Για τη συνεπιμέλεια των παιδιών και το σχετικό νομοσχέδιο που εισήχθη την Τετάρτη (19/5) για συζήτηση και ψήφιση στην Ολομέλεια της Βουλής μίλησε στο newsbeast.gr ο Νίκος Σπιτάλας ιδρυτής του Κινήματος Γονεϊκής Ισότητας – ΣΥΓΑΠΑ (Σύλλογος Για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια) τονίζοντας πως πρόκειται για ένα ζήτημα καθαρά κοινωνικό που δεν μπορεί να λυθεί νομικά.
Γράφει η Σταυρούλα Πεταλιού
«Το θέμα των διαζευγμένων και των παιδιών τους δεν είναι νομικό ή τουλάχιστον αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να λυθεί νομικά, αλλά είναι καθαρά κοινωνικό, πολιτικό και ψυχιατρικό. Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να το διευθετούν οι νομικοί/δικηγόροι και το υπουργείο Δικαιοσύνης. Κάθε νόμος που γίνεται για δήθεν το συμφέρον του παιδιού αποδεικνύεται καταστροφικός για την οικογένεια. Θα πρέπει να διευθετηθεί από όλα τα άλλα υπουργεία» επισημαίνει o Νίκος Σπιτάλας ο οποίος είναι καθηγητής – αρχιτέκτονας του Διεθνούς Πανεπιστημίου Ελλάδος.
– Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συνεπιμέλεια και πότε ξεκίνησε ο αγώνας σας;
Από το 1996, προσπαθώντας να πάρω την επιμέλεια των παιδιών μου βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα εχθρικό, προς τον πατέρα, κλίμα, ιδίως στα δικαστήρια και σιγά-σιγά άρχισα να παρατηρώ ότι δεν ήμουν μόνος. Με 32 άλλα άτομα ίδρυσα τον ΣΥΓΑΠΑ (Σύλλογος Για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια) που σαν σκοπό έχει την ανάδειξη του ρόλου του πατέρα.
Διεθνώς, με αναγνωρίζουν ως πρωτεργάτη του Διεθνούς Ανδρικού Κινήματος λόγω του αγώνα μου για ίσα δικαιώματα μετά το διαζύγιο. Αυτός ο αγώνας και η ενασχόλησή μου ήταν καθημερινός, 24 ώρες το 24ωρο. Έβλεπα να δυστυχούν οι άνθρωποι και δυστυχούσα και εγώ. Ήθελα να αλλάξω την κοινωνία.
– Είστε υπέρμαχος της γονεϊκής ισότητας. Πώς μπορεί αυτή να επιτευχθεί;
Εάν και εφόσον δεν μπορούν να βρουν άλλες λύσεις οι γονείς παρά μόνο τη νομική οδό, θα έπρεπε (προ 40 ετών) να γίνουν τα εξής:
- Μετά το διαζύγιο, να δοθεί ίσος χρόνος επικοινωνίας παιδιού με τους δύο γονείς και μάλιστα εναλλασσόμενα, υποχρεωτικά.
- Να «δικάζονται» άμεσα σε μία εβδομάδα και να εκδίδεται απόφαση επίσης σε μερικές μέρες πριν γίνει χειραγώγηση του παιδιού από τον ναρκισιστή/αποξενωτή γονέα.
- Να υπάρχει κοινωνική υπηρεσία που να παρακολουθεί πριν και μετά το διαζύγιο, την κατάσταση που επικρατεί και να κάνει καθημερινές αναφορές.
- Να υπάρχουν οικογενειακά δικαστήρια με οικογενειακούς δικαστές/ψυχιάτρους και εισαγγελέα παρόντα.
– Ήσασταν ο πρώτος που αποφάσισε να ασχοληθεί με τη συνεπιμέλεια, συναντήσατε αντιδράσεις;
Την εποχή εκείνη και από το 1960, ο με την καλή έννοια φεμινισμός ήταν στις «δόξες» του και επειδή ακόμα δεν είχε κατοχυρωθεί η ισότητα στα εργασιακά των γυναικών, έβλεπαν με καλό μάτι τον αγώνα μου αυτό. Το ίδιο συνέβη και με τα άλλα κινήματα όπως τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, κα. Να φανταστείτε ότι είχα αιτήματα και συμπαράσταση ακόμα και από Αμερικάνους ινδιάνους, Ευρωπαίους μειονοτήτων, Ασιάτες και Αφρικανούς που ζητούσαν παρόμοια δικαιώματα. Συγκινητικά γράμματα πήρα από Γαλλίδες εκδιδόμενες γυναίκες και από ισραηλινούς κακοποιημένους άνδρες όπως και από Ρώσους, Αμερικανούς στρατιωτικούς που επέστρεφαν στις πατρίδες τους και δεν μπορούσαν να δουν τα παιδιά τους. Τώρα, ζητούν τη βοήθειά μου, γυναίκες αλλοδαπές που αδικούνται από την όχι μόνο σεξιστικά αλλά και ρατσιστική ελληνική δικαιοσύνη. Έγραψα πολλά από αυτά τα θέματα των ατόμων που ζητούν Ανθρώπινα Δικαιώματα, στο βιβλίο μου: Κινήματα και Επαναστάσεις. Ανθρώπινα Δικαιώματα. Το Κοινωνικό Κίνημα των Διαζευγμένων.
Ξεκίνησα το 1985, στη Γαλλία, να διεκδικώ τα δικαιώματα του πατέρα. Συμμετείχα ακτιβιστικά αλλά και νομικά/κοινωνικά, σε όλες τις ενέργειες που θα πρέπει να κάνει ένας συνειδητοποιημένος πολίτης ώστε να υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα σε γονείς και παιδιά διαζυγίων. Το φαινόμενο της αγνόησης του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών έπειτα από ένα διαζύγιο, ήταν και παραμένει ένα ανισόρροπο φαινόμενο των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Οι κινητοποιήσεις των μπαμπάδων έφεραν αποτελέσματα και, στην πορεία, προσαρμόστηκαν οι νόμοι σύμφωνα με την κοινωνική εξέλιξη: Έγιναν οικογενειακά δικαστήρια, οικογενειακοί δικαστές ειδικευμένοι στην παιδοψυχιατρική και ψυχολογία, ξεκίνησε η εναλλασσόμενη κατοικία, η διαμεσολάβηση, η συνεπιμέλεια, ο εξωδικαστικός συμβιβασμός, καθώς και άλλες πολλές ενέργειες που αφορούσαν στα οικονομικά, στα κοινωνικά, στα εργασιακά, στις Διευθύνσεις Υγείας, Πολιτισμού, Δημόσιας Τάξης, Εξωτερικών (για τις οικογενειακές αρπαγές) κτλ.
– Πώς σας φαίνεται το σχέδιο νόμου για το οικογενειακό δίκαιο που αφορά και τη συνεπιμέλεια;
Το δήθεν «οικογενειακό Δίκαιο» που υπάρχει στην Ελλάδα από το 1980 έχει ξεπεραστεί. Το σχέδιο που παρουσιάστηκε στην Επιτροπή δεν έχει κάτι ιδιαίτερο από το προηγούμενο καθώς και όλα τα προηγούμενα που είχαν παρουσιαστεί από άλλες κυβερνήσεις τα τελευταία 40 χρόνια στην Ελλάδα. Ο νόμος του 1982 απλώς διευθετούσε το θέμα των παιδιών εκτός γάμου και την μη ποινικοποίηση των διαζυγίων (οι παλαιοί θυμούνται ότι συνελάμβαναν με αυτόφωρη διαδικασία τους μοιχούς που τους οδηγούσαν με σεντόνια και γυμνούς στα αστυνομικά τμήματα).
Δεν άλλαξε τίποτα, ακόμα και στο άρθρο 21 του Συντάγματος που προστατεύει μόνο την μητρότητα. Όταν δίνουμε αποκλειστικά και μόνο σε έναν γονέα την επιμέλεια, ο άλλος γονέας θεωρεί τον εαυτό του εξευτελισμένο, δίχως δικαιώματα, πράγμα που στη χώρα μας έχει και τεράστιες οικονομικές συνέπειες. Υπάρχει μεγάλο συναισθηματικό δέσιμο με τα παιδιά, σήμερα, από τους πατεράδες, που βλέπουμε να θυσιάζονται κατά την κοινή ζωή και είναι απάνθρωπο να απομακρυνθούν από τη φυσική αγάπη τους. Όταν όμως υπάρχει συνεπιμέλεια, τότε και οι δύο γονείς είναι υπεύθυνοι και οι φορείς ζητούν υπευθυνότητα από τους δύο.
Το σχέδιο νόμου αυτό δεν έχει καμία έννοια «διευθέτησης» οικογενειακών διαφορών αλλά αντίθετα, οδηγεί σε νέες διενέξεις και δικαστήρια διότι αφήνει και πάλι στη κρίση του δικαστή να βρει τη λύση κατά τη δική του άποψη όπως και πρώτα. Επίσης δεν κάνει αναφορά σε συνεπιμέλεια ούτε και δίνει ίσο χρόνο επικοινωνίας γονέων-τέκνων. Επίσης δεν ορίζει εκ των προτέρων την εξωδικαστική επίλυση, δεν δίνει λύση για την ενδο-οικογενειακή βία, για τις διατροφές, για την οριστική κατοικία του παιδιού, για την γονική αξιολόγηση, για κοινωνικές υπηρεσίες και οικογενειακά δικαστήρια, κτλ. Δεν καθορίζει εκπαίδευση διαμεσολαβητών ψυχολόγων, ψυχίατρων, ψυχολόγων, και άλλων ειδικών για θέματα εκτός των οικονομικών… Δεν διευθετείται το θέμα των εκτός γάμου παιδιών και φυσικών γονέων.
– Τι αλλαγές ή διευκρινίσεις πιστεύετε πως πρέπει να γίνουν ώστε να είναι πιο σωστό το νομοσχέδιο για τα παιδιά;
Στη χώρα μας, έως και τώρα, τα οικογενειακά θέματα δικάζονται στις ίδιες αίθουσες που δικάζονται εγκληματίες και απατεώνες. Δεν υπάρχουν εξειδικευμένοι δικαστές. Απλώς έχουν «βαφτίσει» μερικούς δικαστές σε κάθε πόλη ως «οικογενειακούς» δικαστές οι οποίοι τώρα τελευταία, αφού φωνάζω επί δεκαετίες, κάνουν κάποια σεμινάρια αλλά δεν τους στέλνουν σε πανεπιστήμια για να αποκτήσουν γνώσεις ψυχολογίας ή παιδο-ψυχιατρικής. Πολλοί μάλιστα από αυτούς, θέλοντας να δείξουν ζήλο, καλούν και τα παιδιά στα δικαστήρια για να έχουν «προσωπική γνώση» του θέματος. Αυτό αποτελεί ντροπή για την ελληνική κοινωνία.
Στα δικαστήρια, στηρίζεται σχεδόν πάντα η μητέρα για ποικίλους λόγους. Το κατεστημένο της κοινωνίας θεωρεί πάντα αδικημένη τη γυναίκα-μητέρα, έστω και εάν είναι θύτης, διότι αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να το διακρίνουν οι ανειδίκευτοι δικαστές. Βασικά, είναι η εύκολη λύση για τους εισαγγελείς και τους δικαστές. Κλείνουν τον φάκελο γρήγορα και ανέξοδα.
Θα πρέπει να γίνουν πολλά πράγματα συγχρόνως και όχι αποσπασματικά. Για παράδειγμα, με νόμο που αναφέρει στεγνά «συνεπιμέλεια», δεν λύνεται κανένα θέμα. Αντίθετα, το περιπλέκει. Θα πρέπει να μη συνεκδικάζονται οι διατροφές με την επικοινωνία. Θα πρέπει ο πατέρας (φυσικός) στα εκτός γάμου παιδιά (300.000) να έχει τα ίδια δικαιώματα. Θα πρέπει να καθιερωθεί ο όρος κατοικία. Να ορίζεται εκ νόμου η εναλλασσόμενη κατοικία σε περίπτωση διαζυγίου ή διάστασης. Να υπάρχει εξωδικαστική επίλυση. Να γίνει ο θεσμός του διαμεσολαβητή και στα θέματα επιμέλειας/επικοινωνίας. Να δημιουργηθούν οικογενειακά δικαστήρια με εξειδικευμένους δικαστές στην ψυχολογία, στην παιδοψυχιατρική. Να υπάρχουν κοινωνικές υπηρεσίες σε κάθε γωνιά και να επεμβαίνουν σε περίπτωση διαφωνίας πριν το δικαστήριο. Να μη καθυστερούν πλέον των δύο εβδομάδων οι αποφάσεις διότι μπορεί να επέλθει αποξένωση. Να μη μεσολαβούν δικομανείς δικηγόροι και να τιμωρούνται όσοι κατηγορούν δίχως στοιχεία τον πατέρα, ιδίως για σεξουαλική παρενόχληση των παιδιών με μόνο αποτέλεσμα, την απομάκρυνση και εκβιασμό για διατροφή.
– Τι θα αλλάξει με το νομοσχέδιο και τι όχι;
Τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει με τον νέο νόμο, ως προς το όφελος του παιδιού και της οικογένειας επειδή δεν είναι παιδοκεντρικό παρά μόνο υποστηρίζει τα συμφέροντα των δικηγόρων και έχει εισπρακτικό ρόλο από έσοδα στο Δημόσιο Ταμείο από τους ήδη κατεστραμμένους γονείς. Δεν ξέρω εάν θα πρέπει, πράγματι, να δοθεί έμφαση πάντως στην ισότητα ή να παραμείνει η πατρική ή και κρατική εξουσία επί του παιδιού. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν συμφωνηθεί από πριν σε συμφωνητικό μεταξύ των γονέων προ του γάμου.
