Την ανάγκη για άμεση ενίσχυση των δομών παιδικής προστασίας ιδιαίτερα σε τοπικό επίπεδο, επισημαίνει το «Το Χαμόγελο του Παιδιού», με αφορμή πρόσφατες περιπτώσεις μετακίνησης ανήλικων παιδιών σε απομακρυσμένες περιοχές, λόγω έλλειψης διαθέσιμων δομών φιλοξενίας κοντά στον τόπο διαμονής τους. Όπως τονίζεται, ακόμη και όταν η φροντίδα είναι σωστά οργανωμένη, ο αποχωρισμός από το γνώριμο περιβάλλον έχει σημαντικό συναισθηματικό κόστος για τα παιδιά.
Σε ένα πρόσφατο παράδειγμα, πραγματοποιήθηκε η μεταφορά ενός ανήλικου παιδιού από την Παιδιατρική Κλινική Νοσοκομείου σε δομή παιδικής προστασίας, η οποία βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση από τον τόπο μόνιμης διαμονής του. Η μετακίνηση αυτή δεν σήμαινε μόνο μια αλλαγή γεωγραφικής τοποθεσίας, αλλά συνοδεύτηκε και από έντονη συναισθηματική φόρτιση, καθώς το παιδί απομακρύνθηκε από το οικείο του περιβάλλον.
Η μεταφορά οργανώθηκε από τον οργανισμό «Το Χαμόγελο του Παιδιού», με επαγγελματισμό αλλά και ανθρώπινη φροντίδα. Εξειδικευμένοι επαγγελματίες, κοινωνική λειτουργός και ψυχολόγος, στάθηκαν διακριτικά και υποστηρικτικά δίπλα στο παιδί σε κάθε βήμα του ταξιδιού του, εξασφαλίζοντας την ασφάλειά του, αλλά και μια αγκαλιά κατανόησης και στοργής στις δύσκολες στιγμές του αποχωρισμού. Κατά την αναχώρηση, το παιδί αποχαιρέτησε με ζεστασιά το προσωπικό του νοσοκομείου. Ήταν άνθρωποι που δεν περιορίστηκαν στον ιατρικό τους ρόλο, αλλά έγιναν για εκείνο μια σταθερή παρουσία, μια πηγή ασφάλειας και στοργής. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του, το παιδί βρήκε στήριγμα σε πρόσωπα που του στάθηκαν καθημερινά, με φροντίδα, κατανόηση και ευαισθησία.
Δημιουργήθηκαν σχέσεις εμπιστοσύνης και οικειότητας, μικρές στιγμές ανθρωπιάς μέσα στο νοσοκομειακό περιβάλλον, που απάλυναν το βάρος του αποχωρισμού. Ήταν ένας αποχωρισμός με δάκρυα, αλλά και με ευγνωμοσύνη για όλα εκείνα τα πρόσωπα που στάθηκαν δίπλα του.
Όπως επισημαίνεται από το «Χαμόγελο του Παιδιού», πίσω από αυτή τη μετακίνηση αναδεικνύεται μια πιο βαθιά και ανησυχητική πραγματικότητα: στην Ελλάδα του σήμερα, παιδιά που έχουν ανάγκη προστασίας συχνά μεταφέρονται μακριά από τον τόπο τους. Μακριά από ό,τι γνώριζαν, από φίλους, σχολείο, συγγενείς, από κάθε αίσθηση σταθερότητας και οικειότητας. Κάποιες φορές, από τη μία άκρη της χώρας στην άλλη. Όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις και όσο επαγγελματική η φροντίδα, μένει ένα ερώτημα: Μήπως χάνεται, στην πορεία, κάτι θεμελιώδες; Η ανάγκη των παιδιών να μένουν κοντά σε αυτά που τους είναι γνώριμα. Να μην ξεριζώνονται. Να διατηρούν την ελπίδα για επανασύνδεση με την οικογένειά τους, τους φίλους τους, το σχολείο τους, όταν φυσικά οι συνθήκες το επιτρέψουν.
