίζει ο γιος της στη ζωή της, καθώς και στο αίσθημα ενοχής που, όπως τόνισε, βιώνουν πολλές γυναίκες που εργάζονται:
«Ο Αναστάσης είναι 5,5 ετών. Ο Αναστάσης είναι η κινητήριος δύναμή μου. Συγκινούμαι πάρα πολύ. Αυτή η αγνότητα, αυτά τα μάτια, αυτή η αγάπη, είναι ό,τι έχω στον κόσμο. Δεν έχω κάτι μεγαλύτερο. Δυστυχώς οι μαμάδες που δουλεύουμε έχουμε τύψεις, ενώ δε θα έπρεπε. Η επιθυμία μας να είμαστε περισσότερο με τα παιδιά, αυτό ίσως μετατρέπεται σε τύψεις και ενοχές και χάνουμε πολύτιμο χρόνο και νομίζω ότι σιγά σιγά πρέπει να το αποβάλλουμε».
Στη συνέχεια, μίλησε με ειλικρίνεια για τις δυσκολίες της μητρότητας, παραδεχόμενη ότι τίποτα από όσα βίωσε δεν τα είχε φανταστεί πριν μείνει έγκυος:
«Η μητρότητα ήταν ένα δώρο για μένα. Δεν περίμενα ότι θα μπορέσω ποτέ να κάνω παιδί. Ο Αναστάσης ήρθε και μου άλλαξε πραγματικά τη ζωή. Μερικές φορές όμως, θυμώνω. Θυμώνω πάρα πολύ. Δε μου είχε πει κανένας ότι η μητρότητα, το να μένεις έγκυος, δεν είναι κάτι εύκολο. Και αφού γεννήσεις, δεν είναι εύκολο. Όλοι λένε ότι είναι όλα ρόδινα, ότι είναι η καλύτερη στιγμή της γυναίκας, κι όμως. Εγώ θύμωσα που κανένας, μα κανένας δε μου είπε έστω ένα αρνητικό».
Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξή της, η Λένα Δροσάκη στάθηκε και στη σχέση που διατηρεί με τον πρώην σύζυγό της, Αλέξανδρο Μπουρδούμη, υπογραμμίζοντας πόσο καθοριστική είναι η ηρεμία και η ισορροπία για το καλό του παιδιού τους:
«Από τη στιγμή που χωρίσαμε, αποφάσισα ότι πρέπει να είμαστε ήρεμοι. Βοήθησε κι εκείνος σε αυτή την απόφαση γιατί χρειάζονται δυο πλευρές να διατηρηθεί αυτή η ηρεμία. Όχι ότι δεν έχουμε τις διαφωνίες μας. Οφείλουμε όμως μόνο αυτό το δρόμο να διαλέξουμε. Δε λέω ότι δεν έχουμε σκοτάδια, απλώς αυτά οφείλουμε να τα λύνουμε μόνοι μας ο καθένας, για να φέρουμε όσο περισσότερο φως γίνεται στο παιδί, για να μην υπάρξουν περισσότεροι τραυματισμοί».
